สวัสดีคะพอดีเรามีปัญหากับเรื่องที่ทำใจไม่ได้เลยจริงๆที่ถูกคนที่เราไว้ใจที่เรียกว่าแฟน มาตลอด
มาหลอกขออยู่ด้วย แล้วอาศัยจังหวะที่มีปัญหามาปล้นข้าวของเรา เอาไปให้คนอื่น
เรา ช่วยเขาเพราะใจที่ไม่ได้หวังอะไรเลยจริงๆ ดีด้วยทุกอย่างแล้วเราเป็นคนที่ไว้ใจคนยากมาก
สุดท้ายเราโดนหลอกทุกอย่าง เราเสียใจมากเลยคะ
เพราะเขามาเยาะเย้ยเราในวันที่เราไม่เหลืออะไรเลย แล้วยิ่งเสียใจกว่าที่มารู้ว่า พวกเขาตั้งใจมาหลอกตั้งแต่แรก
เพราะมีผู้หญิงคนนึงที่เคยเป็นเพื่อนเราเป่าหูมา
ทุกอย่างเป็นแค่การแสดงละคร..
มันแย่กว่าตรงที่ว่ามาเล่นกับชีวิตคนคนนึง เราไม่ชอบความรุนแรงไม่ชอบโต้ตอบใคร เรารักความสงบ
เราเลือกที่จะเลี่ยงกับทุกๆอย่างที่จะมีปัญหากับความรู้สึกเรา แล้วเพื่อนเราที่เคยคบก็ไม่ทราบว่าโกรธแค้นอะไรเรา ทั้งๆที่เราเลิกคบเขาเพราะเขาทำร้ายเรา พาเราไปให้เพื่อนเขาปล้นในตอนนั้นกล้องฟรุ้งฟริ้ง ที่เราใช้มันราคา40, 000ได้ สุดท้ายแล้วเราโดนเอาปืนจ่อหัวเพราะเราไปตามทวงของเราที่เพื่อนเราบอกว่าลืมไว้ที่ห้องเพื่อนเขา
เราถูกเพื่อนเราเอาไปปล่อยทิ้งไว้บ้านเพื่อนของเขาแล้วบอกว่าเดี๋ยวจะมารับ แต่สุดท้ายแล้วพอเราตื่นขึ้นมา ทั้งโน้ตบุ๊ค โทรสัพ ของมีค่า
หายไปหมดเลย เรื่องนี้เคยเกิดขึ้นมาก่อนใน5-6ปีที่แล้ว
เราโดนเพื่อนเราเอาไปขายต่อให้ใครก็ไม่รู้ แลกกับผลประโยชน์บางอย่าง เรื่องนี้เรารับไม่ได้จริงๆเราเลยตัดสินใจว่าจะเอาคืนแต่เราก็ทำไม่ลงเพราะมันไม่ใช่สิ่งที่จะเยียวยาสภาพจิตใจเราได้ตอนนั้น
เราเลยตัดสินใจที่จะทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างแล้วกลับบ้าน
เราทำงานที่ไม่ดีทำงานแบบรับจ้างเที่ยว เพื่อนเราเขารู้เอาเราไปประจานทั่วที่มหาลัย เพื่อนเราที่รู้จักเรารู้กันหมด เราปิดโซเชียลปิดทุกอย่างเลิกเล่นโซเชียลตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้เพราะคนรู้จักเราเยอะด้วยเราอายด้วย
พอเรากลับบ้านมาได้สักพักเราก็กลายเป็นโรคซึมเศร้าเข้ารักษาตัวในโรงพยาบาลร่วมปีกว่าจะหาย
เพราะเราผวาตลอด กลัวคนแม้แต่คนที่บ้าน
พอเราหายดีแล้ววันนี้เรากลับโดนเขาเข้ามาซ้ำอีก
พวกเขามองเป็นเรื่องตลก เขาเอาทหารเอาตำรวจมาขุ่เราประมานว่าเพื่อนเขาเป็นทหารตำรวจนะ
แล้วก็ปล้นข้าวของเราเงินทองไปง่ายๆ
เรารู้สึกไม่ใช่คนเลยตะตอนนี้เราติดอยู่กับสิ่งที่พวกเขาทำแย่ๆกับเราไว้ เราไม่สามารถเดินต่อไป ใช้ชีวิตต่อไปได้เลย เราเจ็บปวดมากแล้วมันก็ไม่หาย เราพยายามที่จะรักษาเยียวยาให้สภาพจิตใจเราดีขึ้นแต่เราปล่อยวางไม่ได้
ไม่เคยมีครั้งไหนที่เราไม่นึกถึงเลย
เราพยายามที่จะบอกกับตัวเองตลอดว่าอย่าให้เรื่องไม่ดีที่เราเจอมา มาทำให้เรากลายเป็นคนไม่ดี
แต่เรากลับถูกมองว่าอ่อนแอ. สู้ไม่ได้.
