ก็คือเราทนไม่ไหวกับครอบครัวที่แย่เเบบนี้แล้วอะ​ ทั้งพ่อก็เหมือนเป็นบ้าสติแตกไม่ชอบทำงานเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย​ จะดีก็ดีมากแต่ร้ายแล้วก็ด่าคนอื่นไปทั่วทำเสียงดังเขวี้ยงของเราเห็นงั้นก็รู้สึกไม่ดีเลยค่ะที่แม่ต้องมาทำงานแบกรับคนเดียวแต่​แม่บางทีก็ชอบพูดจิกพูดประชดบ้างบางทีชอบบ่นนู่นนี่ว่าเราไม่รักบ้างแหละว่าไม่มีใครรักบ้างแหละคือไม่จะไม่รักแม่ตัวเองอะแล้วเราก็ไม่ใช่คนชอบพูด​ หวานๆเลี่ยนๆอยู่แล้วด้วยเลยไม่ค่อยพูดอะไร​ อันที่จริงก็ควรรู้นิสัยลูกป่ะ​ ทำอะไรเออเราก็เป้นห่วงหมดแหละแค่อายไม่กล้าพูดไม่กล้าแสดงออก​ แล้วก็โดนหาว่านู่นนี่อีก​ บอกไม่เคยมีความสุข​ลูกก็ไม่รัก​ ไม่ได้นับความรักเห้อ​ เบื่อมากทะเลาะกันเป็น10​ 10รอบไม่มีอะไรดีขึ้นเลยเราเบื่อเราไม่อยากอยู่​ คนฟังเขาก็เจ็บนะทั้งต้ิงมาฟังเรื่ิองทะเลาะกันเกือบทุกวัน​ อยากรู้ว่าคนเป็นพ่อเป็นแม่ไม่รู้บ้างเหรอ​ ร้องไห้โดยไม่มีใครรู้เกือบทุกวัน​ คิดว่าตัวเองเจ็บอยู่คนเดียวว่างั้นเหอะ

*เราควรทำยังไงดีคะ

แล้วมาเหตุการ์ณวันนี้​ แม่เราอารมณ์ดีว่สจะชวนครอบครัวออกไปดูหนังกันส่วนพ่อก็อารมณ์ขึ้นๆลงๆ​ เราเลยไม่อยากไปเพราะกลัวทะเลาะกันอีกอยู่โรงหนัง​ เราเลยไม่กล้าบอกแบบว่าไม่อยากไปไรงี้เพราะพ่อเราเลยอ้อมแบบไงอะทำหน้าบูดหาข้ออ้างอื่นไรงี้​ แล้วแม่ก็ร้องไห้อะหาว่าเรา​ แล้วเรื่องที่ผ่านๆมาก้วนเอากละบมาพูดอีกครั้ง​ คือ! ไม่รู้เหรอว่าพ่อเป้นบ้าที่จริงก้ไมาอยากพิมงี้หรอกแต่มันคือเรื่องจริง​ คนที่ด่าลูกตัวเองฟึดฟัดใส่ตอนไม่ได้ดั่งใจ​ มันไม่ใช่แลเวอะเราก็ทำเป้นอารมณ์ดีร่าเริงหัวเราะคุยกับเพื่อนแต่ที่จริงไม่มีใครรู้เลยว่าทุกข์แค่ไหน​

*ไม่ตอบก็ได้ขอแค่รับฟังเรื่องของเราเอาไว้ก็พอแบ้วค่ะ555เป็นลูกที่แย่เนาะ