เกริ่นก่อนเลยนะครับผมคบกับแฟนมาถึงตอนนี้ 1ปี 6เดือน เราอยู่ด้วยกันครับเป็นห้องของแฟน แต่ก่อนก็ปกติครับ เหมือนคู่รักคู่อื่นๆทั่วไป แต่เริ่มเปลี่ยนแปลงไปเมื่อตอนเข้าเช่วง 1ปี 3เดือน เริ่มทะเลาะกันหนักขึ้น เริ่มกล้าคิดกล้าทำมากขึ้น เราเคยตกลงกันว่าจะไม่พูดว่าเลิก ถ้าไม่ได้อยากเลิกจริงๆ ตอนแรกๆไม่เคยมีคำนี้เลยครับ แต่พอเข้า 1ปี 3เดือน คำนี้ผมเริ่มได้ยินบ่อยขึ้น จนถึงทุกวันนี้ผมได้ยินคำนี้ในรอบ 3 เดือนทั้งหมด 5 ครั้ง จนล่าสุดเมื่อคืนวันอาทิตย์ เรานอนกันอยู่เธอก็ปลุกมาคุย เธอบอกผมว่ายอมรับว่ารักน้อยลง ยอมรับว่าเมื่อก่อนรู้สึกเหมือนขาดไม่ได้ ไม่ได้เจอกันก็อยากคุยไลนื ยังรอให้ทักให้ตอบ แต่ทุกวันนี้มันไม่ใช่อีกแล้ว มันเหมือนเธออยู่คนเดียวได้แม้ไม่มีผม ผมก็ได้ถามเธอว่าเพราะอะไรที่ทำให้รู้สึกน้อยลงผมจะได้เปลี่ยนแปลงตัวเอง ตลอดระยะเวลาที่ผมได้ยินคำว่าเลิกครั้งแรก ผมเปลี่ยนตัวเองให้เธอทุกอย่าง ซึ่งเธอก้รู้และขอบคุณผมที่เปลี่ยนแปลงตัวเองให้เธอ แต่เธอก็ไม่สามารถตอบได้ว่าทำไมถึงรู้สึกน้อยลง เธอบอกเธอห่วงผมว่าหากเลิกไปจะเป็นยังไง เธอถามว่าหากวันนึงที่ความรู้สึกที่มีหมดแล้วจริงๆ ไม่เหลือแม้แต่น้อย จะยอมเลิกกันเธอไหม ผมก็ได้แต่เงียบและไม่ได้ตอบ หลังจากที่คุยเธอเห็นผมอาการแย่ลง เธอเลยทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหมือนเรื่องที่เราคุยไม่เคยเกิดขึ้น ยังบอกรัก ยังคุยเหมือนเดิม แต่สำหรับผมมันไม่ใช่อะสิครับ ทุกครั้งที่เธอบอกว่ารักผมยิ่งเสียใจ ทุกครั้งที่เธอบอกว่าอย่าคิดมาก อย่าเศร้า ผมยิ่งเจ็บ
ผมเปลี่ยนตัวเอง ผมยอมเธอในหลายๆเรื่องทั้งๆที่ผมไม่ได้ผิดอะไร มันไม่ได้ช่วยให้เธอรักผมขึ้นเลย  แม้แต่เรื่องอย่างว่า เธอบอกไม่อยาก เธอเหนื่อย เะอนั่นนี่ ผมก็ได้แค่ตอบว่าโอเคๆ แม้ในใจผมอยากมากแค่ไหน ผมไม่รู้ว่าตอนนี้จะต้องทำตัวยังไง รู้สึกยังไง เหมือนมันไม่ได้อยู่ด้วยความรักทั้งสองฝ่าย มันเป็นรักฝ่ายนึง สงสารฝ่ายนึง กลางคืนตอนนอน ผมนอนไม่หลับเลยครับ ได้แต่คิดเรื่องนี้ย้ำไปวนมา ผมควรรับมือยังไงดีครับ 
 ปล. ผมไม่อยากเลิกครับ