คืนเหงาๆกับคนเหงาๆ

         คืนเหงาๆของเอกสุรเชษฐ์ทำให้ผมรู้สึกถึงคนที่พลาดผิด ผิดหวังกับเรื่องของความรัก สุดท้ายก็มีแต่คืนเหงาๆกับใจร้าวๆ ...ที่คอยให้เวลามาช่วยเยียวยา ที่นั่งจมกับความพลาดผิดที่พึ่งผ่านพบ ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะต้องนานอีกเท่าไหร่ในเมื่อตอนนี้ใจมันร้าวซะจนเจ็บปวดลึก พอถึงเวลานอนร่างกายก็มีคำสั่งว่า "นอนได้แล้ว" ผุดขึ้นมา เว้นเพียงที่เดียว เว้นเพียงผู้เดียวคือหัวใจมันร้าว หัวใจมันเจ็บปวดแบบอธิบายไม่ถูก
...นอนไม่ได้หรอก

       ผมนั่งดื่มด่ำกับเพลงจนถึงจุดดนตรีบรรเลง ทุกอย่างเป็นภาพเบลอๆ รู้สึก รู้สึกถึงคนที่ผิดหวังจากการพูดความในใจของตัวเองออกสู่โลกภายนอก และคำตอบคือการถูกปฏิเสธ ทำไมเสื้อผ้าที่เราเคยสวนใส่ สิ่งของที่ทำให้เราดูมั่นใจ และจิตใจที่เคยร่าเริงกลับต้องมาจบภายในวันเดียว กับคำตอบเดียวของคนเพียงคนเดียว ...ไม่น่าเชื่อว่าพลังของคนอื่นจะมีอำนาจเหนือเกินพลังของเราได้ เรานั้นช่างอ่อนแอเสียนี่กระไร

       คืนนี้จึงขอดำดิ่งสู่สภาวะเช่นเดียวกันกับทุกคน เช่นเดียวกับความรู้สึกผิดหวังมันเป็นอย่างไร ดั่งที่มีคนเคยกล่าวไว้ "โลกเราไม่ได้ต้องการคนที่ประสบกับความสำเร็จทุกคนไป แต่เชื่อว่าโลกนี้เกิดมาเพื่อให้ทุกคนช่วยกันเยียวยาซึ่งกันและกัน" นั่นคือคนที่ไกล้ตัวเรา รักเรา

The Alzheimer Man
คนสวน