ตามหัวข้อเลยครับ ผมสงสัยมานานละส่วนตัวผมผมไม่เคยมีแฟนนะแต่ก็เคยคิดอยากมีอยู่จนกระทั่งตอนนี้ผทเริ่มรู้สึกเหนื่อยกับการตามหาใครคนนั้นจริงๆแล้ว ทุกครั้งที่ผมคิดจะตามหามันก็มักมาพร้อมกับความเจ็บปวดทุกครั้ง บางทีผมอาจไม่ได้รู้สึกรักใครจริงๆก็ได้มันอาจเป็นเพราะความเหงาชั่วขณะ เพราะตัวผมนั้นไม่มีเพื่อนเลย (ที่คุยแบบจริงๆจังๆ) ไม่มีแฟน มีก้แค่ครอบครัว นั่นเลยทำให้ผมสงสัยว่า มันใช่แน่หรอการที่เรารักใครสักคนที่ไม่ใช่ครอบครัวไม่ใช่พี่น้องของเราเอง เป็นใครที่ไหนก็ไม่รู้ ผมเลยอยากถามโดยเฉพาะคนมีคู่ว่าแน่ใจแล้วหรอครับว่าที่คุณรักกันอยู่มันคือความรักจริงๆ รักแบบครอบครัว รักโดยไม่คาดหมาย รักโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน ตอนนี้ที่ผมนั่งพิมพ์กระทู้อยุ่หน้าคอมผมก็นึกตลกตัวเองในอดีตอยู่เหมือนกันว่าไออารมณ์รักๆใคร่ๆแบบนั้นมันผุดมาในหัวได้ยังไงถ้ารักพ่อรักแม่ผมก็พอเข้าใจอารมณ์อยู่มันคือความผูกพันธ์ที่ไม่สามารถตัดขาดได้แต่กับไอคนนอกบ้านมาจากไหนไม่รู้นี่ผมว่ามันไม่ค่อยจะใช่เลย เพราะผมไม่เคยเสียใจอะไรให้กับคนข้างนอกเลยถ้าเขาตายหรือมีอะไรเกิดขึ้นกับเขา ที่ผมพิมพ์มาทะ้งหมดนี้ก้อยากได้ความคิดเห็นของเพื่อนๆครับว่าทำไมเราถึงต้องรักใครซักคนที่ไม่ใช่คนในครอบครัวมาตั้งแต่กำเนิด สงสัยว่ามันเป็น วัฒนธรรมหรอว่าเราต้องมีคู่ หรือเพียงแค่มีไว้โก้ๆ บางทีนี่อาจจะเป็นแค่อารมณืเหงาก็ได้เพราะถ้าดีอยู่ผมอาจจะไม่คิดอย่างนี้ ขอบคุณที่เข้ามาอ่ากระทู้นี้ครับ