เรื่องมีอยู่ว่า 
ปี2556 ผมเป็นทหารเกณมาแล้วเป็นเวลา1ปี ผมผลัด2/54 ผมได้เจอกับเธอ เราคบกันแล้วเธอท้อง เราจึงไปจดทะเบียนสมรสกัน เธอคลอดหลังจากผมปลดทหาร 15วัน ผมกับแฟนผม เราทำงานอยู่คนละที่กัน เขาทำงานที่กรุงเทพ ผมอยู่ที่ต่างจังหวัด ผมทำงานด้วยเลียงลูกด้วย ผมทำงานออนไลน์เลยทำไปด้วยเลี้ยงลูกไปด้วยได้ และจำเป็นต้องเลี้ยงเองเพราะไม่มีใครเลี้ยงให้ เริ่มเลี้ยงเองตั้งแต่ลูกอายุสามเดือน แฟนผมก็ปั๊มนมแพ๊กใส่ถุงส่งมาจากกรุงเทพ 
ผ่านมา7ปีแล้ว สถานการตอนนี้คือ 
ผมไม่ได้ทำงานออนไลน์แล้ว ผมกลายเป็นคนงานรับจ้างทั่วไป
เรื่องของเรื่องคือ แฟนผมกู้เงินให้ทางบ้านเมื่อสองปีที่แล้ว ผมกังวลว่าจะไม่ได้คือ รวมดอกแล้วก็หลักล้าน ซึ่งก่อนหน้านี้แฟนผมเพิ่งผ่อนรถให้หมดงวดไปไม่ถึงสองปี 
ฐานะทางบ้านผมก็ไม่ค่อยดี ผมเองก็เรียนมาไม่สูง ผมกลัวผมจะเสียเธอไป ผมรู้สึกโกรธ
เงินที่แฟนผมกู้มาเธอบอกเอาไปให้พ่อซื้อรถเกี่ยวข้าว และก็ซื้อไปแล้วแหละซึ่งมันก็ดี แต่ที่ผมเห็น คนที่ได้ประโชยน์เต็มๆคือน้องสาวกับน้องเขยของแฟนผม ตอนกู้เงินเขาบอกจะช่วยใช้หนี้ แต่ตอนนี้คือ พอมีเงินเขาก็ไปซื้อรถอื่นๆมาเพิ่ม ทั้งรถไถ รถเทลเลอร์ไว้เข็นรถเกี่ยว รถไถนี่ผ่อนที 6-7ปี ในระหว่างนี้คาดว่าคงเป็นไปไม่ได้ที่จะช่วยใช้หนี้ 
แฟนผมว่าผมอิจฉาน้องซึ่งมันก็คงจริง ความอิจฉากับความน้อยใจผมก็อยู่ข้างๆกัน เหมือนเขาเหยียบเราขึ้นไป 
นิสัยน้องสาวแฟนผม เวลาอยากได้อะไรก็จะโทรมาขอตังพี่ก่อนแต่พอแฟนผมบอกไม่มีแล้ว เขาก็ไม่รู้เอาเงินมาจากไหนไปซื้อของนั้นๆในวันต่อมา เหมือนรถไถเนีย โทรมาขอตัง ห้าหมื่น พอบอกไม่มี วันต่อมาไม่รู้มันเอาเงินจากไหนไปออกรถไถ เหมือนมันซุ่ม

ลำพังผมคนเดียวไม่สามารถสร้างครอบครัวให้ดีขึ้นกว่านี้ได้แล้ว แล้วอนาคตผมจะทำยังไง ผมจะมีเงินพอที่จะส่งลูกเรียนหรือป่าว ผมกำลังจะกลายเป็นคนที่ล้มเหลวในการสร้างครอบครัว
ผมรักแฟนผมมาก สักวันผมอาจเสียเธอไปเพราะเรื่องฝั่งทางครอบครัวเธอ ไม่มีทางเปลียนความคิดเธอว่าเธอต้องเสียสละให้น้องสาวและพ่อแม่ หรือคงในวันที่เราหัวหงอกนอนข้างกัน จับมือกัน แล้วหมดลมหายใจ ในตอนนั้นขอให้เธอคิดได้ว่าคนที่อยู่กับเธอมาตลอดไม่ใช่พี่น้องเธอ แต่เป็นเรา 
 
อยู่ด้วยกันมา 8 ปี เรารักกันดีไม่เคยมีคำหยาบ ไม่เคยทะเลาะกัน วันนึงถ้าให้เลือกข้าง ยังไงเขาก็จะไม่เลือกผม แน่นอน 

ผมควรทำไงต่อไป