นักศึกษาปีสองนามว่า ‘แว่น’ กำลังนั่งปลดทุกข์อยู่ในห้องส้วม ณ หอพักนักศึกษาชาย
แว่นเลื่อนสไลด์จอโทรศัพท์ ท่องโลกอินเทอร์เน็ตอย่างสุขใจ แต่จู่ ๆ เขาก็เลื่อนไปเจอโพสต์ข่าวโพสต์หนึ่ง สิ่งที่ทำให้แว่นหยุดชะงักคือพาดหัวที่ระบุว่า ‘กระหังกลางเมืองกรุง’
แว่นเปิดดูเนื้อหาข่าว สรุปคร่าว ๆ ว่ามีคนถ่ายภาพนี้ได้เมื่อสองคืนก่อน ระบุพิกัดใกล้เคียงกับหอที่แว่นอาศัยอยู่ เมื่อกดดูภาพ มีร่างคล้ายมนุษย์กำลังลอยอยู่บนท้องฟ้า แต่เป็นภาพที่ความคมชัดต่ำ เห็นใบหน้าของกระหังไม่ชัด
แว่นขมวดคิ้ว สงสัยว่าทำไมบรรดาภาพถ่ายติดผี ติดวิญญาณ มักจะเป็นภาพเบลอ ๆ แบบนี้ทุกที ทั้ง ๆ ที่กล้องโทรศัพท์ในยุคนี้ มีความละเอียดระดับที่ซูมถ่ายได้ยันรูขุมขน
แว่นกดแสดงความคิดเห็น ‘เลอะเทอะฉิxหาย ใครก็รู้ว่าตัดต่อ กระหังบ้านเมิงสิมาบินอยู่กลางเมือง แล้วมาบินอยู่แถวหอกูด้วยนะ ถ้าเจอเดี๋ยวกูจะเตะให้’
พรึบ!
จู่ ๆ หลอดไฟในห้องน้ำก็ดับวูบ แว่นสะดุ้งเฮือก! โทรศัพท์เกือบหลุดมือ ขณะนี้ความมืดได้เข้าปกคลุม ยังดีที่มีแสงน้อย ๆ จากช่องระบายอากาศ แว่นเห็นท่าไม่ค่อยดี จึงเร่งทำความสะอาด ทว่า! จู่ ๆ ก็มีกลิ่นเหม็นเน่า คล้ายซากของตัวอะไรสักอย่าง ลอยมาเตะจมูก
แว่นเริ่มหายใจฟืดฟาด กลิ่นเน่าทวีความรุนแรง เขาทนไม่ไหว ยกมือปิดจมูก ส่องแสงแฟลชมองหาต้นตอ ก็ได้พบกับกลุ่มควันประหลาดที่กำลังโพยพุ่งขึ้นมาจากพื้นห้อง
แว่นตกใจ! ขนลุกไปทั่วร่าง ในหัวเริ่มจินตนาการว่าควันกลุ่มนั้นกำลังก่อตัวเป็น ‘อสุรกาย’
ปัง! แว่นกระชากประตู พรวดออกจากส้วมทั้ง ๆ ที่กางเกงคาอยู่ที่หัวเข่า ขณะนี้กลิ่นเหม็นกำลังทวีความรุนแรง เขาวิ่งฝ่ากลุ่มควันที่ลอยอยู่รอบตัวไปยังประตูห้องน้ำ
กึก ๆ แว่นพบว่ามันล็อก!
ปัง!...ปัง! สองมือทุบประตู ปากร้องตะโกน “ช่วยด้วย! มีใครอยู่ไหม! ช่วยกูด้วย!” เขาตะเบ็งสุดเสียง ไม่กล้าเหลียวมองหลัง ในหัวจินตนาการว่ามีปีศาจตัวเบ้อเร่อกำลังถือมีดเดินเข้ามา
ปัง! ปัง! ปัง!
