คือเหนื่อย เหนื่อยที่จะต้องมานั่งทนอะไรที่ไม่ใช่ตัวเรา แต่ก็ยอม เพราะ ไอ้คำ คำเดียว รัก แต่คำว่า รัก มันทำให้เราดูโง่ ทั้งๆที่รู้ว่ามันทำร้ายตัวเองก็ยังจะทนเราเป็นฝ่ายยอม ยอมทุกอย่าง ยอมไม่เที่ยว เลิกกินเหล้า เลิกแม้กระทั่งความสุขเล็กๆ คือการเล่นเกม ไม่คบเพื่อน  ใครมาขอความช่วยเหลือ เราปฏิเสธทุกครั้งตามที่เค้าสั่ง แม้กระทั่งญาติพี่น้องตัวเอง แต่เราไม่ใช่ไม่ให้เลยนะ ให้บ้าง พอเค้ารู้เค้าก็โกรธ กูต้องให้เงินเดือนแม่ แม่แค่เบิก อยู่ดีดี งอนกูเฉย กูจะเป็นบ้าแล้วปะ ใครจะรู้ว่ากูจะต้องมานั่งอดทนอะไรแบบนี้ แต่ทุกคนก็บอกให้ทน เค้าให้ทุกอย่างก็จริง แต่ในบางเรื่องอ่ะ จะห้ามตลอดเลย หรอ ใช่ให้เงินเดือน ให้ทอง ให้เพชร แต่ความเป็นตัวเองของกูมันหายไป ความสุขเล็กๆกูควรจะได้บ้าง ไม่ให้เล่นโทรศัพท์ตอนนอน พอตัวเองนอนไม่หลับเล่นได้ กูเล่นไม่ได้ บอกไม่เล่นมันจะตายหรอ ห้ามหึง แต่เค้าหึงได้ กูนี่เดินทางเข้าหาความบ้าขึ้นทุกวัน นั่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่เอา ยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อมาอยู่ด้วย แต่คุณยอมอะไรเราบ้าง
เห้ย !! เคยปะ ที่จะไม่โกรธเวลาเราคุยกับที่บ้านเรื่องเงิน ใช่ เค้าอาจจะมาขอ แต่ส่วนมากก็ไม่ได้ให้ นานๆที นี่ผิดมากเลยหรอ ถ้าสลับกันจะช่วยปะ คุณจะนิ่งหรอ นั่นเค้าเลี้ยงเรามา ทุกครั้งที่เรายังไม่ได้ทำอะไร คุณเป็นคนทำเราก็ผิด บอกแล้วอย่าโทไป พอโท เค้าคุยเรื่องเงินมา กูผิด กูเคยทำอะไรถูกใจบ้าง  นอกจากเวลา จะใช้ทำอะไร ใช้เหมือนไม่ใช่คนรักอ่ะบางที นี่ก็ยอมนะ เพราะมันคือหน้าที่ แต่กูขอบ่นไง กูต้องแบกรับทุกอย่าง อารมณ์กูก็ต้องมันแบกปะ ไม่ให้กูคบเพื่อนแล้วกูจะปรึกษาใคร คุยกับใคร เวลาท้อกูจะต้องมานั่งเก็บ พอมันคลั่งมันบ้า กูต้องจบด้วยการฆ่าตัวตายหรอ ที่ผ่านมาไม่เคยคิดเลยรู้ปะ จนมาเจออะไรแบบนี้ มันคิดมาแว๊บๆ แต่ก็ไม่ทำหรอก ไม่ขอให้ใครเข้าใจ มันมากกว่านี้อีก นี่แค่ส่วนเล็กๆ แค่อยากระบาย