ผมเห็นมาหลายกระทู้ว่าชอบตอบว่า
สังคมคนจนเป็นอย่างนู้นอย่างนี้ ว่าไม่ดี ชีวิตวงจรอุบาท มีลูกเยอะ
แต่มันไม่ได้เป็นแบบนั้นกันทุกคนครับ
ปัจจุบันนี้ผมอายุ 20 ปีแล้ว
ญาติที่ติดต่อได้เป็นทางฝั่งแม่เท่านั้น
พื้นเพของตายายของผม จบแค่ ป.4
เป็นชาวนาในบ้านนอก
มีลูกทั้งหมด 4 คน (ลุง ป้า2 และแม่ผมคนสุดท้อง)
สมัยนั้น คนในหมู่บ้านมองตายายผม ว่าทำไมถึงมีลูกน้อยมาก
ลุง กับ ป้าผม 2 คน จบแค่ ป.6 เสียสละไม่เรียนต่อ เพื่อให้แม่ผมได้เรียนต่อจนจบ ม.6
เมื่อจบ ม.6 แล้ว แม่ผมไปเรียนต่อ ปวส. แต่มาได้เสียกับพ่อผมก่อน เลยไม่ได้เรียนต่อ
แม่ผมท้องผมคนแรก ตอนอายุ 20 ปี
ลุง ของผมปัจจุบันทำกิจการเล็กๆเกี่ยวกับพืชสวน
ส่วนป้าผมทั้ง 2 คน ก็เปิดร้านอาหารตามสั่ง และขายดิบขายดีมาก
ส่วนลูกๆของลุงกับป้าผม หรือลูกพี่ลูกน้อง
ทุกคนเรียนเก่งมาก ตั้งใจเรียนหมด
เรียนจบปริญญาตรีกันหมดทุกคน
เมื่อก่อนตอนผมเริ่มจำความได้ พ่อผมเวลาทำงานได้เงินมาก็เอาไปเที่ยวเตร่หมด ติดเหล้า ติดการพนัน ทะเลาะกับแม่ผมทุกวัน ทะเลาะกับแม่ผมทุกวัน
ตอนนั้นแม่ผมก็เป็นสาวโรงงานคนนึง
พอผมอายุ 6 ขวบ แม่ผมก็แยกทางกับพ่อผม
ปล่อยให้ผมอยู่กับตายาย ส่วนแม่ผมไปพักห้องเช่าใกล้โรงงานที่ทำงาน
ภาพจำในวัยเด็กของผมคือ วันหยุดเรียนเสาร์-อาทิตย์ ตากับยายชอบพาผมไปขุดปูหาหอยตามทุ่งนา เก็บพืชผักต่างๆ ส่วนแม่ผมก็ทำได้แค่ส่งเงินมาให้ผมใช้ ให้ตายายผมดูแลให้
พอผมโตขึ้นเรื่อยๆจนจะขึ้น ม.ต้น เคยถามแม่ว่าทำไมแม่ถึงไม่มีน้องให้ผมบ้าง
แม่ผมตอบประมาณว่า
งานโรงงานทำงานเงินเดือนมันได้พอกินพอใช้
แค่ส่งให้ผมใช้ก็ลำบากมากพอแล้ว
สมัยที่แม่ผมยังเด็กๆลุงกับป้าเสียสละไม่เรียนต่อเพื่อแม่ผมคนเดียว
ไม่อยากให้ผมต้องลำบากแบบลุงกับป้าผม อยากให้ผมเรียนจบสูงๆ
ไอ้ผมได้ยินแล้วก็ซึ้งใจแฮะ
จนตอนนี้ผมตัดสินใจออกมาทำงานอยู่คนเดียวในกรุงเทพ เรียนรามคำแหงไปด้วย
เพราะผมไม่อยากลำบากเงินในกระเป๋าแม่ผม
ซึ่งเมื่อ 2 ปีที่แล้ว แม่ผมลาออกจากโรงงานมาแล้ว
และตอนนี้แม่ผมทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟร้านอาหารตามสั่ง ได้เงินเพียงค่าแรงขั้นต่ำเท่านั้น
จนปัจจุบันนี้ ผมเป็นลูกคนเดียว ไม่มีพี่น้อง
ผมเองก็มีเพื่อนผมสนิทผมคนนึง บ้านสังกะสี
เสาร์-อาทิตย์ต้องไปทำงานรับจ้าง จันทร์-ศุกร์ ไปเรียน ชีวิตนางลำบากมาก
