เปิดเลือกหนัง #Netflix ไปมา จนมาเจอกับหนังที่มีความผูกพันอย่าง “พี่ชาย My Hero” หนึ่งในหนังที่อยู่ในเทศกาลภาพยนตร์ Bangkok gay & Lesbian Film Festival 2015 ซึ่งจัดโดยนิตยสาร attitude และเราก็เป็นหนึ่งในคณะทำงานที่วิ่งวุ่นจนหัวปั่นและอิ่มเอมกับการเป็นส่วนหนึ่งของเทศกาลเล็กๆ นี้ ว่าแล้วก็ขอรีรันสิ่งที่เคยเขียนถึงหนังเรื่องนี้ซะหน่อย และหวังว่าจะมีคนตัดสินใจเลือกเปิดดูมันบ้าง แม้ว่า “หน้าหนัง” ที่เห็นใน Netflix อาจจะทำให้กดข้ามไปก็ตามที
.
[บทความด้านล่างนี้ เขียนไว้ตั้งแต่ปี 2015 ในเฟซบุ๊กส่วนตัว]
เราเคยเอ่ยปากกับ จอช คิม ผู้กำกับหนังเรื่องนี้ว่า เราประหลาดใจมากที่ได้เห็นว่าตัวหนังมีความเป็นไทยฉายชัดอยู่ในทุกองค์ประกอบ ทั้งๆ ที่ตัวผู้กำกับเป็นชาวต่างชาติ (จอช คิม เป็นลูกครึ่งเกาหลี-อเมริกัน) ... ลองนึกถึงหนังหลายๆ เรื่องที่ผู้กำกับเป็นชาวต่างชาติ แต่ทำหนังไทยดูสิ มันจะมีมุมมองจากความเป็นคนนอกมองเข้ามาอยู่มาก แต่กับ How to Win at Checkers (Every Time) หรือ “พี่ชาย My Hero” ไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย
.
ที่น่าสนใจอีกประการคือ ถึงหนังจะได้รับความสนใจจากสื่อว่าเป็นหนังเกย์ แต่เอาเข้าจริงแล้ว หนังให้น้ำหนักกับความเป็นเกย์ของตัวละครในระดับบางเบา ก็เหมือนกับที่ตัวละครในหนังมองว่าความสัมพันธ์ของผู้ชายกับผู้ชายเป็นเรื่องปกติธรรมดานั่นแหละ ไม่มีคนด่าทอ ล้อเลียน ดราม่าเรื่องเพศสภาพใดๆ เลย โดยหนังเทน้ำหนักไปที่ความสัมพันธ์ของ “เอก” พี่ชาย กับ “โอ๊ต” น้องชาย ที่เติบโตมาโดยอาศัยอยู่ป้า จุดเปลี่ยนมาถึงเมื่อหมายเกณฑ์ทหารถูกส่งมาถึงเอก หาก “ติด” ทหาร ใครจะดูแลโอ๊ต แล้วไหนจะแฟนหนุ่มของเอกอีก แล้วเอกจะทำเช่นไร
.
ในการเล่าเรื่องอย่างเรียบๆ เรื่อยๆ และหลายครั้งเดาทางได้ แต่หนังก็ยังมีชั้นเชิงหลอกคนดูอย่างเราๆ รวมถึงการใส่ประเด็นแรงๆ เข้ามาอย่างเนียนๆ ทั้งเรื่องยาเสพติด การขายบริการทางเพศ ความหลากหลายทางเพศ คอรัปชั่นในการเกณฑ์ทหาร ฯลฯ การแสดงยอดเยี่ยมของสองพี่น้องในเรื่องแบกหนังได้สบายๆ มีเสน่ห์มาก! ทั้งคู่เลย! และงานภาพก็สวยมาก (ทราบภายหลังว่าใช้ตากล้องเดียวกับ “It Gets Better ไม่ได้ขอให้มารัก”)
.
หนังจบลงพร้อมกับที่เรายังมีก้อนอะไรหนักอึ้งอยู่ในอก สุดท้ายมันก็คือหนัง Coming of Age ที่ทำให้เราย้อนคิดถึงวัยเยาว์ของตัวเอง เราสูญเสียอะไรไปบ้างระหว่างทางเดินแห่งการเติบโตเป็นผู้ใหญ่ เราเลือกทางไหนวิธีไหนเพื่อมายืนอยู่ในจุดนี้ เราทำร้ายใครไปมากเท่าไหร่ โกงตัวเองไปกี่ครั้ง และเราเป็นผู้ใหญ่ที่ด้านชากับความโหดร้ายของโลกได้มากแค่ไหน ความยากไม่ได้อยู่ที่คำตอบ มันอยู่ที่การกล้าที่จะตั้งคำถามถามกลับกับตัวเองต่างหาก
อ่านบทความอื่นๆ ได้ที่
เพจ ชีวิตผมก็เหมือนหนัง
[CR] [Review] พี่ชาย My Hero (2015)
เปิดเลือกหนัง #Netflix ไปมา จนมาเจอกับหนังที่มีความผูกพันอย่าง “พี่ชาย My Hero” หนึ่งในหนังที่อยู่ในเทศกาลภาพยนตร์ Bangkok gay & Lesbian Film Festival 2015 ซึ่งจัดโดยนิตยสาร attitude และเราก็เป็นหนึ่งในคณะทำงานที่วิ่งวุ่นจนหัวปั่นและอิ่มเอมกับการเป็นส่วนหนึ่งของเทศกาลเล็กๆ นี้ ว่าแล้วก็ขอรีรันสิ่งที่เคยเขียนถึงหนังเรื่องนี้ซะหน่อย และหวังว่าจะมีคนตัดสินใจเลือกเปิดดูมันบ้าง แม้ว่า “หน้าหนัง” ที่เห็นใน Netflix อาจจะทำให้กดข้ามไปก็ตามที
.
