เริ่มรู้สึกว่าตัวเองมีความสำคัญต่อคนรอบข้างน้อยลงค่ะ เพื่อนก็ไม่มีเพราะปกติคุยไม่สนุก เดินไปไหนมาไหนคนเดียวตลอด คนในครอบครัวก็ไม่ค่อยคาดหวังเพราะมีน้องสาวอีกคนที่น่าจะพึ่งพาได้มากกว่า เราเลยรู้สึกว่าบางทีเราไม่รู้จะเกิดมาเพื่ออะไรจริงๆนะคะ มันเวิ้งว้างมากๆ อาหารก็ไม่อร่อย หนังก็ไม่สนุก ทุกอย่างมันแย่มากๆ จริงๆเคยคิดที่จะฆ่าตัวตายด้วยซ้ำเพราะมีปัญหากับคนในครอบครัวบ่อยๆ แล้วปกติก็ไม่มีคนซัพพอร์ตความรู้สึกมันเลยเลื่อนลอย
เหน็ดเหนื่อยกับทุกอย่างมากจริงๆ ถ้าตายแล้วไม่ต้องไปชดใช้กรรมหนักหนา ก็ไม่คิดว่าจะอยู่มาจนถึงทุกวันนี้ ไม่รู้ว่าอาการแบบนี้เรียกเครียดหรือคิดมากเฉยๆคะ