เราสังเกตุตัวเองมานาน ไม่อยากเคลมตัวเองว่าเป็นโรคซึมเศร้า ได้แต่สงสัยตัวเอง
เวลาเราอยู่ข้างนอกเจอผู้คน ไปซื้อของ เราก็คุยปกติ เจอคนรู้จักก็ทักทาย พูดแซวเล่นกันปกติ
แต่เวลาเราอยู่คนเดียวเงียบๆ ความรู้สึกเราจะดิ่งลงเหวจนร้องไห้ ขับรถอยู่ดีๆก็เศร้าแล้วร้องไห้ นอนดูยูทูปอยู่ดีๆก็ร้องไห้ บางทีก็เหงาจนร้องไห้
ทะเลาะกับพ่อทีไร ก็อยากออกจากบ้าน ไม่อยากอยู่บ้าน อยากไปอยู่ไกลๆ ทุกครั้งภาพในหัวก็มีแต่จะผูกคอตาย ถึงขั้นเห็นภาพตัวเองเดินไปหยิบเชือกตรงนี้ เอามามัดตรงนี้ๆ
ก่อนจะมาตั้งกระทู้นี้ ความรู้สึกมันดิ่งจนน้ำตาคลอ จนตอนนี้ที่พิมพ์อยู่ ในใจมันจุกเหมือนจะร้องไห้
เราเข้าข่ายเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่า?
เวลาเราอยู่ข้างนอกเจอผู้คน ไปซื้อของ เราก็คุยปกติ เจอคนรู้จักก็ทักทาย พูดแซวเล่นกันปกติ
แต่เวลาเราอยู่คนเดียวเงียบๆ ความรู้สึกเราจะดิ่งลงเหวจนร้องไห้ ขับรถอยู่ดีๆก็เศร้าแล้วร้องไห้ นอนดูยูทูปอยู่ดีๆก็ร้องไห้ บางทีก็เหงาจนร้องไห้
ทะเลาะกับพ่อทีไร ก็อยากออกจากบ้าน ไม่อยากอยู่บ้าน อยากไปอยู่ไกลๆ ทุกครั้งภาพในหัวก็มีแต่จะผูกคอตาย ถึงขั้นเห็นภาพตัวเองเดินไปหยิบเชือกตรงนี้ เอามามัดตรงนี้ๆ
ก่อนจะมาตั้งกระทู้นี้ ความรู้สึกมันดิ่งจนน้ำตาคลอ จนตอนนี้ที่พิมพ์อยู่ ในใจมันจุกเหมือนจะร้องไห้