ทุกเช้าที่ลืมตาขึ้นมา แค่รู้ว่าจะต้องไปทำงาน ชีวิตมันก็ดูน่าเบื่อทุกที
อาจเป็นเพราะว่าผมเจอผู้จัดการที่เป็นผู้หญิงอายุเยอะ  และงี่เง่า เพราะว่าปีนี้ป้าแกก็ 60 แล้ว ไม่ยอมฟังเหตุผล
ทุกครั้งที่คุยเรื่องงานกันไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่ผมจะอยากเข้าไปคุย เพราะจะรู้เลยว่าผลตอบกลับมาจะเป็นอย่างไร
เพราะต่อให้ผมและหัวหน้าของผมจะทำถูกต้องแค่ไหนก็ไม่เคยถูกใจผู้จัดการเลย

ไม่เคยมีความเป็นผู้นำที่ดี ไม่เคยปกป้องลูกน้อง แต่กลับใช้ลูกน้องเป็นเกราะกำบัง 
ผมกับหัวหน้าเป็นหนังหน้าไฟให้กับผู้จัดการมาตลอด เวลาเจรจางานกับฝ่ายต่าง
กว่าจะได้ข้อตกลงกับฝ่ายที่เจรจาก็เล่นเอาเถียงกันอยู่พักใหญ่กว่าจะได้ข้อสรุป
แต่แล้วข้อสรุปที่ได้มากลับไม่ตรงใจผู้จัดการเลย แต่ไม่เห็นว่ามีครั้งไหนที่เค้าจะลงมาทำด้วยตัวเองเลยนะ

ทุกอย่างที่ทำต้องสมบูรณ์แบบ ไม่มีข้อผิดพลาด แต่มันเป็นไปไม่ได้ ผมกับหัวหน้าผมก็มีข้อผิดพลาด
แต่ไม่ใช่เรื่องงานนะ แต่เป็นแค่เรื่องที่ทำไม่ถูกใจซะมากกว่า

คนในบริษัทจะรู้ดีว่าคนคนนี้เป็นคนยังไง เรื่องมากขนาดไหน 

แต่ยังว่าละครับ ผมก็คงต้องทนทำงานต่อไปหนะครับ เพราะภาระผมยังเยอะ ไหนจะครอบครัว รถ หนี้สิน
ถามว่าผมคิดที่จะลาออกมั้ยผมตอบเลยว่าถ้ามีงานที่โอเคกว่าผมก็ไปครับ 

แต่อีกใจนึงครับผมเห็นใจหัวหน้าผม แกเป็นคนที่ดีกับผมมากๆ ช่วยเหลือ หรือมีอะไรก็แบ่งปันผมตลอด
เป็นพี่สาวที่ดีของผมอีกคน คอยให้กำลังใจกันเวลาที่เจอกับความงี่เง่าของผู้จัดการ แต่ถ้ามีโอกาสที่ดีกว่า ผมคงจะต้องบินแหละครับ

ขอบคุณสำหรับพื้นที่ที่ให้ระบายครับ