ถุงมือเรื่องสั้น เรื่องที่ 3 ของวีคนี้ครับ ^^

เป็นเรื่องเกี่ยวกับ คนที่มี สัมผัสพิเศษ หรือ SIXTH SENSE ซึ่งน้อยคนนักจะมี

และการรับรู้พิเศษของเขา ได้มีการพบเห็นและพิสูจน์ จากเพื่อนของเขาเอง ว่าเป็น "ของจริง" มิได้หลอกลวง

จะเป็นอย่างไรกันบ้าง ก็ลองตามมาดูกันครับ

ผมเคยมีเพื่อนคนหนึ่ง ซึ่งมีบางสิ่งที่พิเศษ

เป้า คือชื่อของเพื่อนคนนี้ ผมพบกับมันตอนที่ไปร่วมกิจกรรมออกค่ายอาสากับเพื่อน ๆ นักศึกษามหาลัย

ตอนนั้นพวกเรา เรียนปีสี่แล้ว และคาดว่าจะจบในปีนั้น

สิ่งพิเศษของไอ้เป้า ซึ่งคนอื่นไม่มี คือ "เซนส์" ที่ไม่น่าเชื่อ เหลือเชื่อ

แต่ เพื่อน ๆ ที่สนิทกัน รวมทั้งผมด้วย เคยประสบ และประจักษ์ด้วยตนเองมาแล้ว

ตัวอย่างเช่น

มีอยู่วันหนึ่ง ตอนเย็น หลังเลิกเรียนวิชาสุดท้าย รู้สึกจะเป็นวิชาศาสนาเปรียบเทียบ ถ้าจำไม่ผิด

ผมกำลังจะเดินกลับหอพักซึ่งอยู่นอกมหาลัย แล้วไอ้เป้ากระตุกแขนผมไว้ "เดี๋ยวก่อน ย้ง"

"มีอะไรวะเป้า"

"นาย กำลังจะเดินกลับหอ ผ่านซอยที่มีเซเว่นเปิดใหม่ ใช่มั้ย"

"เออใช่" ผมตอบ นึกถึงร้านเซเว่นที่ว่า ซึ่งเพิ่งเปิดมาไม่ถึงเดือน ที่ปากซอยซึ่งเป็นทางผ่านไปสู่หอพักที่ผมพักอยู่

"มันไปได้อีกทางหนึ่ง ใช่มั้ย หอพักของนาย"

"อื่อหือ" ผมตอบสไตล์ฝรั่ง แล้วถามมัน "ถามทำไมวะ"

"นายไปอีกทางหนึ่งจะดีกว่านะ เชื่อเราเหอะ"

"ทำไมเล่า บอกได้มั้ย" ผมรบเร้า แล้วตั้งเงื่อนไข "ถ้านายไม่บอก เราก็จะไปทางเดิมแหละ มันใกล้กว่ากันเยอะ ถ้าไปอีกทางมันต้องอ้อมไกล"

เป้ามองหน้าผม จ้องผมตาเขม็ง แล้วบอก "งั้น วันนี้ อาจเป็นวันสุดท้าย ที่นายจะได้เดินผ่านทางนั้น"

"เฮ้ย ไหงพูดยังงั้นเล่า"

"เพราะวันต่อ ๆ ไป นายจะไม่กล้าผ่านทางนั้นอีก"

"มันจะมีเรื่องอะไรวะ"

"มีผู้หญิงผูกคอตายบนต้นไม้ใหญ่ข้างเซเว่น" เป้าพูด หน้าตาเคร่งขรึม "ตอนนี้คงตายไปแล้ว"

"เฮ้ย ๆ ๆ ๆ" ผมอุทานรัว ๆ "พูดเป็นเล่นน่า"

"เราไม่อยากให้นายไปเห็นภาพ มันจะติดตานาย ที่สำคัญคือ นายจะเป็นคนแรกที่เห็นเธอ และเมื่อเป็นอย่างนั้น วิญญาณของเธอจะติดตามนาย เพื่อจะให้นายช่วยเหลือ นายกล้าพอมั้ยล่ะ"

