สวัสดีค่ะทุกคน เราชื่อมี่นะคะ ตอนนี้อยู่ม.ต้น คือเราเป็นนักเรียนธรรมดาๆ ไม่ได้ดัง เราเป็นคนเรียนดี เพื่อนๆก็บอกว่าเก่ง ส่วนตัวก็คิดว่าพอไปได้  เราไม่ใช่เด็กกิจกรรม เลยไม่ค่อยมีใครรู้จัก ส่วนมากในรร.เราคนดังจะเป็นพวกหลีด เด็กกิจกรรม คนหน้าตาสวยๆ เราเป็นคนหน้าธรรมดา ผิวสีน้ำผึ้ง เป็นเด็กใส่แว่น เราพึ่งมาดูหน้าตาดีขึ้นหลังจากเปลี่ยนแว่นในชั้นม.1 เพื่อนบอกดูดีขึ้นในระดับนึง แต่เราก็ยังไม่สวยขนาดที่จะถูกชมเชย เราไม่เคยคำนึงถึงหน้าตาหรือผลการเรียนเลยในช่วงป.ต้น เราใช้ชีวิตแบบสนุกกับเพื่อนๆ เล่นตุ๊กตา พากย์การ์ตูน อ่านการ์ตูนไปวันๆ จนเมื่อชั้นป.4 เราไปเรียนพิเศษดนตรีไทยของรร. เพราะเราไม่เก่งดนตรี พละ รำ การงาน เราเน้นวิชาการที่พอไปรอด จนเราไปเจอเพื่อนชื่อย่อว่า จจ. เราเคยรู้จักกันตอนชั้นป.1 เค้าเปลี่ยนไปมากเลย เมื่อก่อนน่ารัก แต่ตอนนี้หยิ่งแล้วน่ากลัวมากๆ เรากลัวจจ.มาก เราก้มหน้าเรียนตลอด จจ.ก็ชอบรวมกลุ่มกับเพื่อนสั่งห้ามเราทำนู่นทำนี่ กิจกรรมก็ไม่ให้เราไปดู แต่เรากลัวเกินกว่าจะพูดเถียง เพราะครูเค้าลำเอียง เข้าข้างจจ. จนวันนึงครูมาชมเราว่าเล่นเก่งขึ้นมากเลยนะ จจ.ก็ไม่พอใจ จิกตามองเราตลอด เรากลัวมากๆๆๆๆ ตอนนั้นเราโดนจจ.ด่า ครูก็พยักหน้าไม่ช่วยเราเลย ครูชมเราอยู่2ครั้งก็กลับไปด่าเราต่อ เราก้มหน้าร้องไห้ จจ.นางก็เห็น แต่นางไม่ช่วยเราเลย เราลืมเรื่องนี้ไป พอป.5 เรามาอยู่ห้องเด็กกิจกรรม คราวซวยคือเรามาเจอครูลำเอียงอีกแล้ว ครูรักแต่เพื่อนที่ชื่อพค. เพื่อนที่ชื่อพค.สวย ขาว น่ารัก แต่นิสัยคือเราไม่ค่อยโออ่ะ ตอนนั้นเราไปคุย นางบอกว่า จะคบกับเราก็ต่อเมื่อเราขาว แม่เราโกรธแล้วสงสารเรามากๆ เราก็ฝืนยิ้มไม่ได้พูดอะไร เพราะเราอยากให้แม่เห็นเราในมุมสดใส ครอบครัวเราอบอุ่น ไม่มีปัญหาอะไรมาตลอด เราก็ไม่อยากให้แม่เครียด แต่เรื่องมันหนักขึ้น  ทุกคนในห้องเรียกเราว่า จิ้งจก ดำๆๆๆๆ เราก็ฝืนยิ้มแล้วบอกว่า เราเหมือนผีมากกว่าอีก เราก็พูดตลกๆไปให้มันจบๆ จนเพื่อนเริ่มเลิกล้อเราเพราะตอนนั้นมีเพื่อนในห้องอ่านตำราไสยศาตร์แล้วบอกจะทำของใส่ เรื่องเราเลยเงียบ ทุกคนเปลี่ยนมารุมบูลลี่เพื่อนคนนี้แทน เราไม่ได้ร่วมแต่เราไม่ได้ช่วย เพราะถ้าเราช่วยตอนนั้นเพื่อนคงกลับมาล้อเราต่อ คิดไปคิดมามัอาจจะดูเห็นแก่ตัวนะคะ แต่เราเหนื่อยมากจริงๆ เราเสียใจแล้วเสียความมั่นใจไปเลย ไม่กล้านำเสนองาน เพราะพอออกไปก็โดนรุมเรียกขี้เกี้ยมๆๆๆๆ 
