สวัสดีครับทุกคนตอนนี้ผมเรียนอยู่ม.6แล้วครับ ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาผมคิดเสมอว่าชีวิตมัธยมปลายมันจะดีที่สุดเหมือนที่คนอื่น ๆ บอกกัน แต่สำหรับผมมันไม่ใช่เลยครับ มันเป็นช่วงชีวิตที่เลวร้ายมากสำหรับผม มันเปลี่ยนชีวิตของผมจากคนปกติเฮฮากลายเป็นผู้ป่วยซึมเศร้า จนกลายเป็นผู้ช่วยจิตเวชเลยครับ ย้อนเวลาไปตอนม.4 ผมเข้าเรียนสายวิทย์คณิตเป็นห้องเข้มพิเศษ แต่ผมกลับทำตัวเหลวไหลไม่สนใจการเรียนทำแต่กิจกรรม เกรดก็แย่มากสอบตกไม่ส่งการบ้านเลย แต่พอในช่วงปิดเทอมได้สมัครไปเข้าค่ายค่ายหนึ่งเป็นค่ายแพทย์ของคณะแพทย์มหาลัยหนึ่งครับ มันทำให้ผมค้นพบตัวเองว่าผมอยากเป็นหมอบวกกับผมเติบโตและอาศัยอยู่ในโรงพยาบาลมาตั้งแต่เด็กด้วยมันคงเกิดความผูกพันธ์กับวิชาชีพนี้ พอเปิดเทอมม.5ผมค้นพบสิ่งที่ตัวเองอยากเป็นแล้วผมก็อยากเริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีขึ้น ผมเปลี่ยนเป็นคนละคนจากหน้ามือเป็นหลังมือทุกคนรอบข้างตกใจกันไปหมดทำไมผมจึงเปลี่ยนไปขนาดนี้ จุดเริ่มต้นของเรื่องเริ่มจากตรงนี้ครับ ผมตั้งใจเรียนสอบผ่านได้คะแนนสอบสูงมาก ทำการบ้านส่งคนแรกตลอด อ้อผมลืมบอกว่าผมเป็นสภานักเรียนด้วย** มีวันหนึ่งสภานักเรียนต้องไปเข้าค่าย แต่ผมเลือกที่จะไม่ไปคนเดียวเพราะกลัวเสียการเรียนช่วงนั้นคือผมห่วงการเรียนสุดๆ ห้องผมเป็นสภานักเรียน 12 คน ทุกคนไปอบรมหมดยกเว้นผม ผมเมื่อไม่ไปผมก็มาเข้าเรียนเหมือนปกติ พอตอนเย็นเลิกเรียนอยู่ ๆ มีอาจารย์ที่เป็นครูคุมสภานักเรียนเดินมาถามว่าเป็นอะไรกันทำไมไม่ไปอบรมล่ะ ผมก็งง??แล้วตอบไปว่าไม่เห็นได้เป็นอะไรนะครับพอดีผมกลัวเรียนไม่ทันผมเลยไม่ได้ไปครูก็เลยตอบกลับมาว่า ครูคิดว่าผิดใจกับเพื่อนสภาเลยไม่ไปเห็นเพื่อนบอกว่าเธอโกรธอะไรเพื่อนก็ไม่รู้ ผมงง??กว่าเดิมอีกครับทำไมเพื่อนถึงไปพูดกับครูแบบนี้ทั้ง ๆที่เพื่อนก็ยังมาพูดคุยกับผมปกติ พอหลังจากนั้นก็ไม่มีอะไร เข้าสู่เรื่องที่สองคือเพื่อนกลุ่มนี้หนีเรียนกัน แล้วบังคับผมให้บอกครูให้ว่าตัวเองลาโรงเรียน ผมก็บอกตามที่เพื่อนสั่งตอนครูเช็คชื่อ ครูก็ถามว่ามีใบลาใหมถ้าไม่มีครูเช็คขาด สรุปไม่มีใบลาครูก็ต้องเช็คขาด หลังจากนั้นก็ไม่มีอะไร พอมาวันนึงเพื่อนกลุ่มนี้แชทไลน์ห้องมาด่าว่าผมว่าทำไมถึงไปบอกกับครูแบบนั้นล่ะทีตัวเองไปทำกิจกรรมครูยังเช็ตกิจจกรมให้ผมเลยบลา ๆ ด่าผมสารพัดในไลน์ห้องที่มีครูที่ปรึกษาอยู่เพื่อนคนอื่นๆ ก็งง กันไปหมดว่าทำไมเพื่อกลุ่มนี้ถึงมาด่าผมทั้งที่ผมก็บอกว่าลาแต่ครูไม่เชื่อเพราะเพื่อนไม่มีใบลา หลังจากวันนี้มันเปลี่ยนแปลงชีวิตผมไปเลยครับเมื่อเพื่อนกลุ่มนี้หาเรื่องผมจิกกัดผมในไลน์ห้องที่มีครูที่ปรึกษาอยู่ทั้งประชดประชันบางเรื่องผมก็งง ส่วนตัวผมเป็นคนคิดมากแบบมากที่สุดครับพอเพื่อนกลุ่มนี้ด่าว่าหาเรื่องผมทุกวันผมกลับกลายเป็นคนที่กลัวโทรศัพท์ไปเลยครับเพราะเวลาผมเปิดทีไรจะต้องมีข้อความจากเพื่อนกลุ่มนี้ไลน์มาในแชทห้องมาตลอดจนผมไม่กล้านอนหลับเพราะกลัวนอนหลับแล้วมีไลน์มาอีก ตอนนั้นคือผมเครียดมากๆ คิดมากที่สุด จนมันไม่ไหวครับผมโทรไประบายให้พี่ชายฟังจนร้องไห้ออกมาต่อหน้าพี่ชายทั้งๆที่ผมไม่เคยทำเลยแต่ผมไม่ไหว หลังจากนั้นมันก็หนักขึ้นเมื่อเพื่อกลุ่มนี้กล่าวหาผมว่าผมลอกข้อสอบคนอื่นหรอกถึงได้คะแนนเยอะ ทั้งๆที่เวลานั่งสอบเลขที่ของผมก็ติดแต่คนในกลุ่มนี้ไม่รู้ผมจะไปลอกใคร จนผมเครียดมาก ๆ ไม่ไหวแล้วหวาดกลัวระแววงโทรศัพท์นอนไม่ได้ จนแม่ต้องพาไปหาหมอที่โรงพยาบาลโรงบาลก็ส่งต่อไปที่โรงพยาบาลจิตเวช รักษาอยู่นาน มีครั้งหนึ่งเสอบคณิตเพื่อนคนนึงในกลุ่มนี้บังคับให้ผมเอากระดาษคำตอบให้เค้าลอก ขู่ผมสารพัดจนผมต้องยอมให้ลอก พอครูตรวจที่นี้ครูจับได้ว่าลอกกันครูถามว่าใครลอกใครผมก็ไม่กล้าพูดสรุปเพื่อคนนี้พูดขึ้นมาว่าผมลอกเค้า ผมเหวอเลยครับทำไมเพื่อนถึงทำกับผมแบบนี้ เพื่อนคนที่ลอกข้อสอบผมคนนี้เป็นคนที่บ้านมีฐานะดีที่สุดในห้อง ตลอดระยะเวลาที่ผมต้องอยู่ร่วมกับคนคนนี้ผมจะโดนดูถูกด่าว่าสารพัด อีจน อีจน !! ผมจำขึ้นใจตลอด บ้านผมอยู่ที่กทม. เพื่อนอยากไป กทม.ผมชวนว่าไปด้วยกันใหมครอบครับผมต้องกลับบ้านที่ กทม.พอดี เพื่อนคนนี้ก็ตอบกลับมาว่าอยากไปนะ แต่ถ้ารถราคาถูกไม่นั่งนะ ผมก็ไปไม่ถูกเหมือนกันครับ555 หลังจากนั้นมาผมก็เลือกใช้ชีวิตคนเดียวครับไม่มีเพื่อนสนิทเพราะเพื่อนคนที่สนิทที่สุดก็ไปนินทาผมกับเพื่อนกลุ่มนี้ ชีวิตผมตอนนั้นคือแย่มากครับโดนสารพัดด่าว่าจิกกัดบังคับขนาดผมได้เกรดเยอะก็ยังโดนด่าเลยครับ สำหรับหลายๆคนชีวิตมัธยมปลายคือช่วงที่ดีที่สุด แต่สำหรับผมมันเลวร้ายที่สุดครับ ปล.ก่อนโทรไปหาพี่ชายผมคิดฆ่าตัวตายด้วยซ้ำแต่ขอบคุณตัวเองที่เลือกจะโทรหาพี่ชายก่อนทำให้คิดได้ ตอนนี้ก็ดีขึ้นไม่ยึดติดกับเพื่อนคนใหนแล้วใช้ชีวิตคนเดียวเดี่ยว ๆมีความสุขที่สุดครับ