เริ่มมีอาการมาเรื่อยๆ เริ่มรุนแรงเมื่อปีก่อน  ขอเล่าก่อนว่า มีปัญหาในครอบครัวตั้งแต่เด็ก พ่อทิ้งไป ไม่รับผิดชอบ แม่อารมณ์รุนแรง ทุบตีกระทืบตบ ตั้งแต่อนุบาล เคยจนมาก แม่ไม่มีเงินจ่ายเจ้าของห้อง เจ้าของห้องเหมือนจะชอบแม่ มีครั้งหนึ่งตอนมาเก็บค่าห้องก็มานั่ง เอาแขนมาโอบแม่ แม่ส่งสายตามาให้ไปนั่งแทรก เราเป็นเด็กเลยไม่รู้ก็เล่นไป หลังจากนั้น แม่ด่าเรามันโง่ และคำหยาบคาย เราเติบโตมา โดยที่เวลาแม่เจอปัญหา จะโทษว่าเป็นความผิดเราเสมอ แม่ติดต่อให้พ่อช่วยค่าใช่จ่าย แม่เคยตีหัวเราแตกเห็นกะโหลก เราทะเลาะกับแม่หนักมากช่วงม.ต้น ไม่ไปรร. ไปก็ไม่เรียน อยู่แต่ในห้อง นอนมองเพดาน และคิดหาวิธีตายที่ไม่เจ็บปวดทุกวัน วางแผนว่าถ้าทำแบบนั้นจะเจ็บเเค่ไหน แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าพอ จนทะเลาะหนักก็โทรไปหาพ่อ พ่อก็มารับไปอยู่ด้วย และดรอปเรียนไป 1 ปี

พ่อเรามีครอบครัวใหม่ มีลูกอีกคน พ่อรักลูกคนนั้นมากกว่า และแม่เลี้ยงเราก็แกล้งเราตลอด พูดเหน็บดูถูกเรา พ่อลำเอียงตลอด ไม่ได้อยากจะรับผิดชอบเรา เวลามีใครป่วยพ่อจะพาเข้าโรงบาลเอกชน แต่เราต้องไปโรงบาลรัฐ และต้องไปเอง จนม.ปลาย พ่อไปมีครอบครัวใหม่อีก(พ่อไปหลอกเขามา)และมีลูก เราทะเลาะกับพ่อเพราะพ่อบอกเราว่าไม่มีเงิน แต่พ่อมีเงินเติมเกม เราขอให้แม่มาหา ตอนนั้นเราเหมือนจะเป็นบ้า ทึ้งหัวตัวเอง คืนนั้นเรากอดแม่ เราแค่อยากกอดใครสักคน

เราต้องไปอยู่กับย่า เพราะยังต้องเรียนที่รร.เดิม ไปอยู่กับย่า ย่าก็เอาเราไปแต่งเรื่องนินทาลับหลัง คิดว่าเราไม่ได้ยิน ปู่ก็ชอบมายืนข้างหลังตอนเราอยู่ในครัว(เคยจะข่มขืนน้าเราที่เป็นลูกเลี้ยงของเขา)
พ่อและแม่ไม่ค่อยอยากให้ค่าใช้จ่ายเรา(ทั้งที่มีเงิน) แต่เราจำเป็นต้องจ่ายสิ่งจำเป็น

เราอึดอัด และมีเรื่องอีกหลายเรื่องที่เจอมาตั้งแต่เด็ก เคยโดนลวนลามตอนอนุบาล ฯลฯ จนเราไม่ไหว เราเริ่มไม่ไปรร.อีกครั้ง เรียนไม่รู้เรื่อง จนเราดรอปเรียนอีกครั้ง

เราไปอยู่กรุงเทพกับลูกพี่ลูกน้อง พยายามร่าเริง เที่ยวเล่น สนุกสนาน แต่พอกลับห้อง หลังจากพี่หลับ ก็นั่งเศร้า
ทุกอย่างเหมือนจะดีขึ้น แต่แม่เราติดต่อมาทางพี่ ให้เรากลับไปอยู่ด้วย ช่วงนั้นก็ทะเลาะกับพี่ เราเตือนที่พี่ไปกินเหล้าบ่อยกลับมาเกือบเช้า แถวหอมันอันตราย แต่โดนด่า พี่ไล่เราออกจากห้อง เราก็กลับไปอยู่กับแม่ เราเจอคำพูดแย่ๆ คำดูถูก ว่าเรามันโง่ ไม่มีทางได้ดี บอกเราว่า แหม ตอนนั้นทำมาเป็นกอดกู แล้วก็ด่าเราต่างๆนาๆ 1 ปี ที่พยายามร่าเริง จนดีขึ้น ตอนนี้กลับมาแย่กว่าเดิมอีกแล้ว

ตอนนี้มันไม่ไหวแล้ว เรารู้สึกไม่สามารถไว้ใจใครได้ แม่แต่คนในครอบครัว อึดอัดทุกๆวัน
เราพยายามทำให้มันหาย เข้ารร.ใหม่เพื่อนนิสัยดี ก็พยายามผูกมิตร และเราติ่งเกาหลี ฟังเพลง love myself และเพลงให้กำลังใจต่างๆ พยายามแก้ให้มันหาย แต่มันก็ไม่ อยากกอดใครสักคน อยากมีใครสักคนที่พร้อมจะรับฟัง ต่อหน้าคนอื่นเราดูเข้มแข็ง แต่จริงๆข้างในเรามันพัง

เรานอนไม่หลับ หลับก็ฝันร้ายทุกวัน บางทีสะดุ้งตื่นก็หลับต่อยาก เรื่องในอดีตยังวนอยู่ในหัวเรา ร้องให้เกือบทุกวัน รู้สึกเบื่อ ไม่อยากจะทำอะไรแล้ว อยากอยู่แต่ในห้อง ไม่อยากคุยกับใคร รู้สึกอึดอัด ไม่อยากอยู่ในที่คนเยอะ ไม่อยากให้ใครมาโดนตัว เราอยากหายไป อยากล่องหน

เราเป็นซึมเศร้าหรือปล่าวคะ แล้วจะแก้ให้มันหายไปยังไงดีคะ ตอนนี้กระทบกับการใช้ชีวิตประจำวันมาก ต้องไปเรียน แต่นอนไม่หลับยันเช้า แถมตาบวมไปเรียน โทรมมาก บางทีเหม่อระหว่างเรียน รู้สึกตัวอีกทีครูก็พูดจบไปแล้ว ไม่มีสมาธิเลยค่ะ ช่วยด้วยค่ะ