คือเรากับแฟนรู้จักกันผ่านกลุ่มเพื่อนคะ ตอนแรกกะจะคุยสนุกๆช่วงนั้นเราโสดคะเหงาก็เลยคุยเค้าก็มีปัญหากับแฟน เราก็ปรึกษาให้กำลังใจ จนวันนึงก็คบกัน  แฟนเคยทำอาชีพขายของเล่นโมเดล วันนึงโดนจับลิขสิทธิ์ เรียกว่าหมดตัว เลยมาทำบ.เอกชล รายได้ก็ 12000 คะ ไม่มีรถมอเตอร์ไซด์ก็ไม่มี
    คบกันได้ซักพัก แฟนตัดสินใจลาออกจากงานมาอยู่กับเราโดยกำเงินมา4000บาท มาตั้งต้นใหม่ โดยที่ไม่รู้จะทำอะไร เราก็คิดนะลองดูวะ  อะเราเห็นว่าแฟนชอบขายของเราก็ไปกู้เงินมาลงทุนให้ 1 แสนบาท สุดท้ายเจ๋ง
   ตลอดเวลาที่อยุ่ด้วยกัน เค้าก็รับผิดชอบหนี้สินที่เรากู้มาให้นะ หาทำงานอย่างอื่น แต่บางเดือนไม่ซิแทบทุกเดือนเค้าจะต้องยืมเงินเราตลอด เพื่อให้พอใช้ เหมือนกับเราต้องคอยแสตนบายเงินจำนวนนึงให้เค้ายืมไม่จบสิ้น
เราก็ได้คืนมั้งไม่ได้มั้ง. กินเที่ยวเราจ่ายหมด
จริงมองในแง่ดี เค้าไม่เหลือเงินมาจ่ายให้เราหรอก ในสมองเราคิดอคติตลอด ทำไมวะ ทำไมต้องมาเป็นภาระเราด้วยวะ.เงินที่เราหามาแทนที่จะเหลือเก็บกลับต้องมาให้เค้าใช้. เราอยากเก็บให้ลูกนะเว้ย(เรามีลูกติด 1คน คะ) ให้พ่อแม่นะเว้ย เวลาเงินไม่พอ ก็มาทำหน้าเหี่ยว เราสงสารก็ต้องให้ แต่ทุกครั้งที้ให้สมองเราชอบตีกันระหว่าง อะไรวะไม่มีก็มาทำหน้าละห้อยอีกละ มาพูดอีกละไม่มีเงิน เราได้ยินก็สงสารไงก็ต้องให้  สมองอีกฝั่ง อยู่ด้วบกันก็ต้องช่วยดิวะ มันตีกันไปหมด. เรามาคิดก็เครียดทำไมต้องมาเป็นภาระด้วยวะ.
จะทำไงกับความคิดนี่ดี จริงๆอยู่ด้วยกันไม่ควรคิดแบบนี้เลยคะ..เค้าก็พยายามทำงานนะ แต่รายได้เค้าน้อยเกินไป จ่ายหนี้ยังไม่เหลือกินด้วยซ้ำ เรารายได้เยอะกว่ามาก แต่เราต้องรับผิดชอบหมดไง รับมา 5หมื่นบาท จ่ายค่าใช้จ่ายทั้งหมด เหลือใช้เดือนนึงประมาณแค่หมื่นเดียว ในนึงหมื่นเราต้องใข้เติมน้ำมันทำงานด้วยเป็นเซลนะคะ.ซึ่งบางทีไม่พอ ไม่พอเราก็เครียด ระบายให้ฟังเค้าก็ได้แค่บอกว่ารู้ แต่ช่วยอะไรไม่ได้เลย.เราต้องแก้ปัญหาเอง แต่พอเวลาเค้าเราต้องมาแก้ให้

สับสนกับตัวเอง.ยังไงดีจะเลิกเพราะเค้าดูแลเราไม่ได้มาเป็นภาระ ก็ดูใจร้ายไปสงสารอีก ความดีอย่างอื่นก็พอมีบ้าง..บอกตรงๆมีแฟนคนนี้เหมือนมีลูกเลยคะ.ต้องเคี่ยวเข็นทุกอย่าง  ให้เค้าตื่นเช้าไปทำงานให้ทำโน่นนี่เค้าเหมือนใช้ชีวิตให้ผ่านๆไปไม่มองอนาคต ไม่มีกินก็แค่อด เราเคยลองใจทำไม่มีเงินเลย อาทิตนึงอดคะอดจริงกินแค่ข้าวคลุกน้ำปลาไข่ต้ม เค้าก็ไม่ได้ทำไรอดก็อด(ตอนลองใจลูกยังไม่ได้อยู่ด้วย) แต่ความเป็นจริงเราอดไม่ได้ เราไม่มีไม่ได้เพราะถ้าเราไม่มีลูกเราจะอด เราเลยต้องพยายามหาเงินๆๆๆๆ  

สรุปก็คือเราจะทำยังกับความคิดดี เลิกไปเลยดีไหม หรือมีวิธีไหนให้เค้าพยายามดูแลชีวิตตัวเองได้โดยไม่ต้องมาพึ่งพาเรา