เรื่องจริงของผมเอง
ก่อนอื่นเลยผมขอแนะนำตัวเองโดยสังเขปนะครับ ผมชื่อติณ(นามสมมติ) เป็นเกย์ครับมีแฟน และคบกันมาประมาณปีกว่าๆ ณ ตอนนั้น ผมได้มีปัญหาเรื่องความรักกับแฟนคนปัจจุบันของผม แต่เราก็ปรับความเข้าใจกัน แต่ลึกๆแล้วผมก็ไม่เหมือนเดิมกับเค้าอีกต่อไป เพราะโดยนิสัยของผม ผมจะเกลียดมากที่สุดคือคนที่นอกใจหรือคบซ้อน ถ้าหากผมเจอผมจะเลิกทันที ซึ่งที่ผ่านมาผมเจอมาโดยตลอด จนมาถึงแฟนคนนี้ผมก็ดันมาเจอเรื่องแบบนี้อีก แต่ครั้งนี้ผมยอมให้อภัยเค้า เพราะคิดว่าเค้าคงจะกลับใจได้ แต่ลึกๆแล้ว ในใจของผมมันไม่โอเคกับเค้าแล้ว เราอยู่ด้วยกันมาเข้าสู่ปีที่ 3 เราไม่มีอะไรกัน ไม่ได้นอนด้วยกัน (แต่อยู่บ้านเดียวกัน) เรามาแยกห้องนอนกันได้ประมาณ 5-6 เดือนมานี้ ด้วยเหตุผลที่ว่า แมวที่ผมเลี้ยงมันกวนเค้า เค้าจึงย้ายไปนอนอีกห้องหนึ่ง แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไร เพราะผมเองก็เฉยๆกับรักครั้งนี้ แต่ถ้าถามว่ายังรักเค้าอยู่มั้ย ก็ตอบได้เลยว่า ก็ยังรู้สึกดีอยู่ แต่ในใจลึกๆแล้วก็คงจะเป็นได้แค่พี่กับน้องแล้วตอนนี้ เพราะเป็นระยะเวลา 2 ปีกว่าๆที่เราไม่ได้นอนด้วยกัน จนกระทั่ง !!! ผมได้มีการปรับเปลี่ยนงานประจำที่ทำอยู่ มันเลยทำให้ผมรู้สึกแบบนี้ขึ้นมาครับ
เรื่องมีอยู่ว่า ผมได้เข้ามาทำงานที่บริษัทแห่งหนึ่ง มีรุ่นพี่อยู่ 1 คน ชื่อพี่เดย์(นามสมมติ) ผมเห็นครั้งแรกแล้วผมรู้สึกว่า "เฮ้ย ทำไมพี่คนนี้มันดูเป็นคนอบอุ่นจังวะ ทั้งน้ำเสียงที่นุ่ม และกิริยาที่อ่อนโยน อีกทั้งยังเป็นคนทำงานที่เก่งมากๆระดับต้นๆของบริษัทเลย พี่เดย์เค้าเป็นผู้ชายแหละครับ เพิ่งเลิกกับแฟนที่เป็นผู้หญิงไป มีพี่ในบริษัทคนอื่นเล่าให้ฟัง มันทำให้ผมจดจำและยิ้มอยู่ในใจ ตามประสาคนที่กำลัง ลังเลในรักครั้งนี้ เมื่อผมเข้ามาทำงานที่บริษัทนี้ไม่นาน พี่เดย์เค้าก็ได้รับการ Promote ให้ขึ้นเป็นระดับหัวหน้า ผมรู้สึกโคตรดีใจเลยที่พี่เดย์เค้าได้ประสบความสำเร็จไปอีกขั้น ก็เลยไปแสดงความยินดีกับพี่เค้า
ติณ : "พี่เดย์ ยินดีด้วยนะพี่ จะเหนื่อยกว่าเดิมแล้วนะพี่"
ผมพูดกับพี่เดย์ แล้วพี่เดย์ก็ยิ้มแล้วตอบว่า
