เรื่องมันมีอยู่ว่าผมกับแฟนคบกันประมาน2ปีแล้วอยู่ด้วยกันตลอดนอนด้วยกันทำไรด้วยกินกินข้าวพร้อมกันไปเที่ยวด้วยกันตลอดแฟนผมอยากไปไหนอยากกินอะไรผมไม่เคยขัดใจพาไปตลอดแต่เวลาที่เรา2คนทะเลาะกันจะมีปากเสียงกันรุนแรงมากแต่ในทุกๆครั้งไม่ว่าผมจะผิดหรือไม่ผิดผมจะเข้าไปขอโทษตลอดชีวิตรักเรา2คนใน2ปีนี้หวานชื่นตลอดแต่ผมขอบอกไว้ก่อนเลยนะครับว่าเราทั้ง2เป็นคนที่เจ้าชู้คือคุยเยอะแล้วต่างคนต่างจับได้หลายรอบเรา2คนก็ยังให้โอกาสกันและกันจนเรา2คนหยุดโดยการไม่คุยกับใครเลยทั้ง2ฝ่ายหลังจากนั้นแฟนผมก็ได้คุยกับผู้ชายคนนึงแต่เขาบอกผมว่าเป็นพี่ชายผมก็ไม่ติดใจอะไร   พี่ชายก็พี่ชาย จนกระทั่งมาวันที่เรา2คนต้องต่างคนแยกย้ายกันกลับบ้านเพราะว่าเป็นช่วงปิดเทอมผมมารู้ว่าพี่ชายคนนั้นเขาคือแฟนเก่าของแฟนผมก็เลยทะเลาะกันมีปากเสียงนิดหน่อยเพราะเขาโกหกแต่เราก็ดีกันจนมาวันนึงเขาโทมาบอกเลิกผมเขาบอกคบต่อไม่ไหวแล้วถึงฝืนคบกันไปวันใดวันนึงก็เลิก ผมนี่งงเลยครับอยู่ดีดีโดนบอกเลิกทั้งที่เรายังไม่ได้ทะเลาะกันตอนแรกคุยกันดีด้วยซ้ำไปเขาให้เหตุผลมาว่าคบต่อก็เลิกอยู่ดี ผมเลยถามเขาว่า? มีคนอื่นใช่ไหม .
เขาบอกว่าป่าวครับไม่มีใครเลย ผมก็เชื่อนะ!! ผมคิดว่าผมคงต้องทำไรผิดซะอย่างเลยง้อเขาโทรง้อเขาในทุกๆวันๆแต่มันแปลกๆคือช่วงเวลาที่เคยคุยกันสายไม่เคยว่างเลบจะว่างอีกทีตอนตี2-3ผมก็เริ่มสงสัยแต่ก็ไม่กล้าถามอะไรจนวันนึงผมรู้ว่าเขามาเก็บของที่หอผมเลยตามไปง้อครับเผื่อจะหายโกรธแต่เขาก็ไม่ครับ จนผมเอาโทรศัพท์เขามาดูผมเห็นเขาโทรคุยกับแฟนเก่า ไปเที่ยวถ่ายรูปด้วยกัน คุยไลน์กันทั้งวัน เขาก็บอกผมมาทันทีว่าเห็นแบบนี้จะง้ออีกไหมปล่อยเขาไปเถอะ  ผมอยากทราบว่าที่ผ่านมามันไม่มีความหมายเลยหรอ? ทำไมถึงทำแบบนี้ ? ผมผิดอะไร ?