พ่อแม่พลาด ท้องไม่ได้ตั้งใจให้เราเกิดมาค่ะและพ่อแม่แยกทางเราอยู่กะพ่อแต่ยังติดต่อกับแม่อยู่ แต่เราเกิดมาในสังคมสมัยนั้นมีแต่สก๊อยพวกแว๊น พ่อแม่เราก็เป็นค่ะแต่ตอนนี้ไม่ได้เป็นแล้วเราก็ไม่เป็นเหมือนพ่อแม่แต่ก่อนนะคะไม่คิดว่าจะเป็นด้วย และตอนเด็กๆเพื่อนพ่อ น้องพ่ออยู่ในหมูบ้าน เขารู้จักกันตั้งแต่สมัยวัยรุ่น และเราเกิดมาและพออยู่ประมาณอนุบาลเราถูกน้องที่พ่อรู้จักมานานลวนลามทั้งหมด4คน และมีคนนึงเอานิ้วสอดใส่เรา เราเจ็บมากเเละเขาขู่เราและบอกห้ามบอกใครเด็ดขาดเรากลัวเราปิดปากสนิทมาตลอดจนถึงปัจจุบัน และปัจจุบันเราอายุ15-16แล้วเรากลับมาคิดยังกลัวไม่หายและเราเคยโดนแฟนของลูกพี่ลูกน้องลวนลามตอนไปเที่ยวที่ทะเลค่ะคนนี้เป็นคนนอกที่พ่อเพิ่งรู้จักแต่ถ้านับก็เป็นคนที่5ที่ลวนลามเรา คือแบบเหมือนคนโรคจิตน่ากลัวอ่ะ เราไม่เคยคุยกะ5คนนั้นอีกหรือนอกจากต้องทำตัวปกติให้มากที่สุดเพื่อให้พ่อไม่สงสัยว่าทำไมเงียบเวลาพวกเขามา เราเป็นคนคุยเก่ง กวนๆตลกเฮฮาค่ะพอเจอหน้า4คนนั้นก็จะเปลี่ยนเป็นคนละคนเลยและขอนอกเรื่องเราเคยโดนคนอื่นเราเป็นเพื่อนของพี่ที่รู้จัก2คนเกือบโดนข่มขืนจริงๆจับเราแก้ผ้าอ่ะแต่เราหนีรอดมาได้ค่ะร้องไห้แทบเป็นแทบตายเลยและเราไปบอกเพื่อนโดนเพื่อนหักหลังไปบอกมั่วๆจนโดนล้อหลายอย่างเคยโดนเพื่อนผู้ชายก่าเพื่อนของแฟนเก่าด่าสาระพีดต่อหน้าคนเยอะๆมันแรงมากเราแบบไม่น่าเกิดมาเลยอ่ะชีวิตวัยรุ่นประมาณนี้เลยและที่สำคัญเราไม่แน่ใจว่าพ่อตั้งใจโฉยโอกาศหรือเปล่าแต่เราเคยโดนพ่อมาทำเผลอแตะนมหลายครั้งจนครั้งนึงเราไม่กล้าไปไหนกะพ่อเรากลัวและพ่อจะพาไปเที่ยวเราถามย่าว่าพ่อจะไม่ทำไรหนูใช่ไหมย่าบอกทำอะไรเราเลยบอกเปล่าย่าสงสัยเราคงไปถามพ่อและพ่อเลิกนิสัยนี้ไปสักพักก็เป็นใหม่ ล่าสุดตอนนั้นทำเป็นจะหงายและมาโดนอวัยวะเราความรู้สึกแบบ ขยะแขยงเกลียดอยากตายเราพูดตรงๆเราเป็นคนน่าตาดีแต่ไม่รู้ว่ามากไหมสำหรับคนอื่นคงคิดอย่างงั้น เอาล่ะค่ะหลังๆพ่อเรามาเปิดอู่มีผู้ชายมาเยอะและเราชอบออกมานั่งเล่นหน้าบ้าน บ้านเรามีพื้นที่ไม่ถึงกะเยอะมากค่ะเเต่ร่มรื่น และพอมีคนมาบ่อยๆทุกๆวันเราเริ่มไม่ออกจากบ้านเราไม่ชอบพวกเด็กแว๊น หนึ่งในนั้นมีคนที่เคยเอานิ้วสอดใส่ลวนลามเราก็มาที่บ้านพ่อเราทุกวันตีสนิทกะพ่อเราแต่ก่อนไม่สนิทมาก ตอนนี้โครตสนิทถึงขั้นเข้าบ้านเดินออกปกติ พ่อไม่อยู่ก็มาได้ปกติมาทำรถเข้าห้องนํ้าอยู่ทั้งวันยังได้คือแบบเราคิดมากเรากลัวกว่าเดิมความทรงจำมันผุดขึ้นมาเราเก็บไปฝันเลยค่ะว่าเขาตามจับตัวเราพยามจะฆ่าจะทำอะไม่ดีกับเรา เรากลัวหนักกว่าเดิมจากคนที่อยู่หน้าบ้านเล่นกะแมวปั่นจักรยานเราอยู่ในห้องสี่เหลี่ยม เราไม่กล้าออกไปไหนเราไม่อยากเจอหน้า มีแต่คนอิจฉาชีวิตเราภายนอกเราเป็นคนที่น่าตาดีมีกินมีใช้สบาย แต่ใครจะไปรู้เราทุกข์ทรมารมากนะเราไม่อยากเกิดมาเป็นแบบนี้เลย เราไม่ชอบเราไม่โอเคเลยอ่ะทำไงดีเราเคยคิดจะฆ่าตัวตายมาหลายรอบเคยทำแต่พลาดมาครั้งนึงสองจิตสองใจเลยได้ปลดผ้าจะพันคอคือหน้าม่วงเขียวเกือบตาย ด้วยอะไรหลายๆอย่างที่พ่อดุด่าอย่างอับอายต่อสาธารณะ ห้ามในสิ่งที่เราอยากทำและอื่นๆไม่ใช่เเค่พ่อค่ะ เราเป็นคน sensitiveมากๆ เราเข้าใจคนอื่นเป็นอย่างดีเลยอยากเกิดมาในครอบครัวที่พร้อมมีลูกจังคงจะมีชีวิตที่ดีเคยมีสุขคือตอนเด็กที่ได้วิ่งเล่นหน้าบ้านและก็ไม่มีความสุขอีกเลยถ้าถึงจุดที่ทนไม่ไหวเราคงไม่อยากอยู่ทรมานเหลือเกินชีวิต