พี่เดย์ : "แหะๆ พี่รู้แล้วแหละว่าพี่ต้องเหนื่อยขึ้น"
ติณ : สู้ๆนะพี่ (ยิ้มกว้าง)
พี่เดย์ : ไปๆ เดี๋ยววันนี้พี่จะพาไปเลี้ยงเบียร์วุ้น
ติณ : โหหหห ของโปรดเลยพี่
พี่เดย์ : เห้ย เอ็งกินเป็นหรอ
ติณ : เป็นดิ่พี่ ผมขอช้างนะ
พี่เดย์ : คอแข็งนี่หว่ากินช้าง (ห้วเราะ)
ติณ : ธรรมดาครับพี่ ชอบสังสรรค์
พี่เดย์ : เคร เคร น้องเดี๋ยวตอนเย็นเราไปกินเบียร์กัน
ติณ : ชวนพี่ๆน้องๆไปด้วยมั้ยพี่
พี่เดย์ : อื้ม เอาสิ่
ตกเย็น ผมก็รีบเคลียร์งานให้เสร็จทันเวลา เพื่อที่จะได้ไปฉลองกับพี่เดย์อันเป็นที่รักของผม 555 โคตรมโนเลย วันนั้นทั้งวันผมรู้สึกได้ว่าพี่เดย์มีความสุขมากๆ ผมเลยอยากไปอยู่ในวันที่เค้ามีความสุขเหมือนกัน เราก็ไปกันประมาณ 6-7 คน พี่เดย์ก็ชวนผมกินตลอด แต่พี่เดย์จะเป็นคนที่คออ่อน กินช้างไม่ไหวเลยกินสิงห์แทน ผมก็แอบยิ้มๆในใจว่า "กูรู้ละว่าจะมอมพี่เค้ายังไง" 555 ผมล้อเล่นนะครับ วันนั้นเราคุยกัน แลกเปลี่ยนอะไรต่างๆนาๆเยอะมากๆทั้งเรื่องงานและเรื่องส่วนตัว เรื่องการใช้ชีวิต มันยิ่งทำให้ผมรู้ได้ว่าพี่เดย์เป็นคนดีมากๆ อบอุ่นสุดๆ จากที่ผมเป็นคนดูแลคนอื่นมาตลอดชีวิต แต่มาครั้งนี้ผมก็คิดในใจว่า ถ้าพี่เดย์มาเป็นแฟนผม พี่เดย์คงจะเป็นคนที่ดูแลผมได้ดีที่สุดเลย แต่เดี๋ยวก่อน !!! ผมคิดไปเองรึป่าว เค้าคงไม่ได้คิดแบบผมหรอก แต่ในใจก็หวังว่าพี่เดย์เค้าจะคิดเหมือนกับผมขึ้นมาซักวัน ตลอดระยะเวลา 4-5 เดือนเราก็ใช้ชีวิตกันตามปกติ ไปสังสรรค์บ้าง ไปเที่ยวด้วยกันบ้าง พี่เดย์เองก็เริ่มมีบ่นๆว่าเหนื่อยกับตำแหน่งหัวหน้าแล้ว ไม่อยากเป็นแล้ว พูดแบบนี้มาซักพัก พี่เดย์ก็ตัดสินใจว่าพี่เดย์จะไม่เอาตำแหน่งหัวหน้าแล้ว แต่ถ้าปฏิเสธก็คงจะดูน่าเกลียด พี่เดย์เลยตัดสินใจว่าพี่เดย์จะลาออกจากที่นี่ ซึ่งวันนั้นที่ผมได้ยิน ผมทำอะไรไม่ถูก ในใจคิดว่าเค้าจะไปแล้วจริงๆหรอเค้าจะไม่อยู่กับเราแล้วจริงๆหรอ แต่เราเองก็ไม่เคยชัดเจนกับพี่เค้าซักที จนงานเลี้ยงส่งพี่เดย์มาถึง พี่เดย์ชวนผมไป แต่ในใจคือผมไม่อยากไปเลย ไม่ชอบการจากลาทั้งๆที่ยังไม่ได้บอกรักเค้าซักครั้ง ตลอดเวลาที่เราเลี้ยงส่งพี่เดย์ ผมไม่มีความสุขเลยผมได้แต่นั่งมองหน้าเค้าและเซ็งๆกับงานเลี้ยงวันนั้นตลอด จนพี่เดย์เค้าก็รู้สึกได้ว่าผมไม่โอเคแล้ว เหมือนกับพี่เค้าอยากจะพูดอะไรกับผม พยายามเข้ามาใกล้ๆพยายามจะพูดอะไรซักอย่าง แต่ผมไม่อยากฟังไม่อยากคุย เพราะผมกลัวน้ำตาไหล ผมเลยขอตัวกลับก่อนทันทีครับ แต่พอหลังจากนั้นพี่เดย์ก็ได้ Line มาชวนผมไปไหว้พระที่เข้าคิชฌกูฏ ไปกันหลายคนครับ ผมดีใจมากๆ ผมอยากเจอเค้ามากๆ ผมเลยตกลงรับคำทันทีไม่ลังเล
พี่เดย์ : น้อง ไปขึ้นเขากันมั้ย
ติณ : ไปครับ
555 ผมตอบไปอย่างไวมากๆ
พี่เดย์ : ไม่คิดหน่อยหรอน้องงงง 555
ติณ : อ๋อ ผมก็อยากไปมานานแล้ว (แต่ในใจคือกลัวการขึ้นเขามากๆ)
พี่เดย์ : ไปกัน 4 คนนะ ไปรถสาธารณะ
ติณ : ได้ครับ ไปหมดวันไหนเวลาไหนพร้อมครับ
พี่เดย์ : เดี๋ยวพี่บอกนะ เอ้อ แล้วตอนนี้ทำงานเป็นไงบ้าง
ติณ : เหนื่อยมากเลยพี่เดย์ ตั้งแต่พี่เดย์ออกไป ติณโดน ผจก.ด่าตลอดเลย
พี่เดย์ : เอาน่ะ งานมันก็ต้องมีบ้างนะน้องนะ อดทนนะ ติณเป็นคนเก่ง
ติณ : ขอบคุณครับพี่เดย์
พี่เดย์ : ไว้เดี๋ยวเราเจอกันนะตอนขึ้นเขา
ติณ : ได้เลยครับ (ผีเสื้อบินในท้อง)
หลังจากนั้นมา ผมก็นั่งนับนอนนับวันเวลาที่จะได้ไปกับพี่เดย์ จนมาถึงวันที่เราต้องไปด้วยกัน ผมตื่นเช้ามากๆ ถึงที่นัดพบคนแรกเลย ผมอยากเจอพี่เดย์ ประมาณครึ่งชั่วโมงพี่เดย์ก็เดินมา เห้ยยย ทำไมดูดีขนาดนี้นะ เหมือนได้พักผ่อนเต็มอิ่มหน้าใส ไม่แก่เหมือนตอนทำงาน 555
ติณ : พี่เดย์หวัดดีครับ หน้าใสขึ้นป่ะเนี่ยยยย
พี่เดย์ : ธรรมดาน้อง ได้พักผ่อนแบบที่ไม่เคยได้พักมาก่อน
ติณ : พี่เดย์โอเคใช่มั้ย
พี่เดย์ : อื้มมมม พี่โอเค คงพักก่อนซักเดือนนึงค่อยหางานใหม่
ติณ : พักให้เต็มที่นะพี่เดย์ ขอให้พี่เดย์ได้งานดีๆนะ
ในใจคิดว่า พี่เดย์กลับมาเถอะ นะนะนะนะนะ
พี่เดย์ : ขอบใจมากน้อง ไปๆ เราไปขึ้นรถกัน
สรุปคือ ผมได้นั่งกับพี่เดย์ โอ้ยยยยยยย มันจะบังเอิญขนาดนั้น
