สวัสดีค่ะ เราเป็นเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งชีวิต ม.ปลาย
แต่โดนทำร้ายด้วยคำพูดมาตั้งแต่อายุ7ขวบจะมาเล่าประสบการณ์ชีวิต พ่อแม่แยกทางกันโตมาพร้อมกับคำว่ากำพร้า แต่วัย7ขวบของเราก็เหมือนเด็กทั่วไปนะ ไม่รู้สึกขาดที่ไม่มีพ่อ จนกระทั่งแม่ไม่ทำงานร้านที่เปิดก็เลิกทำ ครอบครัวมีปัญหาแม่เริ่มติดยา ติดจนเหมือนคนบ้าเรามีแม่อีกคนหนึ่งเป็นคนที่เรารักมากเหมือนกัน หรือยายนั่นแหละเขาเลี้ยงเรามาตั้งแต่เล็กๆ ยายรู้ว่าแม่ติดยาพาไปโรงบาลบ้า ไอ้เราด้วยความรักแม่ไม่อยากเห็นแม่อยู่ในสภาพแบบนั้นเลิกกระซิบแม่ว่า (แม่อย่าไปกับยายนะยายจะพาแม่ไปโรงบาล)ความที่เป็นเด็กอยู่อ่ะเนอะ แต่ก็ไม่สำเร็จพอถึงโรงบาลมี รปภ.และหมอมาจับแม่มันติดกับเตียงผู้ป่วยมันเป็นช่วงเวลาที่ไม่อยากเห็น แม่ดิ้นรนเหมือนคนไม่มีสติแม่ร้องไห้เพราะไม่อยากอยู่ แต่เวลาผ่านไป1ปีแม่หายเป็นปกติ แต่ครอบครัวเราก็ไม่มีอะไรดีขึ้นจากครอบครัวที่อบอุ่นได้โดยที่ไม่มีพ่อ ครอบครัวที่ขาดพ่อได้ แต่มันกลับแย่ลงกว่าเดิม แม่มีปัญหากับยาย เวลาเจอหน้าก็จะทะเลาะ ฉันเป็นเด็กที่โตมาโดยไม่ได้รับความอบอุ่นแต่ก็ไม่มีผลต่อการเรียน ฉันเป็นเด็กห้อง1แต่ละเทอมจะได้เกรดดีเสมอ ท็อป3ของสายชั้นเรียนม.ต้น เป็นเด็กกิจกรรมขึ้นรับเกียรติบัตรไม่นับครั้ง แต่อย่างว่าครอบครัวไม่เคยภูมิใจกับสิ่งที่ฉันเป็น แถมยังโดนเอาไปเปรียบเทียบกับลูกป้าข้างบ้านอีกว่าเขาสอบได้ที่1 พูดตอกย้ำเสมอว่ากิจกรรมบ้าๆของแกเนี่ยมันทำอะไรได้มันหาเลี้ยงแกได้หรอ! เจอคำนี้มาจนชิน จนถึงปัจจุบันครอบครัวก็ยังไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่ฉันทำ เราทำงานบ้านทุกอย่างแต่เขากับว่าเราไม่เคยทำอะไรช่วยเลย ช่วยของเขาคืออะไร แม่ก็คงทนไม่ไหวกับคำพูดของคนในครอบครัวจนต้องไปอยู่ที่อื่น แต่เราก็ยังอยู่ที่นี่เพราะยังไงก็บ้าน เราไม่สนิทกับคนในครอบครัว หลังจากวัย7ขวบ ไม่เคยกอด ไม่เคยพูดคำว่ารักและก็ไม่เคยได้รับเลิกเรียนทำงานบ้านเสร็จก็จะชอบอยู่แต่ในห้องมืดๆ เวลาทานข้าวจะชอบทานคนเดียวตอน4ทุ่ม เวลาที่ยายไม่พอใจเขาจะชอบพูดคำๆนั้นออกมา (เกิดมาทำไมพวกเลือดชั่ว ก็เหมือนแม่นั่นแหละสันดานหมาๆเหมือนกันเคยทำได้เหมือนคนอื่นมั้ย) เออก็ตลกดีไม่รู้ว่าตัวเองทนได้ไง อาจจะเพราะใจมันด้านชามาตั้งแต่ครอบครัวมีปัญหากันมั้ง ไม่เคยไว้ใจใครแม้กระทั่งเพื่อนรัก หรือ น้องชายแท้ๆ แต่ในใจอยากจะตายๆไปซ้ะ ทำไงได้นี่มันชีวิตจริงอีกอย่างเราก็ไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น ก็คงต้องยอมฟังคำพูดนี้ซ้ำๆให้มันบั่นทอนจิตใจไปเรื่อยๆ แต่ก็แอบน้อยใจหรือร้องไห้กับคำพูดของคนในครอบครัว ที่เขาไม่เคยเชื่อในสิ่งที่เราทำ ไม่เคยเลิกดูถูก แค่กำลังใจในแต่ละวันยังต้องขอจากตุ๊กตาในห้อง ตลกมากชีวิตครอบครัวที่ไม่เหมือนครอบครัว
ครอบครัวดูถูก(เกิดมาทำไมอีเลือดชั่ว!)
