สวัสดีคะ ก่อนอื่นที่มาตั้งกระทู้ในพันทิป บอกเลยว่าอยากระบายความรู้สึกมากๆคะ
ชีวิตของเราในวัย28 ปี เป็นอะไรที่แย่มากๆ เราเกิดมาในครอบครัวที่ลำบาก อยู่กับแม่มาตลอด ตอนนี้เราทำงานโรงงานได้วันละ325บาท และยังเรียนป.ตรีอีกเทอมเดียวจะจบแล้วคะ หลายคนคงสงสัยทำไมอายุ28แล้ว ยังเรียนไม่จบ จริงๆเราเพิ่งกลับมาเรียนคะ ที่บ้านลำบากไม่มีเงินส่ง เลยทำงานโรงงานส่งตัวเองเรียนเสาร์อาทิตย์  เพราะความลำบาก และอยากจะเรียนหนังสือสูงๆ จะได้มีงานทำดีๆ ชีวิตที่บอกว่าเหนื่อยมาก คือต้องรับภาระทางบ้านหลายอย่าง ตอนนี้เงินที่จะซื้อข้าวกินแทบจะไม่มี บางวันก็ไม่มีเงินติดตัวไปทำงาน เงินที่ได้แต่ละงวดก็สามพันกว่าบาท จ่ายค่าหอ ค่าเทอม ภาระหนี้ที่บ้านที่กู้นอกระบบมา จนตอนนี้เราไม่ไหวแล้วคะ เจ้าหนี้มาด่า ทวงเงิน จนเราไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ต้องอดทน อดทน บางทีคนที่บ้านก็ไม่เข้าใจว่าทำงานทุกวัน ทำไมไม่มีเงินเลย มันจะมีได้ยังไงละคะ ก็เงินเอาไปจ่ายหนี้ ที่เป็นหนี้เยอะก็เพราะไปกู้มาส่งให้ที่บ้าน เขาไม่เคยรู้เลยว่าเราลำบากยังไง เราไม่เคยเล่าความรู้สึกจริงๆให้ฟังเลย เวลามีปันหาอยากให้ช่วย ที่บ้านกลับนิ่งเฉย เดือนๆนึงต้องหมุนเงินจ่ายหนี้มากมาย จนตอนนี้ก็คิดอยากตายไปให้พ้นๆ จะได้ไม่ต้องรับรู้อะไรอีก  บางครั้งที่เหนื่อยมากๆ อยากได้กำลังจากคนที่บ้านมากๆ แต่กลับไม่มีเลย ตอนนี้เป็นหนี้เกือบ70,000 สำหรับเรามันเยอะมากๆ จ่ายดิกแต่ละเดือนก็ไม่ไหวแล้ว ที่บ้านยังโทรมาขอเงินตลอด  ตอนนี้คิดเสมอว่าชีวิตคนเรามันต้องสู้ อดทนกับความลำบากของตัวเอง เพราะยังมีคนลำบากกว่าเราอีกมากมาย แต่สิ่งสำคัญที่สุดคือกำลังใจนะคะ เราเหนื่อยมาก เหนื่อย นอนร้องไห้ อดมื้อกินมื้อ แต่ก็ทนตลอด บางทีก็คิดทำไมชีวิตคนเรามันลำบากกันได้ขนาดนี้ ชีวิตมันมืดมนไปหมด นอนไม่เคยหลับสนิท อยากทำงานมีเงินเยอะๆ จะได้ไปจ่ายหนี้