สภาพแวดล้อมบ้านนางคือ ชอบตั้งวงเหล้า เปิดเพลงเสียงดัง พ่อแม่นางก็ค่อนข้างติดเหล้า
แต่นางมีพี่น้อง แค่คนเดียว คือมีแค่พี่สาวคนเดียว
พี่นางเสียสละเรียนจบแค่ ม.6 ก็ออกไปหางานโรงงานทำ ส่งเสียนางเรียนต่อ จนปัจจุบันนี้นางก็ได้เรียนต่อมหาลัยได้
แถวบ้านผมในชนบท
ผมเองก็รู้จักหลายครอบครัวในหมู่บ้าน
พ่อแม่ทำงานรับจ้างรายวัน ชาวไร่ชาวนา เกษตรกร งานโรงงาน อาชีพที่รายได้น้อย
เรียนจบแค่ ม.3 ม.6
แต่มีลูกแค่ 2-3 คนเท่านั้น ไม่ได้มีลูกถี่หรือเยอะอย่างที่หลายคนคิด
และไม่ได้เลวร้ายไปหมดอย่างที่หลายคนคิดด้วย
มีทั้งดีและไม่ดีปะปนกันไป
ในหมู่บ้านผมมีทั้งเด็กที่เรียนเก่งมากๆยันเด็กแว้น
โรงเรียนประถมในหมู่บ้านผม สมัยแม่ผมเรียนอยู่นั่น มีนักเรียนทั้งหมดมากถึงเกือบ 200 คน
แต่ปัจจุบันนี้มีนักเรียนทั้งหมดไม่ถึง 40 คนแล้ว
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ไอ้สังคมที่แบบว่า
ท้องตอนวัยรุ่น แล้วไม่เลี้ยงดู
แม่ลูก4คนแต่คนละพ่อ
ขี้เหล้าเมายา ทำตัวเสเพล แม่กับลูกสาวมีผัวเมียคนเดียวกัน(พ่อเลี้ยง)
ผมว่าเป็นแค่ส่วนน้อยของสังคมไทยเท่านั้น
อย่างที่ผมเคยตั้งกระทู้นี้ไป ว่าผู้หญิงที่ท้องตอนวัยรุ่น ไม่ได้เป็นคนเลวร้ายและไม่ได้มีลูกถี่หรือดกอะไร
https://m.ppantip.com/topic/40023530?
เอาจริงๆสังคมคนจนในประเทศไทย มันก็ไม่ได้จะเป็นแต่วงจรอุบาทไปหมด อย่างที่ทุกคนคิดไหม (อย่าเหมารวม)
สังคมคนจนเป็นอย่างนู้นอย่างนี้ ว่าไม่ดี ชีวิตวงจรอุบาท มีลูกเยอะ
แต่มันไม่ได้เป็นแบบนั้นกันทุกคนครับ
ปัจจุบันนี้ผมอายุ 20 ปีแล้ว
ญาติที่ติดต่อได้เป็นทางฝั่งแม่เท่านั้น
พื้นเพของตายายของผม จบแค่ ป.4
เป็นชาวนาในบ้านนอก
มีลูกทั้งหมด 4 คน (ลุง ป้า2 และแม่ผมคนสุดท้อง)
สมัยนั้น คนในหมู่บ้านมองตายายผม ว่าทำไมถึงมีลูกน้อยมาก
ลุง กับ ป้าผม 2 คน จบแค่ ป.6 เสียสละไม่เรียนต่อ เพื่อให้แม่ผมได้เรียนต่อจนจบ ม.6
เมื่อจบ ม.6 แล้ว แม่ผมไปเรียนต่อ ปวส. แต่มาได้เสียกับพ่อผมก่อน เลยไม่ได้เรียนต่อ
แม่ผมท้องผมคนแรก ตอนอายุ 20 ปี
ลุง ของผมปัจจุบันทำกิจการเล็กๆเกี่ยวกับพืชสวน
ส่วนป้าผมทั้ง 2 คน ก็เปิดร้านอาหารตามสั่ง และขายดิบขายดีมาก
ส่วนลูกๆของลุงกับป้าผม หรือลูกพี่ลูกน้อง
ทุกคนเรียนเก่งมาก ตั้งใจเรียนหมด
เรียนจบปริญญาตรีกันหมดทุกคน
