เราเป็นคนหนึ่งที่เกิดมาค่อนข้างอาภัพ ตั้งแต่เล็กแล้วตัวเราจะผอมดำดำหัวหยิก หน้าตาไม่น่ารัก เราทำหน้าบึ้งตลอดเวลาถ่ายรูป เราเป็นคนใต้ แม่เราตายตั้งแต่เรายังเล็ก
เราไปโรงเรียนก็ถูกเพื่อนแกล้งมาตลอด เคยหัวแตกกลับบ้าน จนพ่อต้องไปคุยกับครู
เรียนหนังสือก็ไม่ค่อยจะเก่ง
เราคิดว่าวันนึงเราจะต้องมีชีวิตที่ดีขึ้นให้ได้
เรามาเรียนหนังสือที่กรุงเทพได้อยู่มหาลัยเอกชนพ่อก็ยังพอมีเงินส่งเราเรียน เราไม่เคยมีแฟนแต่พอเราทำงานก็มีผู้ชายที่เคยมีภรรยาแล้วมาจีบอายุมากกว่าเรา พอเราท้อง แฟนก็ย้ายมาอยู่ต่างจังหวัดติดชายทะเล เพราะไม่ได้แต่งงานกันแล้วก็กลัวจะเป็นขี้ปากเพื่อนในที่ทำงานด้วย แฟนเช่าคอนโดให้อยู่ก็ทิ้งเราไว้กับลูกทั้งวันกว่าจะกลับบ้านเกือบสองทุ่มออกไปตั้งแต่ยังไม่ 6 โมงเพราะว่าเค้าต้องเข้าที่ทำงานที่อยู่อีกจังหวัดนึง ถามว่าตัวเราจะเครียดไหมน่าจะซึมเศร้ามากกว่านะเพราะชีวิตที่เราคิดว่าน่าจะดีขึ้นมันก็ยังไม่มีอะไรที่จะดี แค่มีคนเลี้ยงดูเรา แบบไม่ต้องทำงานเองก็เท่านั้น ลูกเราต้องเลี้ยงเองเพราะว่าเงินเดือนของเราจ่ายค่าแม่บ้านไม่ไหว เรื่องดราม่าหนักขึ้นชีวิตเรายิ่งแย่ลงเมื่อเราเอาลูกเข้าโรงเรียนอนุบาลประจำจังหวัด เราไปเจอสังคมอีกแบบหนึ่งคือมันจะไม่เหมือนที่เราเคยเจอมาเลยเพราะว่าตอนนี้เราไม่ได้มีชีวิตเดียวแล้วแต่มีลูกเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยลูกนี่แหละคือหัวใจที่สุดของเราแล้ว เราคิดที่จะฝากชีวิตไว้กับลูกคนนี้ทุกอย่าง แล้วกดดันลูกสั่งสอนให้ลูกเรียนหนังสือ ตั้งใจเรียน ให้ลูกเรียนพิเศษเยอะ อ่านหนังสือเยอะ ก็เพื่อจะให้วันนึงลูกจะต้องมีหน้าที่การงานที่ดี เราอยากให้ลูกเราเป็นหมอเพราะคิดว่าหมอน่าจะทำเงินได้ดีที่สุดในบรรดาอาชีพนอกเหนือจากนักธุรกิจแล้ว อาชีพหมอนี่แหละที่จะทำให้เรามีเงิน ชีวิตเราจะดีขึ้นกว่าเดิมแล้วจะได้ไปอยู่ในสังคมชั้นสูงเราคิดแบบนี้จริงๆ เราคิดว่าลูกเราต้องเก่ง เพราะแฟนเราเป็นวิศวกร ลูกเราจะต้องได้สติปัญญาอันชาญฉลาดของแฟนเรามาบ้าง พอลูกเข้าโรงเรียนแล้วเราถึงรู้ว่า เราไม่ได้คิดแบบนี้คนเดียว มีคนคิดแบบเราหลายคนมากทำให้ต้องมีการแข่งขันกันเกิดขึ้น ใช่ค่ะ เราเอาลูกมาแข่งกันค่ะ เราเคยตีลูกจนเลือดออก เพียงเพื่อจะให้ลูกอ่านหนังสือ ทำการบ้าน ให้ได้ตามที่เราต้องการ แล้วเราทำขนาดนี้แล้วแต่ลูกก็ยังไม่เคยได้ที่หนึ่งเคยสอบได้ที่ห้าครั้งเดียวเอง ไม่เคยดีกว่านี้เลย สอบอะไรก็ไม่เคยติดกับเขาในระดับประเทศ เด็กบางคนดื้อมากไม่ค่อยจะตั้งใจเรียน ไม่ต้องอ่านหนังสือแต่ก็สามารถสอบติดข้อสอบระดับประเทศได้ เรายิ่งเครียดมาก รู้สึกว่าทำไมถึงไม่ได้อย่างใจเลย เรากดดันลูกมาก จนรู้สึกว่าลูกจะก้าวร้าวแล้วก็เป็นคนที่นิสัยเสีย แต่เราไม่ยอมรับความจริงหรอก เวลาที่มีใครมาว่าลูกเรา เราก็จะด่าลง Facebook ทุกครั้ง แล้วก็จะมีคนมากดให้กำลังใจ เราก็จะรู้สึกว่าตัวเองมีพวกเยอะ มีคนเข้าข้างมีคนเห็นด้วยกับความคิดของเรา เมื่อก่อนแฟนได้เงินเดือน 4-5 หมื่นบาท พอแฟนเปลี่ยนที่ทำงานใหม่ก็ได้เงินเดือนเป็น 100,000 เรายิ่งรู้สึกว่าเราก็มีชีวิตที่ดีได้ เราก็พยายามที่จะเลื่อนขั้นตัวเองให้ไปอยู่ลำดับที่สูงขึ้น เราไม่ชอบผู้หญิงอยู่คนนึงผู้หญิงคนนี้เป็นภรรยาหมอสวยกว่าเรา ดีกว่าเรา มีแต่คนชื่นชม แถมลูกมันก็ยังเก่งกว่าลูกเราอีก เราเกลียดมันมากแต่เราก็จะเก็บไว้ในใจเราไม่สามารถบอกใครได้เพราะถ้าพูดไปทุกคนก็จะรู้ตัวตนของเรา เราไม่มีอะไรที่จะสู้เขาได้ สิ่งที่เราทำได้ก็คือหาพวกหาคนที่ขี้อิจฉาเหมือนกันมาอยู่ด้วยกัน แล้วเวลาเราด่ามันลง Facebook เพื่อนพวกนี้แหละที่ขี้อิจฉาเหมือนเรา ก็จะพากันมากดไลค์ กดหัวเราะ กดชื่นชมเราเพราะมีความคิดแบบเดียวกับเรา แต่ลึกลึกแล้วเราก็ระแวงคนพวกนี้เหมือนกัน แต่ก็มีพวกไว้ยังดีกว่าไม่มี เหมือนเลี้ยงงูพิษไว้ใกล้ใกล้ตัวเนี่ยแหละ เพราะเราก็มีลูกเรียนระดับชั้นเดียวกัน ลึกแล้วเราก็ต้องการแข่งขันกัน เราอยากรู้ว่ามีใครเป็นแบบเราบ้างหรืออยู่ในสังคมที่เป็นแบบนี้บ้าง