ขอเริ่มก่อนว่า ผมกับแฟนรู้จักกันมา 1 ปี และเป็นแฟนอยู่กินกัน 2 ปี แรกๆก็ปกติของคู่รักทั่วไป เราสร้างทุกอย่างด้วยกันครับ ทำงาน หาเงิน ซื้อบ้าน ตอนนี้เรามีทุกอย่าง บ้านเพิ่งซื้อได้ 3 เดือนเงินดาวต่างๆนาๆ เราหาด้วยกันจากงานที่ทำด้วยกัน....นิสัยแฟนผมเป็นคนใจร้อน ขี้โมโห หงุดหงิดง่าย ทำกับข้าวเก่ง แต่ชอบทำครัวสกปรก แต่งานบ้านทุกๆอย่างผมเป็นคนทำหมด หลังทำกับข้าวเสร็จผมก็จะเข้าไปเก็บกวาดต่อ ซักผ้า ล้างจานผมทำหมด แต่บางทีผมเหนื่อย ผมก็บ่นๆบ่าง เข้าเรื่องเลยก็ แต่แฟนผมไม่ชอบให้บ่น ไม่ชอบให้ผมดุหรือว่าอะไรเขาทั้งนั้น ไม่ชอบให้ผมตะคอก ซึ่งผมก็ยอมรับว่าบางทีที่ทะเลาะกัน หรือ เขาทำอะไรเสียหายผมก็มีจะคอกบ่าง แต่ก็ไม่ได้รุนแรงขนาดนั้น เพราะผมเป็นคนพูดไม่เก่ง พูดเสียงเบา แต่กลับกัน ตั้งแต่เคยทะเลาะเรื่องผมตะคอกเขา หลังจากนั้นมาแฟนผมทำทุกอย่างที่เขาไม่ชอบใส่ผมหมด ตะคอกบ่าง หงุดหงิดใส่แบบอยู่ๆก็หงุดหงิด พอผมถามว่าเป็นอะไรเขาจะตอบว่า ร้อนอย่ามาเซ้าซี้ แล้วเวลาทะเลาะกันจุดเริ่มต้นขอวการทะเลาะมาจากเรื่องเล็กมากกก มากกจนไม่ควรจะเอามาทำให้ชีวิตคู่มีปัญหา เลยด้วยซ้ำ เช่น แฟนเปิดตู้เย็นหยิบน้ำแต่ทำขวดแก้วตกแตก ผมก็ตกใจเลยบอกถอยไปเลยๆ เดี๋ยวจัดการเอง ก็เป็นเรื่องครับ หาว่าผมว่าเขา อะไรๆเขาก็ผิด ซึ่งยอมรับว่าผมโมโหในใจว่าทำของแตก แต่ผมไม่ได้ว่า หรือ อะไรออกไปเลย เก็บกวาดให้ด้วย และก็เรื่องเล็กๆน้อยๆอีกหลายๆเรื่อง

แล้วเวลาทะเลาะกันตั้งแค่อยู่กินด้วยกันมา ผมเป็นฝ่ายง้อและขอโทดตลอด ทั่งผิดและไม่ผิด แต่ผมจะทำเป็นผมผิดทุกเรื่องและผมก็ขอโทดขอร้องให้เลิกทะเลาะ เพราะผมไม่ชอบให้เราทะเลาะกัน ผมขอโทดทุกครั้งชนิดที่แบบว่าแทบจะก้มกราบ แทบจะร้องไห้ เพราะผมกดดันมาก เพระเวลาผมพูดอะไรไปเขาจะเงียบ ทำเหมือนคนไม่ได้ยิน ทำแบบนี้ทุกครั้ง คนพูดขอร้องมันกดดันมากๆครับ สำหรับผมเขาคือทุกอย่างที่ผมมี พอผมพูดเยอะๆเข้าเขาจะตะคอกใส่ผม ผลักผม และบอกอย่าเซ้าซี้น่าเบื่อน่าลำคาญ จะไปไหนก็ไป ผมฟังแล้วผมรู้สึกแย่มากๆ เหมือนผมหวังทุกๆอย่างไว้และก็ค่อยๆสร้างกันมาจนมี แต่ทำไมถึงทำกับผมแบบนี้ เมื่อก่อนผมเคยคิดเล็กคิดน้อยว่าผมไร้ค่า ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปอีก แต่พอผมมารู้จักแฟน ทุกๆอย่างผมดีขึ้น แต่ตอนนี้ผมว่ามันแย่ลงกว่าเดิม ล่าสุดเมื่อคืนนี้ ผมไปคุยงานกับเพื่อน และเพื่อนกลับมากินดื่นบ้านผม (ปกติจะมากันนานๆทีครับและแฟนก็นั่งกินด้วยกัน) ถ้ามีคนอื่นมา แฟนผมจะกวาดบ้านทำความสะอาดนิดๆหน่อยๆ และตอนทำแฟนเผลอทำหุ่นยนต์พูดฝุ่นแตก ผมตกใจเสียงเลยไปดู แฟนทำก็ขำๆแล้วซ้อมด้วยการยัดที่แตกเข้าที ผม ตกใจเลยพูด อย่าๆๆๆ เพราะมันจะแตกกว่าเดิม เท่านั่นแหละครับ แฟนผมปล่อยทุกอย่าง ไม่ทำต่อ ไปนั่งเล่นโทสับเฉยๆ พอผมสร้อมเสร็จ ผมถามแฟนเป็นอะไร เขาตอบว่า บอกแล้วไม่ใช่หรอ ไม่ชอบให้ตะคอกต่อน่าคนอื่น ซึ่งเอาจิงๆผมไม่รู้เลยว่าตรงไหนคือผมตะคอก หลักจากเขาเดินขึ้นห้องไปผมก็นั่งนึกก็คนเป็นคำว่า อย่าๆๆ ล่ะมั้ง เห้ยย แค่นี้เองหรอ ต้องขนาดนี้เลยหรอ ผมรู้สึกกดดันมากครับ เพื่อนก็นั่งอยู่ ผมก็อยากขึ้นไปง้อและขอโทด จนผมทนไม่ไหวเลยขึ้นไปถามและขอโทด แฟนผมเหมือนเดิมครับ เงียบ ไล่ผม ไม่ตอบรับคำขออะไรจากผมเลย มันดูเล็กน้อยครับ แต่ผมเจอแบบนี้บ่อย ทำไมต้องไล่ผม ไม่เห็นใจผมบ่างเลยหรอเวลาผมขอร้องผมง้อจนเสียงสั่น มันทำใหัผมรู้สึกแย่ ผมอธิบานอารมไม่ถูก ณ์ ซึ่งเขาไม่สนเลยจิงๆครับ จนข้ามวัน และเป็นแบบนี้ทุกครั้ง จนทำให้ผมอึดอัดกับชีวิตคู่มากๆ บางทีผมก็อยากจะเดินออกไปจากตรงนี้ แต่ทำไม่กล้าทำ ผมรักเขามาก ผมยอมทุกๆอย่างได้ แต่ทำไมต้องทำกับผมขนาดนี้ ถ้าผมออกไปแฟนจะอยู่ได้ไหม แฟนขับรถไม่เป็นเลย ปกติผมไปรับส่ง บ้านล่ะ หมาแมวอีก จะอยู่ยังไง ผมกลัวเขาลำบาก ผมต้องทำยังไงดี ไม่อยากทะเลาะอะไรแบบนี้อีกแล้ว ดูเหมือนเรื่องเล็ก แต่มันบานปลายเป็นเรืองใหญ่ ถ้าผมออกไปจากตรงนี้ กลับบ้านไปอยู่กับแม่ ผมกลัวแม่จะเสียใจที่เป็นแบบนี้ผมไม่กล้าบอกใคร มันทำให้ผมรู้สึกแย่ และไม่อยากจะอยู่ต่ออีกแล้ว....แต่ผมก็ห่วงและรักแฟนมากๆ ผมไม่รู้ต้องทำยังไงครับ....