ระหว่างทางผมกับพี่เดย์ก็คุยกันตลอดทางครับ เหมือนไม่ได้เจอกันมานานมาก แลกเปลี่ยนเรื่องต่างๆที่ผ่านมา ผมอยากบอกพี่เดย์จังเลยว่าผมชอบพี่เดย์นะ แต่ใจมันไม่กล้าพอ เราไปทำบุญด้วยกันแวะวัดหลายวัดมาก รู้สึกดีมากๆ เหมือนได้ไปเที่ยวกับพ่อ 555 ผมก็ถ่ายรูปถ่ายวีดีโอกับพี่เดย์ ผ่านตอนนี้ก็หลายปีแล้วผมก็ยังคงเก็บไว้อยู่ พอถึงเวลาที่จะกลับ ผมสังเกตุได้ว่าพี่เดย์ดูเศร้าอย่างเห็นได้ชัด ผมเลยพูดออกไปว่า
ติณ : พี่เดย์ๆ กลับมาเถอะนะ น้องๆไม่ไหวแล้ว
พี่เดย์ : เอาน่ะ สู้ๆ ไม่มีพี่ก็ต้องอยู่กันให้ได้นะ
ติณ : (ทำหน้าเศร้า)
พี่เดย์ : (ยื่นมือมาลูบหัว) โห่อย่าเศร้าดิ่น้อง
ติณ : (คิดในใจ "เห้ยยย โมเม้นท์ลูบหัว อย่าทำนะพี่ งื้อออออ")
พี่เดย์ : เดี๋ยวพี่กลับแล้วนะ แล้วเดี๋ยวเราค่อยนัดเจอกันนะ
ติณ : พี่เดย์ โชคดีนะพี่ ไว้เราไปเที่ยวกันอีกนะพี่
พี่เดย์ : (เดินลงรถพร้อมน้ำตาคลอ) โบกมือบ๊ายบาย
ผมน้ำตาไหลตลอดทางที่กลับบ้าน เห้อออ ใจหายเหมือนกัน แต่เราก็ต้องเดินต่อไปให้ได้ยังไงแล้วเราก็ยังคุยกับเค้าได้ทาง Line ตลอดเวลา
หลังจากนั้น 5 เดือนกว่าๆ ผมเห็นพี่เดย์มาที่บริษัทครับทุกคนนนน !!!!!
มีต่อนะครับ รอสักครู่นะค้าบบบ ผมลงผิดหรือพิมพ์ผิดประการใด ผมขออภัยด้วยนะครับ ครั้งแรกที่มาลง
มัดผิดไหมครับ ? ที่ผมจะหลงรักหัวหน้าตัวเอง
ก่อนอื่นเลยผมขอแนะนำตัวเองโดยสังเขปนะครับ ผมชื่อติณ(นามสมมติ) เป็นเกย์ครับมีแฟน และคบกันมาประมาณปีกว่าๆ ณ ตอนนั้น ผมได้มีปัญหาเรื่องความรักกับแฟนคนปัจจุบันของผม แต่เราก็ปรับความเข้าใจกัน แต่ลึกๆแล้วผมก็ไม่เหมือนเดิมกับเค้าอีกต่อไป เพราะโดยนิสัยของผม ผมจะเกลียดมากที่สุดคือคนที่นอกใจหรือคบซ้อน ถ้าหากผมเจอผมจะเลิกทันที ซึ่งที่ผ่านมาผมเจอมาโดยตลอด จนมาถึงแฟนคนนี้ผมก็ดันมาเจอเรื่องแบบนี้อีก แต่ครั้งนี้ผมยอมให้อภัยเค้า เพราะคิดว่าเค้าคงจะกลับใจได้ แต่ลึกๆแล้ว ในใจของผมมันไม่โอเคกับเค้าแล้ว เราอยู่ด้วยกันมาเข้าสู่ปีที่ 3 เราไม่มีอะไรกัน ไม่ได้นอนด้วยกัน (แต่อยู่บ้านเดียวกัน) เรามาแยกห้องนอนกันได้ประมาณ 5-6 เดือนมานี้ ด้วยเหตุผลที่ว่า แมวที่ผมเลี้ยงมันกวนเค้า เค้าจึงย้ายไปนอนอีกห้องหนึ่ง แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไร เพราะผมเองก็เฉยๆกับรักครั้งนี้ แต่ถ้าถามว่ายังรักเค้าอยู่มั้ย ก็ตอบได้เลยว่า ก็ยังรู้สึกดีอยู่ แต่ในใจลึกๆแล้วก็คงจะเป็นได้แค่พี่กับน้องแล้วตอนนี้ เพราะเป็นระยะเวลา 2 ปีกว่าๆที่เราไม่ได้นอนด้วยกัน จนกระทั่ง !!! ผมได้มีการปรับเปลี่ยนงานประจำที่ทำอยู่ มันเลยทำให้ผมรู้สึกแบบนี้ขึ้นมาครับ