[บทความด้านล่างนี้ เขียนไว้ตั้งแต่ปี 2015 ในเฟซบุ๊กส่วนตัว]
เราเคยเอ่ยปากกับ จอช คิม ผู้กำกับหนังเรื่องนี้ว่า เราประหลาดใจมากที่ได้เห็นว่าตัวหนังมีความเป็นไทยฉายชัดอยู่ในทุกองค์ประกอบ ทั้งๆ ที่ตัวผู้กำกับเป็นชาวต่างชาติ (จอช คิม เป็นลูกครึ่งเกาหลี-อเมริกัน) ... ลองนึกถึงหนังหลายๆ เรื่องที่ผู้กำกับเป็นชาวต่างชาติ แต่ทำหนังไทยดูสิ มันจะมีมุมมองจากความเป็นคนนอกมองเข้ามาอยู่มาก แต่กับ How to Win at Checkers (Every Time) หรือ “พี่ชาย My Hero” ไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย
.
ที่น่าสนใจอีกประการคือ ถึงหนังจะได้รับความสนใจจากสื่อว่าเป็นหนังเกย์ แต่เอาเข้าจริงแล้ว หนังให้น้ำหนักกับความเป็นเกย์ของตัวละครในระดับบางเบา ก็เหมือนกับที่ตัวละครในหนังมองว่าความสัมพันธ์ของผู้ชายกับผู้ชายเป็นเรื่องปกติธรรมดานั่นแหละ ไม่มีคนด่าทอ ล้อเลียน ดราม่าเรื่องเพศสภาพใดๆ เลย โดยหนังเทน้ำหนักไปที่ความสัมพันธ์ของ “เอก” พี่ชาย กับ “โอ๊ต” น้องชาย ที่เติบโตมาโดยอาศัยอยู่ป้า จุดเปลี่ยนมาถึงเมื่อหมายเกณฑ์ทหารถูกส่งมาถึงเอก หาก “ติด” ทหาร ใครจะดูแลโอ๊ต แล้วไหนจะแฟนหนุ่มของเอกอีก แล้วเอกจะทำเช่นไร
.
ในการเล่าเรื่องอย่างเรียบๆ เรื่อยๆ และหลายครั้งเดาทางได้ แต่หนังก็ยังมีชั้นเชิงหลอกคนดูอย่างเราๆ รวมถึงการใส่ประเด็นแรงๆ เข้ามาอย่างเนียนๆ ทั้งเรื่องยาเสพติด การขายบริการทางเพศ ความหลากหลายทางเพศ คอรัปชั่นในการเกณฑ์ทหาร ฯลฯ การแสดงยอดเยี่ยมของสองพี่น้องในเรื่องแบกหนังได้สบายๆ มีเสน่ห์มาก! ทั้งคู่เลย! และงานภาพก็สวยมาก (ทราบภายหลังว่าใช้ตากล้องเดียวกับ “It Gets Better ไม่ได้ขอให้มารัก”)
.
หนังจบลงพร้อมกับที่เรายังมีก้อนอะไรหนักอึ้งอยู่ในอก สุดท้ายมันก็คือหนัง Coming of Age ที่ทำให้เราย้อนคิดถึงวัยเยาว์ของตัวเอง เราสูญเสียอะไรไปบ้างระหว่างทางเดินแห่งการเติบโตเป็นผู้ใหญ่ เราเลือกทางไหนวิธีไหนเพื่อมายืนอยู่ในจุดนี้ เราทำร้ายใครไปมากเท่าไหร่ โกงตัวเองไปกี่ครั้ง และเราเป็นผู้ใหญ่ที่ด้านชากับความโหดร้ายของโลกได้มากแค่ไหน ความยากไม่ได้อยู่ที่คำตอบ มันอยู่ที่การกล้าที่จะตั้งคำถามถามกลับกับตัวเองต่างหาก
อ่านบทความอื่นๆ ได้ที่ เพจ ชีวิตผมก็เหมือนหนัง
CR - Consumer Review : กระทู้รีวิวนี้เป็นกระทู้ CR โดยที่เจ้าของกระทู้