เราถูกทำร้ายทั้งร่างกายทั้งจิตใจ
ก่อนที่เราจะรู้ตัวว่าอะไรเป็นอะไร เราโดนแกล้งมาตลอดไม่ว่าจะมาแอบตัดผมเราตอนเราหลับ เอาอะไรไม่รู้มาใส่ในเสื้อผ้าเราจนเราต้องทิ้งเสื้อผ้า เสื้อผ้าใส่ทำงานเราซื้อมาแพงๆก็มาตัดของๆเรา
เราอายมากที่เราโดนแกล้งจนเราทำงานไม่ได้เลย เราเครียดมากจนจะฆ่าตัวตาย
เราไม่เคยตอบโต้ใครเลยไม่ว่สใครจะทำแย่ๆกับเราเพราะเรารู้ว่าเขาโดนหลอกใช้
วันนี้เราก็ยังโดนอยู่ เราไม่เข้าใจเลยว่าเราทำผิดอะไร
เราถึงได้โดนทำแบบนี้เพื่อนเราเขาบอกว่าเราทำอะไรสารพัดจนเรากลายเป็นคนเลวร้าย
ทั้งที่เราไม่เคยได้อธิบายในสิ่งที่เราไม่ได้ทำเลย
เราหวังว่าเราจะอดทนมากพอที่จะรอวันที่คนอื่นรู้ความจริงเอง แต่นับวันๆมันกลับยิ่งเลวร้ายลง
เราไม่รู้จะหันหน้าไปเล่าให้ใครฟัง พูดไปเราก็ไม่ได้เป็นคนที่เขาจะเชื่อ
เราเจ็บปวดมากเหมือนว่าเราตายทั้งเป็น
เราไม่มีใครสักคนที่ไว้ใจได้ คนที่จะรับฟังเราจริงๆ
เราเสียสละทุกอย่างทำไมเราถึงเป็นคนที่ไม่เหลืออะไรเลยกว่าเราจะสร้างเนื้อสร้างตัวได้ใาจากหยาดเหงื่อแรงงานเรา
เราอดทนไปทำงานเมืองนอกไม่ได้หลับได้นอน
เราไม่รุ้จะอธิบายให้ทุกคนฟังยังไง มันยิ่งกว่าความเจ็บปวดที่เรากำลังเป็นตอนนี้
ในหัวนะมีแต่อยากตาย
การที่เราโดนปล้นข้าวของทุกสิ่งทุกอย่างจนหมดตัว โดยคนที่ไว้ใจ จะต้องทำใจยังไงดีค่ะรู้สึกว่าปล่อยวางไม่ได้
มาหลอกขออยู่ด้วย แล้วอาศัยจังหวะที่มีปัญหามาปล้นข้าวของเรา เอาไปให้คนอื่น
เรา ช่วยเขาเพราะใจที่ไม่ได้หวังอะไรเลยจริงๆ ดีด้วยทุกอย่างแล้วเราเป็นคนที่ไว้ใจคนยากมาก
สุดท้ายเราโดนหลอกทุกอย่าง เราเสียใจมากเลยคะ
เพราะเขามาเยาะเย้ยเราในวันที่เราไม่เหลืออะไรเลย แล้วยิ่งเสียใจกว่าที่มารู้ว่า พวกเขาตั้งใจมาหลอกตั้งแต่แรก
เพราะมีผู้หญิงคนนึงที่เคยเป็นเพื่อนเราเป่าหูมา
ทุกอย่างเป็นแค่การแสดงละคร..
