ผมรู้สึกไม่มีความสุขเลยแม้แต่สักขณะจิต ตั้งแต่ผมกลับมาอยู่กับครอบครัว ตอนนี้ 5 เดือนแล้วครับ
เหมือนกับบ้านมันร้อนรุ่มตลอดเวลา จะกิน จะนอน ไม่มีความสุขครับ.. ตอนที่พิมพ์อยู่รู้สึกอยากจะร้องไห้มาก ๆ
ประเด็นก็คือ แม่ ผมอยู่กับแม่สองคนในบ้าน พี่สาวพี่ชาย ทำงานอยู่ กรุงเทพ
เขามีครอบครัวกันแล้ว ไม่ต้องมาแคร์อะไรผมกับแม่มากนัก ไม่เดือดร้อนด้วยซ้ำ ตรงข้ามกับตัวผม
แม่ของผม ซึ่งเป็นคนวัยอาวุโส ท่านจะอายุ 57 แล้ว
ท่านมีนิสัย มักจะเอาความคิดของตนเองเป็นใหญ่ที่สุด เอาความคิดของตนเองเป็นศูนย์กลางจักรวาล....
มักจะชอบแถ ( อันนี้จริง ) เวลาผมอธิบายอะไร แย้งสิ่งที่ไม่ถูกนิดหน่อย แกก็จะแถ พูดสวนกลับมาใส่ผมทุกคำ ยังหาว่า ผมเก่ง ผมแน่ เดี๋ยวจะรู้สึก..
มักจะเชื่อในเรื่อง โชคชะตา หวย ดวง ผี วิญญาณ ร่างทรง บุญกรรม คือเชื่อมากทุกอย่าง แล้วชอบไปหาร่างทรง คุยเรื่องหวย เรื่องผีสาง
พอผมบอกแกว่า แม่ เบาๆลงบ้างก็ได้นะเรื่องพวกนี้ ผมเชื่อแต่ไม่ได้ให้มันมีออิทธิพลเหนือผมนะครับ
แกสวนกลับมา " ไม่เชื่อเท่าฉันละอย่าลบหลู่ ของแบบนี้ วาระสุดท้ายของชีวิตแก แกจะได้เจอ "
และคำพูดมากมาย ที่พอผมแย้ง ผมอธิบาย แกก็จะ " ฉันอาบน้ำร้อนมาก่อนแกอีกนะ " และ " เพราะแกพูดเถียงฉันแบบนี้ไงล่ะ ชีวิตแกถึงมีผีมีสางมาฉุดให้ต่ำลงไม่ให้แกเจริญ.. "
นิสัย ที่ผมไม่โอเคกับแม่มาก ๆ คือ แกจะคิดว่าตัวเองเกิดมาก่อนและถูกต้องเสมอ แกไม่ฟังผมแม้แต่คำเดียว แกชอบเอาเรื่องผีเรื่องสาง สิ่งลี้ลับเข้าข่มผมเสมอ ๆ บางเรื่องที่ไม่ถูกต้อง ผมก็พยายามพูดกับแก ให้แกเข้าใจ แกไม่ฟัง แกไม่ยอมรับ แกมักจะหาคำพูดที่แกคิดได้ มาพูดสวนผมกลับ
เอาให้ผมไม่ต้องอธิบายให้แกฟัง..
และ ตอนผมบอกแกว่า บางอย่างแม่ก็ผิดนะ แม่ก็มักจะตะโกน ตะคอก ฉันผิดอะไร ฮะ !!?? แล้วพอผมอธิบาย แกจะพูดว่า ไม่ กูไม่ฟัง กูไม่พูด กูไม่ผิดอะไร
อีกนิสัยที่ไม่โอเค คือ แกมีทัศนคติชอบตัดสินผมว่า ผมต้องเป็นแบบที่แกคิด คือ ผมยังไม่ทันจะพูดอะไรที่จริงออกไป แกก็จะตัดสินไปแล้วว่า ผมเป็นแบบนั้นแบบนี้
ว่าง่ายๆ คือ แกหัวโบราณ คร่ำครึ มักเอาตัวเองเป็นใหญ่ ถูกต้องเสมอ เชี่อเรื่องร่างทรง ผี สาง เลี้ยงกุมารทอง ไม่ฟังใคร อีโก้สูง ไม่ยอมรับความผิดของตนเอง ขึ้น กู ขึ้น กับลูก ทั้งที่ลูกไม่ได้หยาบอะไรเลย เป็นแบบนี้ทุกครั้งครับ
ผมรู้สึกแย่มาก แต่ทำอะไรไม่ได้ มันเหนื่อย มันเสียความรู้สึก เสียน้ำตา มามากแล้ว
เมื่อกี้ผมก็ทะเลาะกันกับแก แกหัวเราะ แกด่า ผมอย่างแรง ไม่คิดจะฟังสิ่งที่ผมพูดเลย.. ผมควรทำยังไงดีครับ ผมไม่ไหวจริงๆ มันท้อ มันจะหมดความอดทน
ผมอิจฉาครอบครัวอื่นมากๆ มีความสุข เขาอยู่กันอย่างสงบ มีความสุข แต่ครอบครัวผมไม่เลย
ผมไม่ไหวจริง ๆ เสียน้ำตา และ เสียสุขภาพจิตมาก กับ ครอบครัวของผม
เหมือนกับบ้านมันร้อนรุ่มตลอดเวลา จะกิน จะนอน ไม่มีความสุขครับ.. ตอนที่พิมพ์อยู่รู้สึกอยากจะร้องไห้มาก ๆ
ประเด็นก็คือ แม่ ผมอยู่กับแม่สองคนในบ้าน พี่สาวพี่ชาย ทำงานอยู่ กรุงเทพ
เขามีครอบครัวกันแล้ว ไม่ต้องมาแคร์อะไรผมกับแม่มากนัก ไม่เดือดร้อนด้วยซ้ำ ตรงข้ามกับตัวผม
แม่ของผม ซึ่งเป็นคนวัยอาวุโส ท่านจะอายุ 57 แล้ว
ท่านมีนิสัย มักจะเอาความคิดของตนเองเป็นใหญ่ที่สุด เอาความคิดของตนเองเป็นศูนย์กลางจักรวาล....