ผมอึ้งกิมกี่ไปเลย เข้าใจแล้วว่ามันหวังดีต่อผม และมันรู้ว่าผมเป็นคนปอดแหกขนาดไหน ขนาดอยู่ในที่มืดยังไม่ได้เลย แม้แต่เวลานอนก็เปิดไฟสว่างโร่

"หู้ยย ไม่ไหวว่ะเพื่อน ถ้าต้องไปเจอยังงั้น"

"เออ งั้นก็หลบไปอีกทาง เดินอ้อมหน่อย ถือว่าออกกำลังกายละกันวะ"

ผมทำตามมัน เดินกลับหอพักโดยเลี่ยงไปใช้อีกเส้นทางหนึ่งซึ่งอยู่ตรงกันข้ามกับทางเดิมที่เคยเดินประจำ ถึงหัวมุมร้านกาแฟแล้วเลี้ยวขวา เดินตรงไปอีกราวเกือบครึ่งกิโล เลี้ยวขวาอีกทีจึงมองเห็นหอพักอยู่ข้างหน้าไกลลิบ ๆ

พอกลับถึงหอพักได้ไม่นาน ก็ได้ยินข่าวว่ามีหญิงสาวผูกคอตายที่ต้นไม้ใหญ่ข้างเซเว่นหน้าปากซอยจริง ๆ

มีอีกหนหนึ่ง ผมชวนไอ้เป้าไปกินก๋วยเตี๋ยวที่ร้านขาประจำ เป็นร้านเล็ก ๆ อยู่ห่างออกไปจากย่านที่ผมอยู่พอสมควร ต้องขี่มอไซต์ไป

ผมนัดเวลาไว้ ตอนเย็น หกโมงครึ่ง แต่พอถึงเวลานัด ไปหามันที่หอพักในมหาลัย มันกลับบอกให้ผมหาร้านอื่น

"ถ้าเราไปที่ร้านนั้น เราอาจจะไม่ได้กลับมากันอีก" ไอ้เป้าว่า

ผมก็งง แต่ก็ยอมตามที่มันว่า พามันซ้อนท้ายมอไซค์ไปอีกร้านหนึ่งซึ่งอยู่ไกลเกือบออกนอกอำเภอ

พอกลับมา ก็ได้ข่าว มีการยิงกันตายในร้านขาประจำที่เราจะไปกันในตอนแรก ร้านนั้นเป็นร้านเล็กอย่างที่บอก มีโต๊ะแค่สามสี่ที่ และที่เรานั่งประจำ คือที่ใกล้หน้าต่างด้านในสุด มีชายวัยรุ่นสองคนไปนั่งตรงนั้นในเวลาตั้งแต่หกโมงครึ่ง ถูกพวกอริบุกเข้าไปยิงตายคาโต๊ะในขณะที่ทั้งคู่กำลังกินก๋วยเตี๋ยวกันอยู่

อีกครั้งหนึ่งซึ่งพิสูจน์ความสามารถพิเศษของไอ้เป้า คือ การไปเที่ยวน้ำตกแห่งหนึ่ง หลังสอบเสร็จแล้วปิดเทอม

น้ำตกแห่งนั้น มีคนไปเที่ยวกันมาก พวกเราไปกันห้าคน ก็มีการถ่ายรูปถ่ายวีดิโอกันไว้หลายต่อหลายช็อต

จนถึงช็อตหนึ่ง ไอ้เป้าหยุดนิ่ง มองไปข้างหน้าซึ่งมีคนอีกกลุ่มหนึ่งกำลังเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนานข้างน้ำตก