มันแย่กว่าตรงที่ว่ามาเล่นกับชีวิตคนคนนึง เราไม่ชอบความรุนแรงไม่ชอบโต้ตอบใคร เรารักความสงบ
เราเลือกที่จะเลี่ยงกับทุกๆอย่างที่จะมีปัญหากับความรู้สึกเรา แล้วเพื่อนเราที่เคยคบก็ไม่ทราบว่าโกรธแค้นอะไรเรา ทั้งๆที่เราเลิกคบเขาเพราะเขาทำร้ายเรา พาเราไปให้เพื่อนเขาปล้นในตอนนั้นกล้องฟรุ้งฟริ้ง ที่เราใช้มันราคา40, 000ได้ สุดท้ายแล้วเราโดนเอาปืนจ่อหัวเพราะเราไปตามทวงของเราที่เพื่อนเราบอกว่าลืมไว้ที่ห้องเพื่อนเขา
เราถูกเพื่อนเราเอาไปปล่อยทิ้งไว้บ้านเพื่อนของเขาแล้วบอกว่าเดี๋ยวจะมารับ แต่สุดท้ายแล้วพอเราตื่นขึ้นมา ทั้งโน้ตบุ๊ค โทรสัพ ของมีค่า
หายไปหมดเลย เรื่องนี้เคยเกิดขึ้นมาก่อนใน5-6ปีที่แล้ว
เราโดนเพื่อนเราเอาไปขายต่อให้ใครก็ไม่รู้ แลกกับผลประโยชน์บางอย่าง เรื่องนี้เรารับไม่ได้จริงๆเราเลยตัดสินใจว่าจะเอาคืนแต่เราก็ทำไม่ลงเพราะมันไม่ใช่สิ่งที่จะเยียวยาสภาพจิตใจเราได้ตอนนั้น
เราเลยตัดสินใจที่จะทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างแล้วกลับบ้าน
เราทำงานที่ไม่ดีทำงานแบบรับจ้างเที่ยว เพื่อนเราเขารู้เอาเราไปประจานทั่วที่มหาลัย เพื่อนเราที่รู้จักเรารู้กันหมด เราปิดโซเชียลปิดทุกอย่างเลิกเล่นโซเชียลตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้เพราะคนรู้จักเราเยอะด้วยเราอายด้วย
พอเรากลับบ้านมาได้สักพักเราก็กลายเป็นโรคซึมเศร้าเข้ารักษาตัวในโรงพยาบาลร่วมปีกว่าจะหาย
เพราะเราผวาตลอด กลัวคนแม้แต่คนที่บ้าน
พอเราหายดีแล้ววันนี้เรากลับโดนเขาเข้ามาซ้ำอีก
พวกเขามองเป็นเรื่องตลก เขาเอาทหารเอาตำรวจมาขุ่เราประมานว่าเพื่อนเขาเป็นทหารตำรวจนะ
แล้วก็ปล้นข้าวของเราเงินทองไปง่ายๆ
เรารู้สึกไม่ใช่คนเลยตะตอนนี้เราติดอยู่กับสิ่งที่พวกเขาทำแย่ๆกับเราไว้ เราไม่สามารถเดินต่อไป ใช้ชีวิตต่อไปได้เลย เราเจ็บปวดมากแล้วมันก็ไม่หาย เราพยายามที่จะรักษาเยียวยาให้สภาพจิตใจเราดีขึ้นแต่เราปล่อยวางไม่ได้
ไม่เคยมีครั้งไหนที่เราไม่นึกถึงเลย
เราพยายามที่จะบอกกับตัวเองตลอดว่าอย่าให้เรื่องไม่ดีที่เราเจอมา มาทำให้เรากลายเป็นคนไม่ดี
แต่เรากลับถูกมองว่าอ่อนแอ. สู้ไม่ได้.
เราถูกทำร้ายทั้งร่างกายทั้งจิตใจ
ก่อนที่เราจะรู้ตัวว่าอะไรเป็นอะไร เราโดนแกล้งมาตลอดไม่ว่าจะมาแอบตัดผมเราตอนเราหลับ เอาอะไรไม่รู้มาใส่ในเสื้อผ้าเราจนเราต้องทิ้งเสื้อผ้า เสื้อผ้าใส่ทำงานเราซื้อมาแพงๆก็มาตัดของๆเรา
เราอายมากที่เราโดนแกล้งจนเราทำงานไม่ได้เลย เราเครียดมากจนจะฆ่าตัวตาย
เราไม่เคยตอบโต้ใครเลยไม่ว่สใครจะทำแย่ๆกับเราเพราะเรารู้ว่าเขาโดนหลอกใช้
วันนี้เราก็ยังโดนอยู่ เราไม่เข้าใจเลยว่าเราทำผิดอะไร
เราถึงได้โดนทำแบบนี้เพื่อนเราเขาบอกว่าเราทำอะไรสารพัดจนเรากลายเป็นคนเลวร้าย
ทั้งที่เราไม่เคยได้อธิบายในสิ่งที่เราไม่ได้ทำเลย
เราหวังว่าเราจะอดทนมากพอที่จะรอวันที่คนอื่นรู้ความจริงเอง แต่นับวันๆมันกลับยิ่งเลวร้ายลง
เราไม่รู้จะหันหน้าไปเล่าให้ใครฟัง พูดไปเราก็ไม่ได้เป็นคนที่เขาจะเชื่อ
เราเจ็บปวดมากเหมือนว่าเราตายทั้งเป็น
เราไม่มีใครสักคนที่ไว้ใจได้ คนที่จะรับฟังเราจริงๆ
เราเสียสละทุกอย่างทำไมเราถึงเป็นคนที่ไม่เหลืออะไรเลยกว่าเราจะสร้างเนื้อสร้างตัวได้ใาจากหยาดเหงื่อแรงงานเรา
เราอดทนไปทำงานเมืองนอกไม่ได้หลับได้นอน
เราไม่รุ้จะอธิบายให้ทุกคนฟังยังไง มันยิ่งกว่าความเจ็บปวดที่เรากำลังเป็นตอนนี้
ในหัวนะมีแต่อยากตาย