สวัสดีค่ะ เจ้าของกระทู้อายุ 26 ปี ที่ผ่านมารู้ตัวเองว่าเป็นคนมีปัญหาเรื่องควบคุมอารมณ์ไม่ได้มาตลอด เป็นคนเอาแต่ใจตัวเองมาก ถ้ามีสิ่งใดเกิดขึ้น หรือใครทำอะไรที่ไม่น่าพอใจ เราจะหงุดหงิดใส่อารมณ์และพูดจาไม่ดีใส่ค่ะ หรือไม่บางทีก็งอน เงียบตึงไม่พูดด้วยเลย ทั้งๆที่รู้โดยสามัญสำนึกนะคะว่าเป็นสิ่งที่แย่และไม่ดีมากๆ รู้ตัวจริงๆค่ะ และรู้ค่ะว่าเป็นบาปโดยเฉพาะถ้าทำกับคนในครอบครัว รู้แต่คุมมันไว้ไม่อยู่ค่ะ

ที่ผ่านมาตอนอายุน้อยกว่านี้ ก็พยายามปรับปรุงตัวเองมาตลอดค่ะ เอาผลลัพธ์ทุกอย่างเป็นบทเรียน ตอนนี้เราไม่มีปัญหาเรื่องใส่อารมณ์กับคนนอกหรือเพื่อนค่ะ ดีขึ้นมาก แต่ยังมีการใส่อารมณ์และเอาแต่ใจกับคนในครอบครัวค่ะ เมื่อปีกว่าๆมานี้ก็เริ่มหันมาศึกษาธรรมะ และได้ลองนั่งสมาธิบ้างค่ะ แต่นิสัยเจ้าอารมณ์ เอาแต่ใจนี้มันยังมีอยู่ แก้ไม่หายสนิทค่ะ

เวลาที่โกรธ โมโห ไม่พอใจ เราจะตามดูจิตไม่ทันเลยค่ะ มันรุนแรงมาก ข่มมันไว้ไม่ได้ค่ะ ดึงมันไม่อยู่ จนมันเกิดการปะทะกับคนรอบข้างในที่สุด รู้และทราบดีค่ะว่าผลลัพธ์ที่ออกมาทำให้เราเสียความสัมพันธ์กับผู้คนมากมาย รวมถึงทำให้ครอบครัวต้องทุกข์ใจค่ะ

ขอรบกวนเพื่อนๆช่วยให้คำแนะนำทีค่ะ ว่าเราควรจะต้องปฏิบัติธรรมเพิ่มเติมอย่างไรบ้าง ต้องนั่งสมาธิมากน้อยแค่ไหน กำหนดอย่างไร ถึงจะแก้ไขนิสัยสันดานที่ไม่ดีตรงนี้ออกไปได้คะ เราอยากจะแก้ไขมันจริงๆค่ะ ไม่อยากเป็นคนแบบนี้ เพราะทำให้ตัวเราและคนรอบข้างไม่มีความสุข