ประตูเปิดออกในที่สุด แว่นกระโจนพรวดหน้าเกือบคะมำ เมื่อตั้งตัวได้ก็ไม่รอช้า สับตีนแตก วิ่งกางเกงหลุดตูดอย่างไม่คิดชีวิต
เรื่องเขย่าขวัญ : กระหังกลางเมืองกรุง
แว่นเลื่อนสไลด์จอโทรศัพท์ ท่องโลกอินเทอร์เน็ตอย่างสุขใจ แต่จู่ ๆ เขาก็เลื่อนไปเจอโพสต์ข่าวโพสต์หนึ่ง สิ่งที่ทำให้แว่นหยุดชะงักคือพาดหัวที่ระบุว่า ‘กระหังกลางเมืองกรุง’
แว่นเปิดดูเนื้อหาข่าว สรุปคร่าว ๆ ว่ามีคนถ่ายภาพนี้ได้เมื่อสองคืนก่อน ระบุพิกัดใกล้เคียงกับหอที่แว่นอาศัยอยู่ เมื่อกดดูภาพ มีร่างคล้ายมนุษย์กำลังลอยอยู่บนท้องฟ้า แต่เป็นภาพที่ความคมชัดต่ำ เห็นใบหน้าของกระหังไม่ชัด
แว่นขมวดคิ้ว สงสัยว่าทำไมบรรดาภาพถ่ายติดผี ติดวิญญาณ มักจะเป็นภาพเบลอ ๆ แบบนี้ทุกที ทั้ง ๆ ที่กล้องโทรศัพท์ในยุคนี้ มีความละเอียดระดับที่ซูมถ่ายได้ยันรูขุมขน
แว่นกดแสดงความคิดเห็น ‘เลอะเทอะฉิxหาย ใครก็รู้ว่าตัดต่อ กระหังบ้านเมิงสิมาบินอยู่กลางเมือง แล้วมาบินอยู่แถวหอกูด้วยนะ ถ้าเจอเดี๋ยวกูจะเตะให้’
พรึบ!
จู่ ๆ หลอดไฟในห้องน้ำก็ดับวูบ แว่นสะดุ้งเฮือก! โทรศัพท์เกือบหลุดมือ ขณะนี้ความมืดได้เข้าปกคลุม ยังดีที่มีแสงน้อย ๆ จากช่องระบายอากาศ แว่นเห็นท่าไม่ค่อยดี จึงเร่งทำความสะอาด ทว่า! จู่ ๆ ก็มีกลิ่นเหม็นเน่า คล้ายซากของตัวอะไรสักอย่าง ลอยมาเตะจมูก
แว่นเริ่มหายใจฟืดฟาด กลิ่นเน่าทวีความรุนแรง เขาทนไม่ไหว ยกมือปิดจมูก ส่องแสงแฟลชมองหาต้นตอ ก็ได้พบกับกลุ่มควันประหลาดที่กำลังโพยพุ่งขึ้นมาจากพื้นห้อง
แว่นตกใจ! ขนลุกไปทั่วร่าง ในหัวเริ่มจินตนาการว่าควันกลุ่มนั้นกำลังก่อตัวเป็น ‘อสุรกาย’
ปัง! แว่นกระชากประตู พรวดออกจากส้วมทั้ง ๆ ที่กางเกงคาอยู่ที่หัวเข่า ขณะนี้กลิ่นเหม็นกำลังทวีความรุนแรง เขาวิ่งฝ่ากลุ่มควันที่ลอยอยู่รอบตัวไปยังประตูห้องน้ำ
กึก ๆ แว่นพบว่ามันล็อก!
ปัง!...ปัง! สองมือทุบประตู ปากร้องตะโกน “ช่วยด้วย! มีใครอยู่ไหม! ช่วยกูด้วย!” เขาตะเบ็งสุดเสียง ไม่กล้าเหลียวมองหลัง ในหัวจินตนาการว่ามีปีศาจตัวเบ้อเร่อกำลังถือมีดเดินเข้ามา
ปัง! ปัง! ปัง!
ประตูเปิดออกในที่สุด แว่นกระโจนพรวดหน้าเกือบคะมำ เมื่อตั้งตัวได้ก็ไม่รอช้า สับตีนแตก วิ่งกางเกงหลุดตูดอย่างไม่คิดชีวิต