จขกท. อยู่บ้านเก่าๆที่ได้มรดกมาพร้อมหนี้สิน เรียนจบมาสิ่งแรกที่ทำเลยคือผ่อนบ้านต่อจากครอบครัว การทำงานของ จขกท. เหมือนรถไฟเหาะ ยอมรับว่าเก่งแต่ขี้เกียจ เรียนจบไปงั้นๆทั้งที่จะพยายามมากกว่านันก็ได้แต่ก็ไม่ทำ ชีวิตการทำงานแรกๆคือดีมากเงินเดือนดีเป็นที่รักของเจ้านาย ทำได้ทุกอย่างแต่ไม่เก่งมากๆสักอย่างแถมขี้เกียจไปทำงาน ป่วยเก่ง เบี้ยวเก่ง แต่พอไปทำงานก็สามารถทำมันจนเสร็จและทำได้ดีตลอด จนวันหนึ่งมีคนมาชวนไปทำงานอีกที่ซึ่งเงินเดือนดีกว่าแถมเป็นองค์กรใหญ่ที่มีสวัสดิการดีมาก ก็ไปเลยแบบไม่สนใจ พกความเก่งไปพร้อมความขี้เกียจเหมือนเดิม สุดท้ายก็ไม่รอด ออกจากงานมาพร้อมหนี้สินบานตะไทและความหวังที่พังทลาย ล้มลุกคลุกคลานตกงานกลายเป็นคนล้มเหลวในชีวิต เงินเดือนไม่เคยได้เยอะเท่าที่ทำมาอีกเลย ขึ้นศาลหาเงินใช้หนี้ที่ก่อ บวกกับต้องใช้หนี้นอกระบบของครอบครัวอีก จนถึงวันหนึ่งที่สามารถพาตัวเองกลับมาอยู่ในจุดที่เป็นที่ต้องการของบริษัทและมีเงินเดือนที่ดีอีกครั้ง แต่ก็ประมาทอีกรอบ เงินไม่เคยเก็บ รักสบาย แถมมีหนี้ขึ้นมาอีกครั้งจากการใช้เงินเกินตัว จุดแตกหักของชีวิตเลยคือ covid-19 งานที่ทำไปต่อไม่ได้บริษัทต้องปิด เงินเก็บไม่มี ได้แค่เงินชดเชยเลิกจ้างกับประกันสังคมมาพอพยุงในช่วงที่ตกงาน ตอนนี้ จขกท. สภาพจิตใจและชีวิตแย่มากและคิดมาก

จขกท. มีแม่ที่อาศัยอยู่ด้วยกัน ตัวแม่เองเป็นคนมีความฝันและความหวัง มีความภูมิใจในตัวลูก พอครั้งหนึ่งที่ลูกได้เป็นผู้จัดการเงินเดือนดี แม่ก็อยากอวดบ้าง เอาไปพูดกับเพื่อนบ้านบ้าง แม่เริ่มมีความหวัง อยากจะให้ลูกออกรถบ้าง อะไรบ้าง จนเคยมีเพื่อนบ้านตะโกนบอกเราตอนขับมอไซต์ว่าออกรถยนต์ได้แล้ว (เขาคงรู้แค่รายรับด้านเดียวจากที่แม่ไปพูดแต่คงไม่รู้ถึงรายจ่ายจริงๆ) แม่ชอบพูดเรื่องคนอื่นๆที่เราฟังแล้วมันบั่นทอนชีวิตและทำให้เราท้อในหลายๆครั้ง เช่น บ้านข้างๆเขาไม่อยู่ เขาไปต่างจังหวัดลูกเขาซื้อบ้านไว้ราคา 3 ล้าน บ้าน 2 ชั้นเลยนะ เนี่ยน้าคนนี้เขาเกษียณมาแล้วสร้างบ้านใหม่ แม่ไปมาบ้านสวยมากราคาตั้ง 5 ล้าน ทุกๆครั้งที่แม่พูดมักจะมีมูลค่าใส่เข้ามาเสมอ เรารู้สึกเหมือนโดนเปรียบเทียบทางอ้อม แต่ในทางที่จริงบ้านข้างๆที่ลูกเขามีเงินไปซื้อบ้านเพราะเขาไม่มีภาระอะไร บ้านที่อยู่ก็บ้านพ่อแม่เขา เรียนจบมาเขาก็ขยันทำงานของเขา ญาติพี่น้องให้ทุนมาเปิดธุรกิจ เปรียบกับเราที่เรียนจบมาภาระมากองตรงหน้าแล้ว หาเงินคนเดียว น้องสาวยังเรียนไม่จบ แถมเรายังมีความล้มเหลวในการใช้ชีวิตของเรา เราทะเลาะกับแม่บ่อยๆเพราะเครียด พยายามบอกเขาให้เข้าใจถึงสถานะปัจจุบันว่าเป็นอย่างไรแล้วคนอื่นๆที่แม่พูดถึงเขาเป็นอย่างไร ตัวแม่บอกว่าแม่เข้าใจแต่ทุกครั้งไปเขาจะเผลอพูดอย่างนี้ออกมาบ่อยๆ จนเรารับรู้ได้ว่าลึกๆเขาก็อยากได้อยากมีเหมือนคนอื่น แต่ตัวแม่เองก็ไม่มีงานทำ อายุก็มากแล้ว สุดท้ายความฝันและความหวังของแม่ก็ต้องมาขึ้นอยู่กับเรา มันทำให้เราเครียดและอยากฆ่าตัวตายมากในบางครั้งเพราะเราคิดเสมอว่าตัวเราทำให้แม่ได้ไม่ดี ทำให้แม่ไม่ได้ ตอนนี้เราตกงานพยายามขายของและหางานใหม่ๆ เราอยากความตั้งใจที่จะสู้ชีวิตกลับคืนมา แต่สภาพจิตของเราตอนนี้ย่ำแย่มากๆจริงๆ คิดว่าถ้าทุกคนตายคือไม่รับรู้อะไรแล้ว ความต้องการของแม่และความเครียดของเราเช่นกันถ้าเกิดแม่และเราตายความคิดพวกนี้คือศูนย์ เราเลยคิดว่าจะตายดีมั้ยไม่อยากดิ้นรนอีกแล้ว ตายมันไปพร้อมๆกับแม่นั่นแหละ