ขอเกริ่นก่อนเลยนะคะ คือเราเป็นลูกสาวคนโตของแม่ค่ะ ตั้งแต่เล็กจนโตเราเกิดมาในครอบครัวที่ค่อนข้างไม่สมบูรณ์แบบ เราเติบโตมากับคุณตาและคุณยาย พ่อและแม่แยกทางกันค่ะ แม่ของเราไม่ค่อยได้อยู่กับเราในช่วงเวลาที่ต้องเติบโตมากเท่าไหร่ แม่เราต้องบินไปทำงานและอาศัยอยู่ที่ต่างประเทศเป็นเวลานานมากๆ แต่ในตลอดระยะเวลาที่เราได้อยู่กับคุณตาและคุณยายเราก็ติดต่อเเม่อยู่บ่อยๆ แต่เอาเข้าจริงๆเราก็ไม่ค่อยรู้สึกผูกพันธ์กับแม่สักเท่าไหร่ เพราะแม่ก็อายุค่อนข้างยังสาว แม่เราอายุ 37 ตอนนี้เราอายุ18 เรารู้สึกว่าแม่ก็เหมือนเพื่อนและพี่เราคนนึงที่เข้าใจเราทุกๆเรื่องคุยได้ทุกๆเรื่องและสอนเราทุกๆเรื่อง แม่ไม่เคยสอนเราให้เป็นเหมือนเด็กที่มีขอบเขต เหมือนอะไรที่ห้ามเรานั้นก็อยากจะทำ แต่เราไม่ทำ แม่เราสอนให้เราดูแลตัวเองให้ได้ คิดให้ได้ เราเองนั้นก็ไม่เลือกที่จะทำในสิ่งที่ไม่ดี หรือพาตัวเองไปเจอสภาพแวดล้อมและสังคมที่ไม่ดี เราเองก็ไม่เคยคิดจะออกนอกกรอบเลย แม่เราสูบบุหรี่ แต่เราเองไม่สูบ ซึ่งมันไม่เกี่ยวว่าแม่ฉันเป็นแบบไหนฉันต้องเป็นแบบนั้น เวลาผ่านมา4ปีแล้วค่ะ ตอนนี้เราได้มาอยู่ที่ต่างประเทศกับเเม่แล้วค่ะ ใจจริงไม่อยากมาเลยคิดถึงคุณตาและยายมากๆแม่เราก็ต้องคิดถึงอนาคต ปีแรกที่เรามาอยู่happyดีค่ะแต่หลังจากผ่านพ้นปีแรกไป เรามักจะเจอปัญหาที่ค่อนข้างไม่มีความสุขในสักวันเลยค่ะ แม่เราทะเลาะกับพ่อเลี้ยงบ่อยๆบางครั้งถึงขั้นตบตีกัน เราเองเป็นคนที่โรคส่วนตัวสูงอยู่แล้วก็ยิ่งทำให้เราหดหู่ขึ้นไปทุกๆครั้ง เราไม่รู้ว่าที่ผ่านมาแม่เจออะไรบ้าง จนวันนึงเราทนไม่ไหวแล้วจริงๆอยากกลับไปไทยมาก ขืนเราอยู่ไปก็ไม่มีความสุขเราต้องเป็นบ้าแน่ๆ เพราะมันรุนแรงเรื่อยๆจากอาทิตย์ละครั้งที่พวกเขาทะเลาะกันก็เป็นทุกๆวัน เราเองก็เหนื่อยมากที่ต้องเห็นคนสองคนมาทะเลาะกันทุกวัน เราตัดสินใจบอกแม่ว่าขอกลับไทย แต่เราต้องมาสะอึกกับคำพูดคำนึงว่า อยู่กับแม่ได้ไหมแม่ไม่มีใครแล้ว เราได้ยินแล้วเราเลี่ยงที่จะร้องไห้ไม่ได้เลย มันเจ็บตรงอกเรารับรู้ความรู้สึกของแม่เราที่ผ่านมาได้ทั้งหมด แม่ต้องแบกรับเรื่องแย่ๆมาตลอด8ปีกับคนๆนึง วันนึงเราเลยตัดสินใจพาแม่ออกมาจากตรงจุดนั้น ตอนนี้เรากับแม่ออกมาได้2ปีแล้วค่ะ แต่ปัญหาหลักๆเลยตอนนี้คือ แม่เราป่วยเป็นโรคซึมเศร้าอ่ะ เราคิดว่าน่าจะมี โรคไบโพล่าร่วมด้วยค่ะ แม่เคยไปให้การรักษากับคุณหมอแล้วค่ะ มียาให้รับประทาน แต่แม่ทานไม่สม่ำเสมอค่ะ ตอนนี้แม่ไม่ ได้กินยาแล้วค่ะ แม่เราคิดว่าตัวเธอเองนั้นหายดีแล้ว แต่จริงๆแล้วเรารู้สึกได้คนรอบข้างก็รู้สึกได้เลยว่าแม่ไม่ได้หายจริงๆ เธอแค่ไม่รู้ตัวเอง คือตอนนี้สังเกตได้เลยว่าแม่มีอาการหลายอย่างที่ตรงกับ โรคซึมเศร้า ทั้งอาการไม่เห็นคุณค่าในตัวเอง มองโลกในแง่ร้าย คิดไปเองทุกอย่าง ลืมเรื่องเก่าๆที่คอยทำร้ายจิตใจหรือเรื่องที่อยู่ในจิตใต้สำนึกอยู่ไม่ได้ คิดแต่ว่ามีแต่คนร้ายๆหรือคนที่รักคอยหักหลังและทำร้าย คงเป็นเพราะเรื่องที่เขาเคยโดนคนรักหักหลังด้วยการนอกใจอ่ะค่ะ เพราะแม่ระเเวงมากเลยตอนนี้ แม่เป็นคนอารมณ์สองขั้วมากเลยค่ะเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย แม่ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ขี้โมโหขี้วีน การกระทำต่อตัวของแม่ คือต้องการความรัก และความสนใจมากๆ คิดว่าทุกคนรอบข้างที่ตัวเองคาดหวังไม่ให้ความรักที่มากพอ ไม่มีสังคมเพื่อนฝูง เพราะมีแต่คนไม่จริงใจและรอบกัดตลอดเวลา รู้สึกร้องไห้เองบ่อยครั้ง ไม่เห็นคุณค่าของตัวเอง เคยคุยแล้วว่า น่าจะมีอาการโรคซึมเศร้าอีกครั้งอยากพาไปหาหมอ แต่แม่ไม่ยอม แม่ก็ด่าว่า มองแต่แม่เป็นโรคจิต แม่ไม่ได้บ้านะ แม่รู้ตัวเองดีว่าทำอะไรอยู่ เราเองเป็นเหมือนทุกๆอย่าง เป็นที่พึ่งหลักของแม่ เวลาแม่มีปัญหาอะไรก็โทรมาหาเราตลอด เราเองก็ต้องคอยสอนและรับฟังแม่ เราสงสารแม่ เราไม่รู้จะช่วยแม่ยังไง แม่คิดตลอดว่าตัวแม่เองไม่เป็นไร แต่ทุกคนรู้ว่าเเม่เป็น แม่ไม่ยอมรับความจริง เรื่องบางเรื่องเราพยายามพูดอธิบายให้เขาไม่คิดมากแต่เหมือนยิ่งจุดประเด็นให้แม่โกรธและโวยวาย บางทีแม่ถึงขนาดทำร้ายร่างกายคนรักด้วยค่ะ และบ่อยมากๆค่ะ แม่ทำร้ายข้าวของและร่างกายค่ะ มันเหมือนเป็นปมของเเม่เลยค่ะที่เคยโดนพ่อเลี้ยงคนก่อนหน้านี้ทำร้าย เหมือนเขาเก็บมาตลอดจนมันอยู่ในจิตใต้สำนึก แล้วเมื่อเขาเครียดหรือโมโหแม่ถึงจะหันมาทำร้ายและโมโหใส่คนรักอ่ะค่ะ คือตัวเราเองไม่เคยโดนแม่ทำร้ายนะคะ แต่คนรักของแม่คนปัจจุบันอ่ะค่ะโดนบ่อยมากเลย เราไม่รู้ว่าควรช่วยแม่ยังไง เราพยายามคุยเรื่องรักษาแล้ว แม่สัญญาเป็นครั้งที่สามแล้วค่ะว่าจะไปรักษาแต่แม่ไม่เคยไปเลยค่ะตั้งแต่นั้นมา แม่เราอาการแย่ขึ้นทุกวันเลยค่ะ โรคนี้จะหายได้มั้ยคะ มีวิธีไหนบ้างคะที่สามารถช่วยแม่ได้ เราท้อมากเลยค่ะพูดยังไงไม่ว่าพูดให้เธอรู้สึกดีขึ้นแค่ไหนเธอก็ไม่ยอมฟังค่ะ เธอใจร้อนมากๆค่ะ เป็นห่วงแม่ค่ะ ใครเคยมีประสบการณ์คุณแม่ป่วยเป็นโรคซึมเศร้าบ้างคะช่วยแนะนำเราทีว่าเราสามารถช่วยแม่ด้วยวิธีไหนได้บ้าง