เรื่องมีอยู่ว่า ผมได้เข้ามาทำงานที่บริษัทแห่งหนึ่ง มีรุ่นพี่อยู่ 1 คน ชื่อพี่เดย์(นามสมมติ) ผมเห็นครั้งแรกแล้วผมรู้สึกว่า "เฮ้ย ทำไมพี่คนนี้มันดูเป็นคนอบอุ่นจังวะ ทั้งน้ำเสียงที่นุ่ม และกิริยาที่อ่อนโยน อีกทั้งยังเป็นคนทำงานที่เก่งมากๆระดับต้นๆของบริษัทเลย พี่เดย์เค้าเป็นผู้ชายแหละครับ เพิ่งเลิกกับแฟนที่เป็นผู้หญิงไป มีพี่ในบริษัทคนอื่นเล่าให้ฟัง มันทำให้ผมจดจำและยิ้มอยู่ในใจ ตามประสาคนที่กำลัง ลังเลในรักครั้งนี้ เมื่อผมเข้ามาทำงานที่บริษัทนี้ไม่นาน พี่เดย์เค้าก็ได้รับการ Promote ให้ขึ้นเป็นระดับหัวหน้า ผมรู้สึกโคตรดีใจเลยที่พี่เดย์เค้าได้ประสบความสำเร็จไปอีกขั้น ก็เลยไปแสดงความยินดีกับพี่เค้า
ติณ : "พี่เดย์ ยินดีด้วยนะพี่ จะเหนื่อยกว่าเดิมแล้วนะพี่"
ผมพูดกับพี่เดย์ แล้วพี่เดย์ก็ยิ้มแล้วตอบว่า
พี่เดย์ : "แหะๆ พี่รู้แล้วแหละว่าพี่ต้องเหนื่อยขึ้น"
ติณ : สู้ๆนะพี่ (ยิ้มกว้าง)
พี่เดย์ : ไปๆ เดี๋ยววันนี้พี่จะพาไปเลี้ยงเบียร์วุ้น
ติณ : โหหหห ของโปรดเลยพี่
พี่เดย์ : เห้ย เอ็งกินเป็นหรอ
ติณ : เป็นดิ่พี่ ผมขอช้างนะ
พี่เดย์ : คอแข็งนี่หว่ากินช้าง (ห้วเราะ)
ติณ : ธรรมดาครับพี่ ชอบสังสรรค์
พี่เดย์ : เคร เคร น้องเดี๋ยวตอนเย็นเราไปกินเบียร์กัน
ติณ : ชวนพี่ๆน้องๆไปด้วยมั้ยพี่
พี่เดย์ : อื้ม เอาสิ่
ตกเย็น ผมก็รีบเคลียร์งานให้เสร็จทันเวลา เพื่อที่จะได้ไปฉลองกับพี่เดย์อันเป็นที่รักของผม 555 โคตรมโนเลย วันนั้นทั้งวันผมรู้สึกได้ว่าพี่เดย์มีความสุขมากๆ ผมเลยอยากไปอยู่ในวันที่เค้ามีความสุขเหมือนกัน เราก็ไปกันประมาณ 6-7 คน พี่เดย์ก็ชวนผมกินตลอด แต่พี่เดย์จะเป็นคนที่คออ่อน กินช้างไม่ไหวเลยกินสิงห์แทน ผมก็แอบยิ้มๆในใจว่า "กูรู้ละว่าจะมอมพี่เค้ายังไง" 555 ผมล้อเล่นนะครับ วันนั้นเราคุยกัน แลกเปลี่ยนอะไรต่างๆนาๆเยอะมากๆทั้งเรื่องงานและเรื่องส่วนตัว เรื่องการใช้ชีวิต