เคยถูกรังเกียจแล้วตามก่อกวนมั้ยโดยที่เราไม่เคยทำร้ายเค้าเลย
ผมเป็นคนที่ถูกเรียกว่าลูกรักของบริษัทมั้ง จากวีรกรรมหลายๆอย่างที่ทำไว้ ทั้งแก้ปัญหา 10ปี ของบริษัท แก้ปัญหางาน Limited ของลูกค้าบริษัทยักใหญ่ หลายๆ วีรกรรมที่สร้างไว้ ทำให้ CEO ทั้งญี่ปุ่นและอเมริกา เรียกตัวเข้าไปคุยหลายครั้ง ด้วยสิ่งต่างๆที่ทำมา ชีวิตการทำงานถึงได้สิทธิ์พิเศษหลายอย่าง ได้สิทธิ์ในการตัดสินใจมากขึ้น เข้าถึงข้อมูลได้ระดับเดียวกับผู้บริหาร ได้งบ ได้ลูกน้อง ได้ความสบายในการทำงานและการประสานงานหลายๆ อย่าง แต่ก็แลกมากับงานที่ยากและต้องรับผิดชอบที่มากขึ้นไปอีก แล้วเรื่องแย่ๆหลายอย่างก็ตามมา
เคยมั้ยที่ถูกแขวะว่าดีจังทำงานสบาย ไม่โดนด่าโดนว่าเพราะเป็นเด็กเส้น หลายครั้งเค้าพยายามทำให้งานของเราหรืองานส่วนร่วมที่เราเข้าไปร่วมด้วยมีปัญหา จากวิธีคิดและตรรกะประหลาดๆ เวลาที่คนกลุ่มนี้โดนเรียกคุยโดยผู้บริหาร ด้วยเหตุผลหลายๆเรื่องทั้งเรื่องงาน และพฤติกรรมที่แสดงออก จะเดินมาเกาะโต๊ะแล้วพูดใส่เราแบบ เด็กเส้นเนี่ยแตะนิดแตะหน่อยไม่ได้เลยนะ จะเป็นจะตายหรือ พูดประมาณว่าเราไปฟ้องผู้ใหญ่เรื่องพฤติกรรมของเค้าซึ่งเราไม่เคยทำแบบนั้นเลย
หลายๆ ครั้งเพื่อนร่วมงานเองก็ตำหนิคนที่มีปัญหากับเราให้ ซึ่งส่วนใหญ่ผมเองก็ห้ามปรามเอาไว้เพราะไม่อยากให้ปัญหามันบานปลาย ซึ่งหลายครั้งผมเองก็พูดกับเพื่อนร่วมงานว่าผมไม่คิดมากกับพฤติกรรมของเค้า ผมไม่ได้โกรธอะไรไม่ต้องโกรธแทนก็ได้
ทางเราเองก็พยายามหลีกเลี่ยงการปฏิสัมพันธ์กับคนที่มีปัญหาแล้ว แต่กลายเป็นว่า ยิ่งเราหลีกเลี่ยงเค้ายิ่งเข้าหา ยิ่งพยายามทำให้การทำงานของเราลำบากขึ้น หลายๆครั้งที่เค้าบ่นว่างานเค้ายากงานเค้าลำบากแล้วงานของเราสบาย ผมเองก็อยากพูดกับเค้านะว่าเปลี่ยนงานกันมั้ยแต่ก็ได้แต่คิดในใจไม่ได้พูดออกไป
ตอนนี้เริ่มเหนื่อยใจกับคนแบบนี้ ยิ่งเราหลีกเลี่ยงเค้ายิ่งเข้าหา ยิ่งเค้าทำพฤติกรรมแย่ๆเค้ายิ่งถูกตำหนิ เค้าก็ยิ่งเกลียดเรา ทั้งๆที่เราไม่ได้อยากยุ่งอะไรกับเค้าเลย ยิ่งเค้าทำตัวแย่กับเรา เค้าก็ยิ่งมีปัญหากับเพื่อนร่วมงานคนอื่น แล้วเค้าก็ยิ่งมีพฤติกรรมหนักขึ้นไปอีก ผลกระทบที่เกิดขึ้นกับเค้าเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจากนิสัยและพฤติกรรมของเค้าเอง บางคนถึงขนาดที่โดนจ้างออกจากงานไปแล้วก็ยังตามรังควานกันไม่เลิก
ล่าสุดไปหาหมอหมอบอกว่าเป็นโรคเครียดและซึมเศร้า กลายเป็นว่าเราต้องกินยา มีอาการนอนไม่หลับ ปวดหัวไมเกรน สมองชา เก็บตัวไม่เที่ยวไม่ไปไหน ปฏิสัมพันธ์กับคนรอบข้างลดลง ไม่ได้ไปไหนมาไหนกับน้องๆ หรือสาวๆเลย อยู่แต่ในห้องอยู่คนเดียว กินอะไรก็ได้ไม่สรรหาของกินอร่อยๆแบบแต่ก่อน
หลายครั้งก็คิดนะ ถ้าเราเป็นคนปกติทำงาน ไม่ต้องโดดเด่นมาก ไม่ต้องพิเศษกว่าใคร ทำงานแค่พอไปวันๆ ทำงานเสร็จก็กลับบ้านชีวิตจะมีความสุขมากกว่านี้มั้ย