แต่โดนทำร้ายด้วยคำพูดมาตั้งแต่อายุ7ขวบจะมาเล่าประสบการณ์ชีวิต พ่อแม่แยกทางกันโตมาพร้อมกับคำว่ากำพร้า แต่วัย7ขวบของเราก็เหมือนเด็กทั่วไปนะ ไม่รู้สึกขาดที่ไม่มีพ่อ จนกระทั่งแม่ไม่ทำงานร้านที่เปิดก็เลิกทำ ครอบครัวมีปัญหาแม่เริ่มติดยา ติดจนเหมือนคนบ้าเรามีแม่อีกคนหนึ่งเป็นคนที่เรารักมากเหมือนกัน หรือยายนั่นแหละเขาเลี้ยงเรามาตั้งแต่เล็กๆ ยายรู้ว่าแม่ติดยาพาไปโรงบาลบ้า ไอ้เราด้วยความรักแม่ไม่อยากเห็นแม่อยู่ในสภาพแบบนั้นเลิกกระซิบแม่ว่า (แม่อย่าไปกับยายนะยายจะพาแม่ไปโรงบาล)ความที่เป็นเด็กอยู่อ่ะเนอะ แต่ก็ไม่สำเร็จพอถึงโรงบาลมี รปภ.และหมอมาจับแม่มันติดกับเตียงผู้ป่วยมันเป็นช่วงเวลาที่ไม่อยากเห็น แม่ดิ้นรนเหมือนคนไม่มีสติแม่ร้องไห้เพราะไม่อยากอยู่ แต่เวลาผ่านไป1ปีแม่หายเป็นปกติ แต่ครอบครัวเราก็ไม่มีอะไรดีขึ้นจากครอบครัวที่อบอุ่นได้โดยที่ไม่มีพ่อ ครอบครัวที่ขาดพ่อได้ แต่มันกลับแย่ลงกว่าเดิม แม่มีปัญหากับยาย เวลาเจอหน้าก็จะทะเลาะ ฉันเป็นเด็กที่โตมาโดยไม่ได้รับความอบอุ่นแต่ก็ไม่มีผลต่อการเรียน ฉันเป็นเด็กห้อง1แต่ละเทอมจะได้เกรดดีเสมอ ท็อป3ของสายชั้นเรียนม.ต้น เป็นเด็กกิจกรรมขึ้นรับเกียรติบัตรไม่นับครั้ง แต่อย่างว่าครอบครัวไม่เคยภูมิใจกับสิ่งที่ฉันเป็น แถมยังโดนเอาไปเปรียบเทียบกับลูกป้าข้างบ้านอีกว่าเขาสอบได้ที่1 พูดตอกย้ำเสมอว่ากิจกรรมบ้าๆของแกเนี่ยมันทำอะไรได้มันหาเลี้ยงแกได้หรอ! เจอคำนี้มาจนชิน จนถึงปัจจุบันครอบครัวก็ยังไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่ฉันทำ เราทำงานบ้านทุกอย่างแต่เขากับว่าเราไม่เคยทำอะไรช่วยเลย ช่วยของเขาคืออะไร แม่ก็คงทนไม่ไหวกับคำพูดของคนในครอบครัวจนต้องไปอยู่ที่อื่น แต่เราก็ยังอยู่ที่นี่เพราะยังไงก็บ้าน เราไม่สนิทกับคนในครอบครัว หลังจากวัย7ขวบ ไม่เคยกอด ไม่เคยพูดคำว่ารักและก็ไม่เคยได้รับเลิกเรียนทำงานบ้านเสร็จก็จะชอบอยู่แต่ในห้องมืดๆ เวลาทานข้าวจะชอบทานคนเดียวตอน4ทุ่ม เวลาที่ยายไม่พอใจเขาจะชอบพูดคำๆนั้นออกมา (เกิดมาทำไมพวกเลือดชั่ว ก็เหมือนแม่นั่นแหละสันดานหมาๆเหมือนกันเคยทำได้เหมือนคนอื่นมั้ย) เออก็ตลกดีไม่รู้ว่าตัวเองทนได้ไง อาจจะเพราะใจมันด้านชามาตั้งแต่ครอบครัวมีปัญหากันมั้ง ไม่เคยไว้ใจใครแม้กระทั่งเพื่อนรัก หรือ น้องชายแท้ๆ แต่ในใจอยากจะตายๆไปซ้ะ ทำไงได้นี่มันชีวิตจริงอีกอย่างเราก็ไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น ก็คงต้องยอมฟังคำพูดนี้ซ้ำๆให้มันบั่นทอนจิตใจไปเรื่อยๆ แต่ก็แอบน้อยใจหรือร้องไห้กับคำพูดของคนในครอบครัว ที่เขาไม่เคยเชื่อในสิ่งที่เราทำ ไม่เคยเลิกดูถูก แค่กำลังใจในแต่ละวันยังต้องขอจากตุ๊กตาในห้อง ตลกมากชีวิตครอบครัวที่ไม่เหมือนครอบครัว