เราจำฝังใจจนป.6 เรามาเจอเพื่อนกลุ่มใหม่ มีทั้งคนเก่งและคนไม่เก่ง ไม่ค่อยมีเด็กกิจกรรม เราเลยเริ่มไปตีสนิทกับเพื่อนเก่าๆ ยาวไปๆ จนเริ่มสิทกับเพื่อนกลุ่มนึง กลุ่มโครงงานไรงี้อ่ะค่ะ เพราะเรามีกระแสจิ้นกลับเพื่อนชื่อฟ. เป็นผญ.นะคะ เพราะเรียนรร.หญิงล้วน ฟ.เป็นหัวหน้าห้อง เราเลยได้รู้จักกับคนเยอะมากๆ มีเพื่อนบูลลี่เราคนนึง แต่เราเถียงกลับ เค้าเลยขอโทษ แล้วเราก็สนิทกันได้ ทุกอย่างดีขึ้น แต่ปีนี้เราดันมาอยู่ห้องเดียวกับจจ.คนที่เคยไม่ชอบเราตอนป.4ไงคะ แต่ทุกอย่างมันดีขึ้น จจ.เปิดใจแล้วคุยกับเรา จนกลายเป็นเพื่อนกันไปเลย เราเปลี่ยนตัวเองใหม่ คิดใหม่ ในเมื่อเราไม่สวยแต่เราเป็นคนมีน้ำใจได้นี่นา เราเลยช่วยเพื่อนทำงาน ช่วยทำเวร ช่วยเพื่อนคิดงาน ช่วยครูถือของ ช่วยครูทำทุกอย่างที่ครูทำไม่ไหว จนทุกคนจเราว่า มี่คนเฟรนด์ลี่ เรามีความสุขมากๆตอนนั้น ครูไม่ลำเอียง ครูเอ็นดูทุกคนมากๆ ครูเอ็นดูเราด้วย ครูทุกคนก็ชมเรา เราคิดว่าแค่นี้มันพอแล้วล่ะ พอเทอม2 ทุกอย่างเปลี่ยนไป มี่กลายเป็นหัวหน้าห้อง หัวหน้าชมรม หัวหน้าเวร หัวหน้ากลุ่มงานต่างๆ นี่ตกใจมากๆ เพราะมันคือครั้งแรกในชีวิต เราคิดแค่ว่าทำให้ครูพอใจ ไม่ผิดหวัง เพื่อนยอมรับ และอยู่ในกฎพอแล้ว แต่มันดีเกินคาด ครูชื่นชมเรามากๆ จนเราเป็นตัวแทนกิจกรรมหลายอย่าง ป.6จบด้วยทุกคนคิดถึงกัน ปีนี้เป็นปีที่ดีที่สุด
จนพอขึ้นม.1 มันติดเรียนออนไลน์ แบ่งกลุ่ม ทำให้เราห่างเพื่อนไป จจ.กับพค.อยู่ห้องเดียวกับเรา เราดีใจคิดว่าจจ.จะเป็นเพื่อนกันได้ เพราะปีที่แล้วเราปรับความเข้าใจกัน ส่วนพค.เรามีความมั่นใจที่จะชวนคุย เราก็ไม่กลัวอะไร แต่เมื่อวานนี้ เราคุยกับจจ. แล้วจจ.พิมพ์มาหาเราว่า ปีที่แล้วเรางงมากที่ครูเลิกเธอเป็นหัวหน้า แต่เอาเถอะ มันผ่านมาแล้ว เจอกันนะ ตอนแรกก็คิดว่าคงไม่มีอะไรหรอก แต่จจ.ปั่นให้เรากับพื่อนสนิททะเลาะกัน โชคดีที่เราไม่หลงกล  นางทัศนคติแย่มากๆ เราไม่รู้จะทำยังไง ตอนนี้นางทำเหมือนดีกับเราแต่เราจับได้แต่ทำเป็นไม่รู้ว่านางเกลียดเรา เราจะทำยังไงต่อไปดี เราเสียความรู้สึกมากที่จจ.ทำแบบนี้ เราไม่อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิมแล้ว เรามาไกลมากจนไม่อยากกลับไปเป็นขี้เกี้ยมคนเก่า ขอวิธีปล่อยวางหรือทำอะไรสักอย่างนะคะเครียดมากๆ