คืนวันเหงา  เศร้าสร้อย หงอยอุระ
เฉกฉันทะ ประหนึ่งราว ยักษีที่แพ้รัก
โถ่พี่เอย ทิ้งข้าหาย หลายครานัก
ถึงหน้ายักษ์ ร่างใหญ่ ใจข้าบาง
ตัวน้องนาง สุดอ้างว้าง ครวญครางใจ
ใยไม่ใฝ่ มองมา หาข้าบ้าง
หากแต่นาง อัปสร แลสุรางค์
พี่กลับร้าง ตัวข้า ไปหาเขา
     ธรรมดา ของยักษา อย่างตัวเรา
ได้แต่เฝ้า รอคอย และบ่นหา
จึงขีดเขียน ไปเรื่อย ยังไม่เก่ง
เพียงฝึกแต่ง ยังไม่คล่อง ต้องขอขมา
หากตัวท่าน เข้าใจ ในอุรา
โปรดเมตตา ปลอบข้าที เถิดพี่เอย.