หนังเรื่องนี้นักวิจารณ์ยกย่องว่าเป็น “หนังโรแมนติก-คอมเมดี้(รอมคอม)ที่ดีที่สุดที่เคยมีมา” และได้รับรางวัลออสการ์ถึง4สาขา และเป็นต้นแบบของหนังรอมคอมที่ทำให้เกิดกระแสฟีเว่อร์ จะเห็นได้จาก ในยุค 90s มีหนังแนวนี้เยอะมากๆ ซึ่ง Annie Hall คือต้น แบบหนังแนวนี้ ทั้งการแสดงของ Keaton และบทภาพยนตร์ ประกอบกับการกำกับสไต ล์อัลเลน ทีแบบว่าอยู่ดีๆก็เข้าไปคุยกับคนที่เดินผ่านไปมา หรืออธิบายความคิดโดยมีเหตุการณ์ที่อธิบายซ้อนทับกับความจริง

ย้อนกลับไปที่งานประกาศผลรางวัลออสการ์ครั้งที่ 50 ที่จัดขึ้นเมื่อปี 1978 ในช่วงโค้งสุดท้ายของการประกาศรางวัลใหญ่ที่สุดของงาน นั่นก็คือรางวัลภาพยนตร์ยอดเยี่ยมแห่งปี ตอนนั้นใคร ๆ ก็คิดว่า ตำแหน่งนี้ต้องตกเป็นของ Star Wars ของผู้กำกับ จอร์จ ลูคัส อย่างแน่นอน เพราะจะมีหนังเรื่องไหนยิ่งใหญ่ไปกว่ามหากาพย์อวกาศเรื่องนี้ได้อีกล่ะ แต่ปรากฏว่าในค่ำคืนนั้น ชื่อที่ถูกประกาศกลับเป็นชื่อหนังโรแมนติกคอเมดี้เล็ก ๆ ของผู้กำกับที่ ณ ตอนนั้น แทบไม่มีใครมองว่าเขาเป็นผู้กำกับด้วยซ้ำอย่าง วู้ดดี อัลเลน

Annie Hall ว่าด้วยการย้อนกลับไปมองชีวิตรักอันภินท์พังของ อัลวี ซิงเกอร์ ตลกเดี่ยวไมโครโฟนวัย 40 ปี ที่อาศัยอยู่ในแมนฮัตตัน หนังเปิดเรื่องตรงที่ซิงเกอร์พาผู้ชมย้อนกลับไปทบทวนความสัมพันธ์ของเขากับ แอนนี ฮอลล์ หญิงสาวอ่อนวัยกว่าที่เข้ามาในชีวิตเขาและจากไป ตลอดทั้งเรื่องผู้ชมจะได้ย้อนกลับไปทบทวนความสัมพันธ์ของซิงเกอร์กับฮอลล์ และค่อย ๆ ทำความเข้าใจว่า อะไรคือสาเหตุที่ทำให้คนสองคนที่รักและห่วงใยกันอย่างลึกซึ้ง สุดท้ายกลับอยู่ด้วยกันไม่ได้

หนังไม่ได้พยายามบิ้วท์อารมณ์ให้เศร้าเลยนะ แค่เล่าเรื่องราวของทั้งคู่ไปเรื่อยๆ ออกจะคอมเมดี้ตลกหน่อยด้วยแหละ พอบทจะเลิกก็ปกติ ทั้งคู่แค่ยอมรับและไม่โวยวาย ไม่มานั่งดราม่าร้องไห้กลางฝักบัว แต่ในเรื่องก็คือคนปกติ ที่เลิก ที่เศร้าบ้าง แต่เก็บไว้ข้างในคือหนังไม่ได้พยายามทำให้เศร้า แบบการเลิกราคือความเจ็บปวด ยิ่งเลิกราตั้งแต่รักกันยิ่งเจ็บปวด หนังไม่ได้อยากให้เราจมกับความสัมพันธ์ โทษคู่รัก โทษชะตาที่ทำให้ต้องเลิกกัน แต่หนังนำเสนอในมุมมองที่ให้เราเดินต่อไป อาจจะกลายเป็นเพื่อนกัน กลับมาคุยกันบ้าง ซึ่งเป็นเรื่องปกติของความสัมพันธ์

เรื่องนี้แกลงทุนเล่นเอง กำกับเองเลย และก็เป็นผู้กำก้บที่แสดงหนังดีมากๆ แสดงออกมาได้อย่างลึกซึ้ง เหมือนกับว่าบทนี้มันคือบทของเขาชัดๆ เขาเล่นเรียกได้ว่าใกล้เคียงความเป็นตัวเองมากที่สุดเลย

เป็นนักแสดงฝรั่งฝ่ายหญิงที่อารมณ์ดี มีความขบขันมากที่สุดคนนึงในฮอลลีวู้ด เรื่องนี้ป้าไดแอนขึ้นกล้องมากๆ สวย น่ารัก มีเสน่ห์ ตลก เล่นกับจังหวะคอมิดี้ได้แพรวพราวแบบขั้นเทพ ไม่รู้สึกว่าพยายามเลย เป็นธรรมชาติมากๆ และบทบาทนี้ก็กลายเป็นไอคอนิคบทประจำตัวของเธอไปตลอดชีวิต