ขอเริ่มจากสาเหตุที่เกลียดแม่นะคะ
ตั้งแต่เด็กจนโตเราไม่ได้อยู่กับพ่อเราอยู่กับแม่ค่ะ เวลาแม่โกรธเราแม่ชอบตี ชอบด่า ชอบขู่ว่าจะฆ่าเรา ตอนเด็กเราไม่เคยคิดจะเกลียดแม่เลยค่ะ เรารักแม่มากๆเลยล่ะค่ะ แล้วก็มีหลายครั้งแม่ที่แม่เมา(แม่เมาตั้งแต่สมัยวันรุ่นค่ะ) แม่ไม่ทำอาหารให้เรากินแต่มาม่า พอเราเริ่มโต แม่ทิ้งให้เราอยู่กับแม่บ้าน ส่วนตัวเองไปทำงานบ้างไปเที่ยวบ้าง พอไม่มีเงินจ้างแม่บ้านก็ให้เรามาอยู่ที่บ้านนอก อยู่กับตายาย ทั้งตาทั้งยายเราเป็นคนดุค่ะ แต่ในส่วนของตาจะไม่ตีแต่ยายตีประจำเลยค่ะ ช่วงเข้าสู่วัยรุ่นแม่เราย้านมาอยู่บ้านนอกกับเรา แม่เราก็ดื่มน้อยลงค่ะแต่ก็ดื่มอยู่ดี เวลาเมาก็ชอบด่าพ่อเรา พูดถึงเรื่องอดีต ชอบร้องไห้(แบบไม่มีน้ำตา มีแค่เสียงร้องบ้าๆกับท่าทาง) และชอบขู่ว่าจะฆ่าเรา บอกว่าถ้าฆ่าเราตำรวจไม่จับหรอก ตอนเด็กเราก็เชื่อนะคะและเราก็กลัวมากด้วย แต่ตอนโตเริ่มไม่กลัวแล้วค่ะ เพราะได้ยินคำพูดแย่ๆแบบนี้เป็นดระจำอีกแล้ว แล้วอีกอย่างแม่เราไม่ยอมให้อยู่กับพ่อ เพราะแม่บอกพ่อเราจะข่มขืนเรา เราเสียใจมากทำไมพูดแบบนี้ ทั้งๆที่พ่อเราเป็นคนที่ดี และสุภาพมากๆ ให้เกียรติเรามาก (แบบตอนที่เราไปหาพ่อที่ต่างประเทศ เราจะนอนที่โรงแรมกัน พ่อเราก็จะยอมเช่าอีกห้อง เพื่อที่เวลาเราอาบน้ำพ่อเราจะไปอยู่อีกห้องเลย )

ต่อไปก็สาเหตุที่เกลียดพ่อค่ะ
จริงๆไม่ถึงขั้นที่เกลียดหรอกนะคะ เราก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะว่าเรารู้สึกยังไงกับพ่อ ถามว่ารักมั้ยก็ตอบได้เลยว่ารักมาก รักที่สุดในโลกเลย แต่บางทีคำว่าเกลียดก็แวบเข้ามาในหัวค่ะ เราคิดอยู่ตลอดทำไมพ่อไม่ให้เราอยู่ด้วย ทั้งๆที่เขารักเรามาก และเขาก็รู้ว่าแม่เราเป็นคนยังไง แต่เขาก็ยังทิ้งเรา เขามักจะซื้อของให้เรา ถามเราตลอดว่าเราอยากได้อะไร เราอยากได้อะไรก็ซื้อให้เราตลอด แต่นั่นแหละค่ะเขาไม่เคยให้ความอบอุ่นกับเราเลย ครั้งนึงเราเคยขอไปเรียนที่ต่างประเทศ ตอนที่ขอเราอยู่ม.1นะคะ พ่อบอกกับเราว่าไม่ได้หรอก ถ้าเราไปก็ต้องเริ่มต้นใหม่ เราจะอายคนอื่นเขา แต่เอาจริงๆเราไม่อายเลยค่ะ เราไม่รู้ว่าทำไมพ่อไม่ให้เราอยู่ด้วย (แต่เวลาปิดเทอมพ่อก็โอนเงินค่าตั๋วเครื่องบินให้เราไปหาตลอดเลย เรามีความสุขมากค่ะเวลาได้อยู่กับพ่อ เพราะพ่อเราเป็นคนใจดีมากๆคนนึงเลย) เราคิดว่าที่เราเริ่มเกลียดพ่อเราเพราะพ่อเราไม่ให้เราอยู่ด้วย แต่ก็ใช้คำว่าเกลียดได้อย่างเต็มปากเต็มคำไม่ได้หรอกค่ะ เพราะเราก็รักพ่อมากเหมือนกัน สับสนกับตัวเองอยู่นะคะเนี่ย