เรื่องราวเก่า ๆ ที่เขียนไว้ในบล็อก 
 
ลูกเหนียงต้ม
 
ดึกแหล้วเหนือยกันมั้งหม้าย เอาลูกเหนียงต้มมาฝาก ซื้อมาจากหลาดนอกท่าพรหมคีรี
 
ถามคนขายว่ามัดหม้าย คนขายว่าถ้ามัด มัดคนขายก่อนแหล้ว
 
 แม่ค้าคนนั่งข้างช่วยเสริม ฉานกินไปแรกเดียว ไม่พรือ
 
คนขายเสริมต่อต้มไปหลายน้ำ
 
หากินยากคนทำเป็นและไว้ใจได้ว่ากินแหล้วไม่มัด แบบเชื่อมือได้ตายไปนานแหล้ว ไปพบเจ้านี้เข้าจึงลองแล หรอยดีพี่น้องเหอ ผ่านไปแถวนั้นลองเดินหาแล อยู่แถวทางฟตุบาต 
 
เรื่องราวการมัดเวลากินลูกเหนียง ตามภาษาคนคอน มีผู้รู้ให้ คำจำกัดความไว้ว่า กินมาก ด้วยลูกเหนียงมีแป้งเป็นจำนวน มากเมื่อกินมากแป้งจากลูกเหนียง

ถูกย่อยไปอุดันระบบปัสสาวะ เวลาเยี่ยวจึงลำบากขัดแสบ ปวดท้องบริเวณเพาะเยี่ยว
 
 
 ........................................
ปล.เรื่องราวของไม้ชนิดนี้ที่ได้ชื่อว่าลูกเหนียง 
 
เรื่องราวมานานแหล้วเล่าว่ากระทาชายนายหนึ่งอยู่เหนือ ล่องเรือ เอาลูกไม้ ชนิดหนึ่ง ซึ่งต่อมาได้ชื่อลูกเหนียงไปขายแถวปากนัง ซึ่ง
 
การขายสมัยนั้นเป็นการขายแบบเรือเคียงเรือ ถ่ายของจากเรือคนขายไปยังเรือคนซื้อ ระหว่างที่แม่ค้านับ ลูกไม้ที่ยังไม่ได้ชื่อว่าลูก
 
เหนียงนั้น นับเป็นร้อยหรือเป็นพันนั้นผู้เล่าไม่ได้ระบุ ได้เอาลูกเหนียงหรือไหหัวเทียมดอง มาตั้งไว้หัวเรือเพื่อเป็นเครื่องหมายช่วยจำ
 
จำนวนการนับ ว่านับได้เท่าใดแหล้ว
 
นายคนขายไม่ทราบวิธีการ จึงเดินไปฉัดเหนียงหรือไหตกแม่น้ำปากนังไปหลายลูก หลังจากนั้นจึงเดินไปโม้เพือ่น ๆ
 
 อารามที่กระทาชายนายนั้นไม่รู้หนังสือ ว่าแม่ค้นฮั้นนับขี้ฉ้ออีตาย นับไปไม่เท่าใด นับหนึ่งเล่า
 
กูโมโหลักฉัดเหนียงพลัดน้ำไปหลายลูก หายเบลอไป 
 
 
นับแต่บัดนั้นเป็นต้นมา กระทาชายนายนั้น ถูกเพื่อนล้อและเปลียนชื่อว่าไอ้ลูกเหนียง แต่บัดนั้นเป็นต้นมา
 
และผลไม้ชนิดนี้จึงได้ค่อย ๆ มีชื่อเรียก ว่าลูกเหนียง และได้ชื่อว่าลูกเหนียงมาถึงปัจจุบัน