มันยิ่งทำให้ผมรู้ได้ว่าพี่เดย์เป็นคนดีมากๆ อบอุ่นสุดๆ จากที่ผมเป็นคนดูแลคนอื่นมาตลอดชีวิต แต่มาครั้งนี้ผมก็คิดในใจว่า ถ้าพี่เดย์มาเป็นแฟนผม พี่เดย์คงจะเป็นคนที่ดูแลผมได้ดีที่สุดเลย แต่เดี๋ยวก่อน !!! ผมคิดไปเองรึป่าว เค้าคงไม่ได้คิดแบบผมหรอก แต่ในใจก็หวังว่าพี่เดย์เค้าจะคิดเหมือนกับผมขึ้นมาซักวัน ตลอดระยะเวลา 4-5 เดือนเราก็ใช้ชีวิตกันตามปกติ ไปสังสรรค์บ้าง ไปเที่ยวด้วยกันบ้าง พี่เดย์เองก็เริ่มมีบ่นๆว่าเหนื่อยกับตำแหน่งหัวหน้าแล้ว ไม่อยากเป็นแล้ว พูดแบบนี้มาซักพัก พี่เดย์ก็ตัดสินใจว่าพี่เดย์จะไม่เอาตำแหน่งหัวหน้าแล้ว แต่ถ้าปฏิเสธก็คงจะดูน่าเกลียด พี่เดย์เลยตัดสินใจว่าพี่เดย์จะลาออกจากที่นี่ ซึ่งวันนั้นที่ผมได้ยิน ผมทำอะไรไม่ถูก ในใจคิดว่าเค้าจะไปแล้วจริงๆหรอเค้าจะไม่อยู่กับเราแล้วจริงๆหรอ แต่เราเองก็ไม่เคยชัดเจนกับพี่เค้าซักที จนงานเลี้ยงส่งพี่เดย์มาถึง พี่เดย์ชวนผมไป แต่ในใจคือผมไม่อยากไปเลย ไม่ชอบการจากลาทั้งๆที่ยังไม่ได้บอกรักเค้าซักครั้ง ตลอดเวลาที่เราเลี้ยงส่งพี่เดย์ ผมไม่มีความสุขเลยผมได้แต่นั่งมองหน้าเค้าและเซ็งๆกับงานเลี้ยงวันนั้นตลอด จนพี่เดย์เค้าก็รู้สึกได้ว่าผมไม่โอเคแล้ว เหมือนกับพี่เค้าอยากจะพูดอะไรกับผม พยายามเข้ามาใกล้ๆพยายามจะพูดอะไรซักอย่าง แต่ผมไม่อยากฟังไม่อยากคุย เพราะผมกลัวน้ำตาไหล ผมเลยขอตัวกลับก่อนทันทีครับ แต่พอหลังจากนั้นพี่เดย์ก็ได้ Line มาชวนผมไปไหว้พระที่เข้าคิชฌกูฏ ไปกันหลายคนครับ ผมดีใจมากๆ ผมอยากเจอเค้ามากๆ ผมเลยตกลงรับคำทันทีไม่ลังเล
พี่เดย์ : น้อง ไปขึ้นเขากันมั้ย
ติณ : ไปครับ
555 ผมตอบไปอย่างไวมากๆ
พี่เดย์ : ไม่คิดหน่อยหรอน้องงงง 555
ติณ : อ๋อ ผมก็อยากไปมานานแล้ว (แต่ในใจคือกลัวการขึ้นเขามากๆ)
พี่เดย์ : ไปกัน 4 คนนะ ไปรถสาธารณะ
ติณ : ได้ครับ ไปหมดวันไหนเวลาไหนพร้อมครับ
พี่เดย์ : เดี๋ยวพี่บอกนะ เอ้อ แล้วตอนนี้ทำงานเป็นไงบ้าง
ติณ : เหนื่อยมากเลยพี่เดย์ ตั้งแต่พี่เดย์ออกไป ติณโดน ผจก.ด่าตลอดเลย
พี่เดย์ : เอาน่ะ งานมันก็ต้องมีบ้างนะน้องนะ อดทนนะ ติณเป็นคนเก่ง
ติณ : ขอบคุณครับพี่เดย์
