เรากะแฟนแต่งงานกันแล้วนะคะได้ไม่นาน หลังแต่งงานเขาก็จะสร้างบ้านให้แม่หลังใหม่เงินเดือนที่ได้มาก็ให้แม่เกือบ80%จนบางเดือนไม่พอจ่ายค่าห้องต้องไปยืมเพื่อนมาจ่าย ไม่มีแม้เงินกินข้าว เราก็สงสารนะเข้าใจว่าทำบ้านก็ไม่เคยเรียกร้องอะไรเพราะยังไม่มีลูกด้วยกันก็ให้เขาทำไปแต่มันไม่ใช่ไงไปไหนมาไหนกินข้าวอะไรก็ช่างเงินเราหมดเพราะเขาไม่มีสักบาทไปทำงานเราสงสารเราก็ให้เงินพอได้กินข้าวเที่ยง ที่นี่เลยมาตกลงกันว่าขอให้หักค่าใช้จ่ายค่ากินออกก่อนนะค่อยให้ที่บ้านสรุปเดือนนี้ก็ให้จนหมดอีกแล้วเงินค่ากินไม่มีสักบาท กับข้าว ขนม ไม่ว่าอยากกินอะไรเป็นเงินเราหมด เราเงินเดือนเหลือน้อยกว่าเขามากๆแต่ยังต้องมาจ่ายในส่วนของเขาอีกทำให้บางเดือนติดลบ เราก็มีบ่นบ้างว่าทำไมไม่บริหารดีๆคุยกันแล้วก็ไม่ทำตาม เขาไม่ให้เราๆไม่ว่าแต่เขาทำให้เราเดือดร้อนด้วยซึ่งเราไม่ค่อยโอเค ถ้าเรารวยมากเราคงไม่เครียดหรอก พอเราถามว่าทำไมไม่เหลือเงินไว้ใช้จ่ายเรื่องกิน ทำไมเราต้องจ่ายอีกแล้ว เราทำงานคนละที่นะคะ มาเสาทิตย์วันหยุดยาวเราก็จะซื้อของมาทำกับข้าวให้กินทุกครั้งถ้าเราบ่นเขาก็จะไม่พอใจว่าให้เยอะขนาดนั้นหรอให้เป็นหมื่นหรอมาทวงบุญคุณ เดี๋ยวคืนให้หมดแหละแค่นี้ เรารู้สึกเสียใจที่เราอุตส่าห์เป็นห่วงเขากลัวเขาอดเขาทั้งๆที่เราเองก็มีภาระเหมือนกัน เราไม่มีสิทธิ์พูดว่าเขาหรอในเมื่อเขาบริหารเงินอย่างนี้ เราผิดใช่ไหมถ้าเราจะไม่ช่วยเหลือเขาปล่อยเขาไปยืมเพื่อนเอาเอง เพื่อนพันทิปคิดว่ายังไงคะถ้าเป็นตัวเองจะทำอย่างไรดี กว่าบ้านจะเสร็จก็น่าจะปีหน้าเราต้องอดทนกับสถานการณ์แบบนี้อีกนาน บางทีมันก็เหนื่อย แต่รักเขาก็อดสงสารไม่ได้อยู่ดี แต่คำพูดที่เขาพูดว่าเราบางทีเราก็อยากหนีไปเลยไม่อยากช่วยแล้ว เราใจร้ายไปไหมที่ไม่ร่วมทุกข์สุขกับเขา