คือเราเป็นลูกสาวคนเดียวค่ะ ตั้งแต่เด็กแล้วที่มักจะโดนบังคับ กดดันต่างๆ ไม่ให้ไปนั่นไปนี่ พอไปก็จะไปตามกลับบ้าน ซึ่งตอนประถม เราเรียนที่โรงเรียนเดียวกับที่แม่สอน เพื่อนๆก็คือเกร็งกันหมด แต่ตอนนั้นเข้าใจยอมรับได้ค่ะ เพราะด้วยความเป็นเด็ก

พอโตขึ้นมาอยู่มัธยม ก็ได้ไปเรียนที่โรงเรียนในเมือง ก็บังคับให้ไปอยู่กับคนรู้จัก ก็เข้าใจได้ว่าเพราะเป็นห่วง แต่เราก็อึดอัดนะคะ เพราะเวลาจะไปไหน หรือแบบเข้าบ้านช้า ไม่ได้ดึกเลยนะคะ บางวันทุ่มสองทุ่มงี้ เพราะไปกินหมูกระทะกับเพื่อน คนๆนี้ก็จะโทรไปบอกพ่อแม่ละ ว่ายังไม่เข้าบ้านต่างๆนาๆ
รู้สึกแบบ เหมือนโดนติดตามพฤติกรรมตลอดเวลา หูตาสับปะรด คือส่วนตัวเราไม่เคยนอกลู่นอกทางเลยนะคะ เรียนห้องพิเศษ ผลการเรียนดีมาโดยตลอด
แล้วก็รู้สึกกดดันอย่างนึง แบบว่าด้วยความที่พ่อแม่รู้จักกับครูที่โรงเรียนเราค่ะ เช่น ถ้าเราได้วิชาคณิตน้อย เขาก็จะรู้คะแนนก่อนที่ตัวเรารู้อีกค่ะ ละก็จะโทรมาบ่น ทั้งๆที่คะแนนเราเป็นรองท้อป 

จนเข้ามหาลัย ก็บังคับให้อยู่หอใน ก็คงเป็นห่วงตามเดิมนั่นแหละค่ะ ผญ คนเดียว ไปต่างถิ่น ก็เรียนๆเที่ยวๆ ตามประสาค่ะ แต่รู้สึกอิสระมากขึ้นหน่อย ก็อดทนไป แต่เรื่องมหาลัยไม่มีปัญหานะคะ เพราะได้คณะที่ชอบ ก็เรียนจนจบ

เราคิดว่า พอเราเรียนจบจะได้อิสระมา กลายเป็นว่า ก็เหมือนยังโดนอยู่ในกรอบ เราพยายามพูดให้เค้าเข้าใจหลายๆอย่าง ทั้งเรื่องที่เรารู้สึกอึดอัดที่เป็นแบบนี้ เหมือนบ้านไม่ใช่ Comfort Zone สำหรับเรา คือเมื่อเจอปัญหาอะไร หรือไม่สบายใจ ส่วนใหญ่จะพูดกับเพื่อน น้อง แฟน มากกว่าค่ะ ตอนเด็กๆไม่ได้ปรึกษาใคร เลยมักชอบไปนั่งคุยกับหมาแทน ไม่ก็แอบไปร้องไห้อยู่ในห้องน้ำบ่อยๆ เป็นลูกคนเดียวอะเนาะ 

ล่าสุดขนาดจะไปสัมภาษณ์งานต่างจังหวัด เค้าก็ไปส่งนะคะ แต่บอกเสร็จแล้วก็กลับเลย เราก็แบบ เพื่ออะไร ก็จะได้หางานอื่นๆต่อเลย ทำไมต้องไปกลับๆ 
หลายๆอย่างมากเลยค่ะ คือมันหลายเรื่องจนเราระบายออกมาไม่หมด พิมวกไปวนมา

