"เสียดายมากเลยค่ะ ต้องทิ้งจริงๆ หรอคะ" - สาวมั่นเสื้อล้นตู้ เปรยออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ 
.
เวลาชีวิตถึงทางตัน ไม่รู้จะไปต่อยังไง ผมมักมองออกไปยังธรรมชาติ อาจจะไม่ต้องนึกไปไกลถึงทุ่งหญ้าสะวันนา เทือกเขาหิมาลัย หรือ ทะเลภูเก็ต แต่อาจเป็นดอกมะลิที่ระเบียงดอนโด หรือ ต้นโมกหน้าบ้าน 
.
เมื่อเดินไปเยี่ยมต้นไม้สักต้น เราจะเจอใบไม้ที่ร่วงโรย มากบ้าง น้อยบ้าง
.
หากลองค่อยๆ สังเกต และ ขยับใจของเราใกล้ต้นไม้เข้าไปทีละนิด...ทีละนิด....มากขึ้น... และ มากขึ้น.... จนกระทั่งปล่อยให้เรากลายเป็นต้นไม้ต้นนั้นสักพัก...
.
.
.
คุณอาจพบว่า ในความเป็นต้นไม้ เขาสามารถผลัดใบทิ้ง และ ผลิใบใหม่ได้ ไม่มีวินาทีไหนที่ต้นไม้เสียดายเวลาใบของตนร่วงไปกองอยู่ที่พื้น "การร่วงโรย" และ "ความงอกงาม" เป็นศักยภาพที่ต้นไม้มีโดยไม่ต้องพยายาม  
.
การปล่อยสิ่งที่เราไม่ต้องการให้ร่วงโรยออกไป และ เปิดรับสิ่งสดใหม่ให้งอกงามในชีวิต ก็เป็นความสามารถที่พวกเราทุกคนมีได้เช่นกัน

ที่มา: http://www.facebook.com/happytidy.co