คือเรื่องมีอยู่ว่า ผมเพิ่งจะเรียนจบจากมหาวิทยาลัย และผมนั้นทำงานอยู่แถวบ้านซึ่งทำงานไม่เป็นเวลา และต้องใช้เวลาส่วนใหญ่ทำงานที่บ้าน เพราะงั้นจะต้องเจอคนในครอบครัวตลอด และคนในบ้านผมจะมีทั้งหมดแค่ 4 คน ปู่ อา(น้องชายของพ่อ) น้องชายผม และผม ผมกับอาผมเป็นเหมือนสิ่งมีชีวิตไม่ถูกกัน เจอกันทีไรอาผมก็จะหาเรื่องมาบ่นว่าผมตลอด ต่อให้ผมทำงานบ้านทุกอย่างในบ้านจนเรียบร้อยแล้วค่อยมานั่งทำงานแกก็จะยังหาเรื่องมาพูดให้ และนี่คือจุดเริ่มต้น...
ไม่ว่าจะมีอะไร หรือใครในบ้านทำไรที่น่าโดนบ่นก็จะเป็นผมและน้องตลอด แต่พวกเราทั้งคู่ก็ไม่เคยเถียงนะครับ แบบไม่เคยเลยนอกจากจะเก็บไว้ในใจ หรือเอามาระบายด้วยกันบ้าง ส่วนพ่อกับแม่ก็ไปทำงานอยู่ต่างประเทศน่ะครับ และเมื่อผมโดนดุโดนว่าอยู่ทุกวันนานวันเข้าจึงทำให้ผมเกิดความเครียด ถึงขั้นต้องไปพบจิตแพทย์ และได้ยานอนหลับมากินชุดนึง

ในตอนนั้นผมมีแฟนอยู่ครับ เรารักกันมาก เวลาผมเครียดๆ ผมก็จะเอามาเล่าให้เธอฟังตลอด(จนคิดว่าช่วงนั้นลืมฟังเรื่องของเธอไปเลยเพราะความเครียด) จนช่วงหลังๆก็เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ เวลาผมรู้สึกแย่ผมจะเป็นคนที่นิ่งมากถามคำตอบคำ แต่พอรู้สึกดีขึ้นแล้วอาการก็ไม่ค่อยแสดงว่าโอเคขึ้น และเมื่อบ่อยครั้งเข้า ก็ทำให้เธอเข้าใจว่า เธอนั้นทำให้ผมเลิกเครียดไม่ได้เลย มันทำให้เธอเก็บไปคิดมากแทน จนบางครั้งเมื่อผมเครียดอยู่หากเธอพยายามทำให้ผมโอเคขึ้นไม่ได้ก็ต้องลงเอยที่ทะเลาะกันแทบทุกครั้งเลย จนตอนนี้ผมนี่คิดอยู่ตลอดเลยว่าเพราะผมเองที่ทำให้เป็นแบบนี้ถ้าไม่รู้สึกเลยก็คงไม่เกิดอะไรแบบนี้ จากที่รักกันดีจนต้องมาเป็นแบบนี้

อยากขอคำแนะนำดีๆหรือแนวทางแก้ไขเรื่องความรู้สึกหน่อยครับ ผมไม่อยากเครียดไม่อยากเสียทั้งแฟนที่ดีไปอีก หรือผมไม่ควรจะรู้สึกอะไรเลยครับ?