เมื่อก่อนเคยโดนถึงขั้น ห้ามไปซ้อนรถคนนั้นคนนี้นะ ที่เป็นผู้ชาย แต่ถ้าเป็นคนที่เค้ารู้จักก็ซ้อนได้ เราก็บอก อะไรมันจะขนาดนี้ ทำไมต้องมาบังคับขนาดนี้
เค้าตอบว่าไงรู้มั้ยคะ เค้าบอกว่า ก็เป็นคนให้เงินใช้ก็บังคับได้สิ เรานี่แบบ Whattt!! อึดอัดใจมากๆ ในตอนนั้น ห้ามมีแฟนต่างๆนาๆ ตรงนี้พอเข้าใจ แบบทำงานค่อยมีบลาๆๆ ไรงี้ แต่เรื่องแบบนี้ห้ามไปก็เท่านั้น เราก็มีค่ะ คิดว่าจะพิสูจน์ให้ดูว่าใช้ชีวิตมาอย่างดี เรียนจบได้ เราก็เรียนจนจบค่ะ

คือพยายามบอกพวกเค้าแล้วว่า โตแล้ว เรียนก็จบแล้ว อยากมีชีวิตเป็นของตัวเองบ้าง เราผิดหรอคะที่อยากทำให้ตัวเองมีความสุข อยากทำอะไรที่มีความสุข ทำไมต้องทำเพื่อเขาตลอดเวลา คือเราก็ปล่อยผ่านๆมาตลอด จนจบมหาลัยคิดว่า พอได้แล้วมั้ง กรอบที่วางไว้ อะไรที่สรรหามาให้ เข้าใจตลอดว่าเพราะหวังดี แต่เคยถามเราบ้างไหมว่า เราอยากได้รึป่าว อะไรที่มันมากเกินไป มันก็อึดอัด

ตอนนี้เราเลยรีบหางานเพื่ออยากหนีออกไปจากตรงนี้ แต่เราไม่ได้ไม่รักเขานะคะ เรารักมาก อยากดูแล อยากให้สบายๆ แต่พอมาเจอแบบนี้ เลยทำให้ไม่อยากอยู่ด้วยเท่าไหร่ คิดว่าถ้าออกไปทำงานละประสบความสำเร็จ คงจะเลิกบ่นแล้ว แต่มันไม่มีกำลังใจเลยค่ะ เรื่องงานก็โดนบังคับให้สอบรับราชการอีก กว่าจะคุยจนจบ ก็ร่วมสองปี แต่ก็เหมือนไม่จบ เพราะก็เอามาพูดเป็นประเด็นบ่อยๆ เราก็คิดว่าจะสอบให้นะคะ แต่พอมีเรื่องมาทะเลาะกัน โดนบังคับนั่นนี่ เลยไม่อยากสอบให้แล้วค่ะ 555 TT

คนรอบตัวเรายังรู้สึกว่า บางทีก็เกินไป กดดันแทน แต่เราก็ขอบคุณตัวเองที่โตมาอย่างดี มั้งคะ 555 อาจจะตั้งใจเรียนบ้างเล่นบ้าง แต่ก็เรียนจบแล้วนะคะ ไม่เคยทำตัวเหลวไหลเลย แต่บางครั้งก็รู้สึกนอยมากๆ แบบไม่อยากอยู่ละ ไม่มีความสุข แต่ก็จะย้อนแย้งตัวเองว่า เดี๋ยวมันก็ผ่านไป แบบนี้มาตลอด 
จนหลังๆมาเริ่มรู้สึก ไม่ค่อยโอเค เลยมาตั้งกระทู้ ตอนแรกว่าจะตั้งกระทู้คำถาม แต่เหมือนเป็นโพสระบายมากกว่าค่ะ

เราควรทำไงต่อดีคะ ถ้าบอกพยายามอธิบายพวกเค้า พยายามมานานละค่ะ จนหลังๆมามีแม่ที่พอจะเข้าใจบ้าง แต่สุดท้ายก็เหมือนไม่เข้าใจอะไรเลย หรือเราควรปล่อยๆไป ละใช้ชีวิตตามที่ตัวเองมีความสุขดีคะ แต่เราไม่ได้จะทอดทิ้งเค้านะคะ แค่แย้งไปตามที่เราอยากทำเลย จะรู้สึกว่าเราอกตัญญูมั้ยคะ 

ถ้าพิมพ์ผิดหรือว่าตั้งผิดกระทู้ ขออภัยด้วยนะคะ