มักจะชอบแถ ( อันนี้จริง ) เวลาผมอธิบายอะไร แย้งสิ่งที่ไม่ถูกนิดหน่อย แกก็จะแถ พูดสวนกลับมาใส่ผมทุกคำ ยังหาว่า ผมเก่ง ผมแน่ เดี๋ยวจะรู้สึก..
มักจะเชื่อในเรื่อง โชคชะตา หวย ดวง ผี วิญญาณ ร่างทรง บุญกรรม คือเชื่อมากทุกอย่าง แล้วชอบไปหาร่างทรง คุยเรื่องหวย เรื่องผีสาง
พอผมบอกแกว่า แม่ เบาๆลงบ้างก็ได้นะเรื่องพวกนี้ ผมเชื่อแต่ไม่ได้ให้มันมีออิทธิพลเหนือผมนะครับ
แกสวนกลับมา " ไม่เชื่อเท่าฉันละอย่าลบหลู่ ของแบบนี้ วาระสุดท้ายของชีวิตแก แกจะได้เจอ "
และคำพูดมากมาย ที่พอผมแย้ง ผมอธิบาย แกก็จะ " ฉันอาบน้ำร้อนมาก่อนแกอีกนะ " และ " เพราะแกพูดเถียงฉันแบบนี้ไงล่ะ ชีวิตแกถึงมีผีมีสางมาฉุดให้ต่ำลงไม่ให้แกเจริญ.. "
นิสัย ที่ผมไม่โอเคกับแม่มาก ๆ คือ แกจะคิดว่าตัวเองเกิดมาก่อนและถูกต้องเสมอ แกไม่ฟังผมแม้แต่คำเดียว แกชอบเอาเรื่องผีเรื่องสาง สิ่งลี้ลับเข้าข่มผมเสมอ ๆ บางเรื่องที่ไม่ถูกต้อง ผมก็พยายามพูดกับแก ให้แกเข้าใจ แกไม่ฟัง แกไม่ยอมรับ แกมักจะหาคำพูดที่แกคิดได้ มาพูดสวนผมกลับ
เอาให้ผมไม่ต้องอธิบายให้แกฟัง..
และ ตอนผมบอกแกว่า บางอย่างแม่ก็ผิดนะ แม่ก็มักจะตะโกน ตะคอก ฉันผิดอะไร ฮะ !!?? แล้วพอผมอธิบาย แกจะพูดว่า ไม่ กูไม่ฟัง กูไม่พูด กูไม่ผิดอะไร
อีกนิสัยที่ไม่โอเค คือ แกมีทัศนคติชอบตัดสินผมว่า ผมต้องเป็นแบบที่แกคิด คือ ผมยังไม่ทันจะพูดอะไรที่จริงออกไป แกก็จะตัดสินไปแล้วว่า ผมเป็นแบบนั้นแบบนี้
ว่าง่ายๆ คือ แกหัวโบราณ คร่ำครึ มักเอาตัวเองเป็นใหญ่ ถูกต้องเสมอ เชี่อเรื่องร่างทรง ผี สาง เลี้ยงกุมารทอง ไม่ฟังใคร อีโก้สูง ไม่ยอมรับความผิดของตนเอง ขึ้น กู ขึ้น กับลูก ทั้งที่ลูกไม่ได้หยาบอะไรเลย เป็นแบบนี้ทุกครั้งครับ
ผมรู้สึกแย่มาก แต่ทำอะไรไม่ได้ มันเหนื่อย มันเสียความรู้สึก เสียน้ำตา มามากแล้ว
เมื่อกี้ผมก็ทะเลาะกันกับแก แกหัวเราะ แกด่า ผมอย่างแรง ไม่คิดจะฟังสิ่งที่ผมพูดเลย.. ผมควรทำยังไงดีครับ ผมไม่ไหวจริงๆ มันท้อ มันจะหมดความอดทน
ผมอิจฉาครอบครัวอื่นมากๆ มีความสุข เขาอยู่กันอย่างสงบ มีความสุข แต่ครอบครัวผมไม่เลย