ความทุกข์ของแต่ละคนเปรียบเทียบกันไม่ได้หรอกค่ะ แต่อยากแชร์ความทุกข์ของเราที่คิดว่าหนักที่สุดในชีวิตเราค่ะ ตอนเราอายุยังไม่ถึง20 เรารู้ว่าตัวเองป่วยเป็นโรคเอสแอลอี รักษาไม่หาย ตอนนั้นเราเครียดมาก กังวลมากว่าจะทำงานไหวมั้ย พ่อแม่ก็แก่แล้วเงินก็จะหมด จนตอนนี้เรายังไม่มีอาชีพเลยค่ะ55 แต่ชีวิตมันก็ต้องไปต่ออ่ะค่ะ ยอมรับว่ามันเกิดขึ้นมาแล้วนะเราแก้ไขไม่ได้แต่ปัจจุบันเราทำให้มันดีขึ้นได้ เราก็พยายามดูแลตัวเองค่ะ ทำอะไรไหวก็ทำ ไม่ไหวก็พอ ใช้ชีวิตอยู่กับปัจจุบันขณะ บางทีเรามีปัญหาชีวิตทำให้เราเศร้าบ้าง แต่พอผ่านมันไปแล้วเราก็เข้มแข็งขึ้น เราพยายามไม่เก็บอารมณ์ของตัวเองไว้ ปลดปล่อยมันออกมาอย่างเหมาะสมที่สุด เครียดก็ระบายให้คนอื่นที่ไว้ใจได้ฟังบ้าง อยากร้องไห้ก็ร้อง มันไม่มีอะไรที่แย่หรอก เราเตือนตัวเองตลอดว่าทุกนาทีมันมีค่า แม้ว่าจะเป็นความคิดชั่วขณะที่เราคิดแย่ๆ (มันต้องมีบ้างแหละ คนอ่ะเนาะ) เรายังคิดว่ามันมีค่าเลย  เพราะทุกอย่างที่เข้ามามันมีประโยชน์กับเราหมด เราเรียนรู้จากมันไปเรื่อยๆ จนตอนนี้ชีวิตเราก็ดีขึ้นนะคะ ถึงโรคเราจะยังไม่หายแต่จิตใจเราก็ดีขึ้นค่ะ

เหมือนจะออกประเด็นไปนิดแต่อยากให้ลองอ่านดูค่ะ ^^