เคยมั้ยที่ถูกรังเกียจเพราะพิเศษกว่าคนอื่น
ผมเป็นคนที่ถูกเรียกว่าลูกรักของบริษัทมั้ง จากวีรกรรมหลายๆอย่างที่ทำไว้ ทั้งแก้ปัญหา 10ปี ของบริษัท แก้ปัญหางาน Limited ของลูกค้าบริษัทยักใหญ่ หลายๆ วีรกรรมที่สร้างไว้ ทำให้ CEO ทั้งญี่ปุ่นและอเมริกา เรียกตัวเข้าไปคุยหลายครั้ง ด้วยสิ่งต่างๆที่ทำมา ชีวิตการทำงานถึงได้สิทธิ์พิเศษหลายอย่าง ได้สิทธิ์ในการตัดสินใจมากขึ้น เข้าถึงข้อมูลได้ระดับเดียวกับผู้บริหาร ได้งบ ได้ลูกน้อง ได้ความสบายในการทำงานและการประสานงานหลายๆ อย่าง แต่ก็แลกมากับงานที่ยากและต้องรับผิดชอบที่มากขึ้นไปอีก แล้วเรื่องแย่ๆหลายอย่างก็ตามมา
เคยมั้ยที่ถูกแขวะว่าดีจังทำงานสบาย ไม่โดนด่าโดนว่าเพราะเป็นเด็กเส้น หลายครั้งเค้าพยายามทำให้งานของเราหรืองานส่วนร่วมที่เราเข้าไปร่วมด้วยมีปัญหา จากวิธีคิดและตรรกะประหลาดๆ เวลาที่คนกลุ่มนี้โดนเรียกคุยโดยผู้บริหาร ด้วยเหตุผลหลายๆเรื่องทั้งเรื่องงาน และพฤติกรรมที่แสดงออก จะเดินมาเกาะโต๊ะแล้วพูดใส่เราแบบ เด็กเส้นเนี่ยแตะนิดแตะหน่อยไม่ได้เลยนะ จะเป็นจะตายหรือ พูดประมาณว่าเราไปฟ้องผู้ใหญ่เรื่องพฤติกรรมของเค้าซึ่งเราไม่เคยทำแบบนั้นเลย
หลายๆ ครั้งเพื่อนร่วมงานเองก็ตำหนิคนที่มีปัญหากับเราให้ ซึ่งส่วนใหญ่ผมเองก็ห้ามปรามเอาไว้เพราะไม่อยากให้ปัญหามันบานปลาย ซึ่งหลายครั้งผมเองก็พูดกับเพื่อนร่วมงานว่าผมไม่คิดมากกับพฤติกรรมของเค้า ผมไม่ได้โกรธอะไรไม่ต้องโกรธแทนก็ได้
ทางเราเองก็พยายามหลีกเลี่ยงการปฏิสัมพันธ์กับคนที่มีปัญหาแล้ว แต่กลายเป็นว่า ยิ่งเราหลีกเลี่ยงเค้ายิ่งเข้าหา ยิ่งพยายามทำให้การทำงานของเราลำบากขึ้น หลายๆครั้งที่เค้าบ่นว่างานเค้ายากงานเค้าลำบากแล้วงานของเราสบาย ผมเองก็อยากพูดกับเค้านะว่าเปลี่ยนงานกันมั้ยแต่ก็ได้แต่คิดในใจไม่ได้พูดออกไป
ตอนนี้เริ่มเหนื่อยใจกับคนแบบนี้ ยิ่งเราหลีกเลี่ยงเค้ายิ่งเข้าหา ยิ่งเค้าทำพฤติกรรมแย่ๆเค้ายิ่งถูกตำหนิ เค้าก็ยิ่งเกลียดเรา ทั้งๆที่เราไม่ได้อยากยุ่งอะไรกับเค้าเลย ยิ่งเค้าทำตัวแย่กับเรา เค้าก็ยิ่งมีปัญหากับเพื่อนร่วมงานคนอื่น แล้วเค้าก็ยิ่งมีพฤติกรรมหนักขึ้นไปอีก ผลกระทบที่เกิดขึ้นกับเค้าเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจากนิสัยและพฤติกรรมของเค้าเอง บางคนถึงขนาดที่โดนจ้างออกจากงานไปแล้วก็ยังตามรังควานกันไม่เลิก
ล่าสุดไปหาหมอหมอบอกว่าเป็นโรคเครียดและซึมเศร้า กลายเป็นว่าเราต้องกินยา มีอาการนอนไม่หลับ ปวดหัวไมเกรน สมองชา เก็บตัวไม่เที่ยวไม่ไปไหน ปฏิสัมพันธ์กับคนรอบข้างลดลง ไม่ได้ไปไหนมาไหนกับน้องๆ หรือสาวๆเลย อยู่แต่ในห้องอยู่คนเดียว กินอะไรก็ได้ไม่สรรหาของกินอร่อยๆแบบแต่ก่อน
หลายครั้งก็คิดนะ ถ้าเราเป็นคนปกติทำงาน ไม่ต้องโดดเด่นมาก ไม่ต้องพิเศษกว่าใคร ทำงานแค่พอไปวันๆ ทำงานเสร็จก็กลับบ้านชีวิตจะมีความสุขมากกว่านี้มั้ย