เมื่อก่อนตอนผมเริ่มจำความได้ พ่อผมเวลาทำงานได้เงินมาก็เอาไปเที่ยวเตร่หมด ติดเหล้า ติดการพนัน ทะเลาะกับแม่ผมทุกวัน ทะเลาะกับแม่ผมทุกวัน
ตอนนั้นแม่ผมก็เป็นสาวโรงงานคนนึง
พอผมอายุ 6 ขวบ แม่ผมก็แยกทางกับพ่อผม
ปล่อยให้ผมอยู่กับตายาย ส่วนแม่ผมไปพักห้องเช่าใกล้โรงงานที่ทำงาน
ภาพจำในวัยเด็กของผมคือ วันหยุดเรียนเสาร์-อาทิตย์ ตากับยายชอบพาผมไปขุดปูหาหอยตามทุ่งนา เก็บพืชผักต่างๆ ส่วนแม่ผมก็ทำได้แค่ส่งเงินมาให้ผมใช้ ให้ตายายผมดูแลให้
พอผมโตขึ้นเรื่อยๆจนจะขึ้น ม.ต้น เคยถามแม่ว่าทำไมแม่ถึงไม่มีน้องให้ผมบ้าง
แม่ผมตอบประมาณว่า
งานโรงงานทำงานเงินเดือนมันได้พอกินพอใช้
แค่ส่งให้ผมใช้ก็ลำบากมากพอแล้ว
สมัยที่แม่ผมยังเด็กๆลุงกับป้าเสียสละไม่เรียนต่อเพื่อแม่ผมคนเดียว
ไม่อยากให้ผมต้องลำบากแบบลุงกับป้าผม อยากให้ผมเรียนจบสูงๆ
ไอ้ผมได้ยินแล้วก็ซึ้งใจแฮะ
จนตอนนี้ผมตัดสินใจออกมาทำงานอยู่คนเดียวในกรุงเทพ เรียนรามคำแหงไปด้วย
เพราะผมไม่อยากลำบากเงินในกระเป๋าแม่ผม
ซึ่งเมื่อ 2 ปีที่แล้ว แม่ผมลาออกจากโรงงานมาแล้ว
และตอนนี้แม่ผมทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟร้านอาหารตามสั่ง ได้เงินเพียงค่าแรงขั้นต่ำเท่านั้น
จนปัจจุบันนี้ ผมเป็นลูกคนเดียว ไม่มีพี่น้อง
ผมเองก็มีเพื่อนผมสนิทผมคนนึง บ้านสังกะสี
เสาร์-อาทิตย์ต้องไปทำงานรับจ้าง จันทร์-ศุกร์ ไปเรียน ชีวิตนางลำบากมาก
สภาพแวดล้อมบ้านนางคือ ชอบตั้งวงเหล้า เปิดเพลงเสียงดัง พ่อแม่นางก็ค่อนข้างติดเหล้า
แต่นางมีพี่น้อง แค่คนเดียว คือมีแค่พี่สาวคนเดียว
พี่นางเสียสละเรียนจบแค่ ม.6 ก็ออกไปหางานโรงงานทำ ส่งเสียนางเรียนต่อ จนปัจจุบันนี้นางก็ได้เรียนต่อมหาลัยได้
แถวบ้านผมในชนบท
ผมเองก็รู้จักหลายครอบครัวในหมู่บ้าน
พ่อแม่ทำงานรับจ้างรายวัน ชาวไร่ชาวนา เกษตรกร งานโรงงาน อาชีพที่รายได้น้อย
เรียนจบแค่ ม.3 ม.6
แต่มีลูกแค่ 2-3 คนเท่านั้น ไม่ได้มีลูกถี่หรือเยอะอย่างที่หลายคนคิด
และไม่ได้เลวร้ายไปหมดอย่างที่หลายคนคิดด้วย
มีทั้งดีและไม่ดีปะปนกันไป
ในหมู่บ้านผมมีทั้งเด็กที่เรียนเก่งมากๆยันเด็กแว้น
โรงเรียนประถมในหมู่บ้านผม สมัยแม่ผมเรียนอยู่นั่น มีนักเรียนทั้งหมดมากถึงเกือบ 200 คน
แต่ปัจจุบันนี้มีนักเรียนทั้งหมดไม่ถึง 40 คนแล้ว
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้