"มีอะไรวะเป้า" เพื่อนคนหนึ่งถาม คงเป็นเพราะเห็นมันนิ่งเงียบนานผิดสังเกต

"ไอ้ผู้ชายตัวโย่งคนนั้น เห็นกันมั้ย" ไอ้เป้าทำปากบุ้ยใบ้ไปทางชายคนนั้น

"ไอ้โย่งใส่เสื้อผีแดงนั่นน่ะเหรอ" ผมถามบ้าง ไอ้เป้าพยักหน้าแล้วถามเพื่อน ๆ "มีใคร รู้จักมันบ้างมั้ย"

ทุกคนสั่นหน้าแล้วผมก็ถามมันอีก "มีอะไรวะ"

"ไอ้นั่นน่ะ ชะตาขาด" มันตอบแล้วมีสีหน้าขรึม

"เฮ้ย จริงง่ะ" เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งถาม แล้วเกิดนึกยังไงขึ้นมาก็ไม่รู้ ยกกล้องถ่ายรูปขึ้นมาถ่ายรูปคนกลุ่มนั้น แชะ!

กล้องที่ใช้เป็นกล้องระบบดิจิตอลสมัยใหม่ จึงถ่ายเสร็จดูภาพได้ทันทีบนจอเล็ก ๆ หลังกล้อง เจ้าของกล้องพอเห็นภาพแล้วยกมือขึ้นปิดปาก หน้าซีด

"เป็นไงวะ ยายอุ้ม" เพื่อนสาวอีกคนหนึ่งถามแล้วดึงกล้องจากมือเพื่อนมาดู แล้วก็เอ็ดตะโรขึ้นมาดังลั่น "เฮ้ย"

คนที่เหลือคือผมและเพื่อนอีกสองคนเข้าไปดูรูป ปรากฏว่าชายร่างโย่งคนนั้น ไม่มีหัว มีแต่ตัว

"เราไปบอกเค้าดีมั้ยอะ" ยายอุ้มเจ้าของกล้องถาม ไอ้เป้าปฏิเสธทันที "เราไม่รู้จักเค้าจะไปบอกยังไง เค้าก็หาว่าเราบ้าหรือไม่งั้นก็หลอกเค้าน่ะสิ ดีไม่ดีอาจจะมีเรื่องทะเลาะกันวุ่นวาย อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ทำใจเถอะเพื่อน"

หลังจากกลับมาจากการเที่ยวครั้งนั้น ก็มีข่าวชายร่างโย่งคนนั้นจมน้ำตายที่นั่นเอง

ครั้งสุดท้ายที่ผมจำได้ คือ วันรับปริญญา ซึ่งทุกคนต้องถ่ายรูปหมู่กันตามธรรมเนียม แล้วก็แยกย้ายกันไปถ่ายรูปกับเพื่อน ๆ บ้าง กับคนในครอบครัวบ้าง

มงคลกิจ เพื่อนของเราคนหนึ่ง ถ่ายรูปกับเพื่อน ๆ ห้าหกคน มีผม ไอ้เป้า และยายอุ้มอยู่ด้วย และเมื่อเปิดดูรูปจากกล้อง เขาเป็นแบบชายร่างโย่งคนนั้น คือในภาพไม่มีหัว และก่อนหน้าที่จะถ่ายภาพนั้น ไอ้เป้าได้บอกกับมัน ซึ่งพวกเราก็อยู่ด้วยและได้ยิน

"นายกำลังดวงตก เราเห็นนาย เหมือนไอ้โย่งคนนั้นที่ไปเที่ยวน้ำตก ไปบวชเสียนะ อย่าเพิ่งรีบไปสมัครหางานทำที่ไหนเลย"

มงคลกิจมีอาการเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่พอเห็นรูปตัวเองจากกล้องก็ร้องจ๊าก เขายอมไปบวชจริง ๆ ตามคำแนะนำของไอ้เป้า บวชนานถึงหนึ่งพรรษาจึงสึกออกมา และอยู่รอดปลอดภัยมาจนถึงเดี๋ยวนี้

คุณ ๆ ทั้งหลายล่ะ เคยมีเพื่อนแบบ ไอ้เป้า ของผมมั้ย