พี่เดย์ : ไว้เดี๋ยวเราเจอกันนะตอนขึ้นเขา
ติณ : ได้เลยครับ (ผีเสื้อบินในท้อง)
หลังจากนั้นมา ผมก็นั่งนับนอนนับวันเวลาที่จะได้ไปกับพี่เดย์ จนมาถึงวันที่เราต้องไปด้วยกัน ผมตื่นเช้ามากๆ ถึงที่นัดพบคนแรกเลย ผมอยากเจอพี่เดย์ ประมาณครึ่งชั่วโมงพี่เดย์ก็เดินมา เห้ยยย ทำไมดูดีขนาดนี้นะ เหมือนได้พักผ่อนเต็มอิ่มหน้าใส ไม่แก่เหมือนตอนทำงาน 555
ติณ : พี่เดย์หวัดดีครับ หน้าใสขึ้นป่ะเนี่ยยยย
พี่เดย์ : ธรรมดาน้อง ได้พักผ่อนแบบที่ไม่เคยได้พักมาก่อน
ติณ : พี่เดย์โอเคใช่มั้ย
พี่เดย์ : อื้มมมม พี่โอเค คงพักก่อนซักเดือนนึงค่อยหางานใหม่
ติณ : พักให้เต็มที่นะพี่เดย์ ขอให้พี่เดย์ได้งานดีๆนะ
ในใจคิดว่า พี่เดย์กลับมาเถอะ นะนะนะนะนะ
พี่เดย์ : ขอบใจมากน้อง ไปๆ เราไปขึ้นรถกัน
สรุปคือ ผมได้นั่งกับพี่เดย์ โอ้ยยยยยยย มันจะบังเอิญขนาดนั้น
ระหว่างทางผมกับพี่เดย์ก็คุยกันตลอดทางครับ เหมือนไม่ได้เจอกันมานานมาก แลกเปลี่ยนเรื่องต่างๆที่ผ่านมา ผมอยากบอกพี่เดย์จังเลยว่าผมชอบพี่เดย์นะ แต่ใจมันไม่กล้าพอ เราไปทำบุญด้วยกันแวะวัดหลายวัดมาก รู้สึกดีมากๆ เหมือนได้ไปเที่ยวกับพ่อ 555 ผมก็ถ่ายรูปถ่ายวีดีโอกับพี่เดย์ ผ่านตอนนี้ก็หลายปีแล้วผมก็ยังคงเก็บไว้อยู่ พอถึงเวลาที่จะกลับ ผมสังเกตุได้ว่าพี่เดย์ดูเศร้าอย่างเห็นได้ชัด ผมเลยพูดออกไปว่า
ติณ : พี่เดย์ๆ กลับมาเถอะนะ น้องๆไม่ไหวแล้ว
พี่เดย์ : เอาน่ะ สู้ๆ ไม่มีพี่ก็ต้องอยู่กันให้ได้นะ
ติณ : (ทำหน้าเศร้า)
พี่เดย์ : (ยื่นมือมาลูบหัว) โห่อย่าเศร้าดิ่น้อง
ติณ : (คิดในใจ "เห้ยยย โมเม้นท์ลูบหัว อย่าทำนะพี่ งื้อออออ")
พี่เดย์ : เดี๋ยวพี่กลับแล้วนะ แล้วเดี๋ยวเราค่อยนัดเจอกันนะ
ติณ : พี่เดย์ โชคดีนะพี่ ไว้เราไปเที่ยวกันอีกนะพี่
พี่เดย์ : (เดินลงรถพร้อมน้ำตาคลอ) โบกมือบ๊ายบาย
ผมน้ำตาไหลตลอดทางที่กลับบ้าน เห้อออ ใจหายเหมือนกัน แต่เราก็ต้องเดินต่อไปให้ได้ยังไงแล้วเราก็ยังคุยกับเค้าได้ทาง Line ตลอดเวลา
หลังจากนั้น 5 เดือนกว่าๆ ผมเห็นพี่เดย์มาที่บริษัทครับทุกคนนนน !!!!!
มีต่อนะครับ รอสักครู่นะค้าบบบ ผมลงผิดหรือพิมพ์ผิดประการใด ผมขออภัยด้วยนะครับ ครั้งแรกที่มาลง