สวัสดีค่ะ พอดีเรามีเรื่องจะปรึกษาหน่อยนะคะ เราเป็นคนที่กลัวโลกภายนอกเป็นอย่างมาก และเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดจา พูดน้อยมาก หรือเงียบไปเลย เราเป็นคนที่ระวังคำพูดกลัวพูดอะไรไปแบบไม่คิด ถ้ากับคนที่สนิทก็จะพูดบ้าง แต่ก็ไม่มากอยู่ดี แต่รู้สึกสบายใจมากกว่ากับคนที่ไม่สนิทเลย ต้องมีคนชวนเราพูดก่อนเสมอ แต่ไม่ใช่ว่าเราไม่พยายามเข้าหาเขานะ เราพยายามที่อยากรู้จักให้มากขึ้น เพื่อสานความสัมพันธ์ แต่แค่รู้สึกว่านั้นมันไม่ใช่ที่ของเรา มันไม่ใช่จุดยืนของเรา 

เราค่อนข้างกลัวการเข้าสังคม เราเข้าหาใครไม่ค่อยจะเป็น แต่บางครั้งมันจำเป็นที่เราจะต้องเริ่มก่อนบ้าง
เรากำลังศึกษาอยู่ชั้นมัธยมศึกษา ช่วงนี้ทางร.รให้แบ่งกลุ่มไปเรียน ซึ่งกลุ่มที่เราได้นั้น ไม่มีเพื่อนที่เราสนิทสักคน มันทำให้เรากลายเป็นคนที่เงียบไปเลย ดูนิ่ง มันรู้สึกอึดอัด ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน มันทำให้รู้สึกท้อในการเรียนมาก แค่เริ่มเรียนวันแรกเรารู้สึกเครียด และไม่โอเคเป็นอย่างมาก ไม่happyเลยสักนิด รู้สึกอยากขาด อยากลา ไม่อยากมาร.รอีกเลย การเรียนเราไม่ได้ดูแย่อะไรมาก ทุกครั้งที่สอบมักจะได้คะแนน TOP ของห้องตลอด เรากลัวเวลาเรารู้สึกไม่อยากมาร.ร มันจะให้ทุกอย่างดูแย่ลง 

เราเป็นคนค่อนข้างเก็บกด ไม่ชอบโลกภายนอก เพราะมันวุ่นวาย เวลาที่เรารู้สึกจมอยู่ในความเงียบ ความรู้มันดิ่งลงไปมาก และในหัวจะคิดอะไรไปเรื่อย โดยเฉพาะคิดลบ มันทำให้เรารู้สึกเหนื่อยกับอาการแบบนี้มาก มากจนรู้สึกท้อแท้ รู้สึกเหนื่อย รู้สึกไม่มีแรงไม่เข็มแข็งเอาส่ะเลย ถ้าเลือกได้เราไม่อยากเป็นแบบนี้ เราพยายามปรับ พยายามลองเป็นคนร่าเริงสักวัน มันก็เป็นได้ แต่สุดท้ายมันก็กลับมาเป็นแบบเดิม จมอยู่ในเงียบ และรู้สึกเศร้าตลอดเวลา ไม่รู้ว่าเศร้าอะไรเหมือนกัน มันแค่เป็นความรู้สึกที่รู้สึกแย่มากๆ

เราแค่รู้สึกท้อ รู้สึกเหนื่อยตลอดเวลา ไม่มีอยากอาการเศร้าหมองเเบบนี้ มันทำให้ชีวิตดูเฉา ไม่มีแรงผลักดัน ท้อมากจริงๆ