เป็นภาพยนตร์อเมริกันปี ค.ศ.1989 กำกับโดยปีเตอร์ เวียร์ ผู้กำกับชาวออสเตรเลีย เนื้อเรื่องเกี่ยวกับชีวิตของนักเรียนในโรงเรียนเตรียมสำหรับชายล้วนที่เข้มงวดและมีแนวคิดแบบอนุรักษนิยม ในปี 1959 โดยเล่าเรื่องราวของอาจารย์สอนภาษาอังกฤษ ที่เป็นแรงบันดาลใจให้นักเรียนเปลี่ยนแปลงแนวทางชีวิตที่ตอบสนองความต้องการของสังคม มากกว่าความต้องการของตัวเอง ผ่านการสอนวรรณกรรมและบทกวี

ภาพยนตร์ที่ควรค่าแก่การให้วัยรุ่นควรดู นี่คือหนึ่งในหนังที่ถูกเปิดฉายในมหาวิทยาลัยหลายๆ แห่ง ทั้งในวิชาที่เกี่ยวข้องกับวิชาภาพยนตร์โดยตรง และวิชาอื่นๆในสายสังคม ศาสตร์ จนอาจเรียกได้ว่าเป็นประตูบานแรกๆ ที่ชวนให้นักเรียน-นักศึกษาไทยจำนวนไม่น้อย ได้หันมาคิดคำนึง และตั้งคำถามกับชีวิตตัวเองว่า ในทุกวันนี้เรามีชีวิตของตัวเองจริงๆ มากน้อยแค่ไหนบ้าง?

หนังเล่าเรื่องราวของนักเรียนชายวัยหัวเลี้ยวหัวต่อที่ประตูชีวิตอาจได้รับการเปิดกว้างหรือถูกปิดตายได้จากระบบการศึกษาในโรงเรียนเตรียมเข้ามหาวิทยาลัย เวลตั้น อคาเดมี่ ซึ่งมีกฏเกณฑ์ 4 ข้อในการยึดถือ ประเพณี เกียรติยศ วินัย ความเป็นเลิศ

แต่แล้วการเข้ามาของครูภาษาอังกฤษคนใหม่ ครูคีตติ้ง ผู้ซึ่งมีใจรักในศิลปะและเสรี ก็ได้ปลดปล่อยความเป็นขบถในตัวเด็กหนุ่มทั้ง 7 คนได้ เมื่อคาบเรียนแรกพวกเด็กหนุ่ม ทั้งหลายเดินตามครูคิตติงเข้าไปยังห้องห้องหนึ่ง แล้วจ้องมองไปยังภาพของศิษย์เก่า และเงี่ยหูฟังด้วยท่าทางลังเลใจ

หนังได้สะท้อนให้เห็นถึงการศึกษาในอีกรูปแบบหนึ่งที่ไม่จำเป็นต้องยึดติดกับตำราเรียนหรือระบบการศึกษาแบบเดิมๆ ซึ่งมันเป็นการปิดกั้นความฝันของนักเรียนทำให้นักเรียนไม่สามารถค้นหาตัวตนที่แท้จริงของตัวเองเจอ หรือ อาจจะเจอช้าเกินไป เพราะว่าต้องมานั่งเรียนตามตำราที่ อาจารย์บังคับ แล้วการเลือกเส้นทางอาชีพที่อยู่ในกรอบของ พ่อ แม่ วางไว้ เช่น หมอ ตำรวจ ทหาร วิศวะ อื่นๆ ซึ่งเป็นความหวังดีของพ่อ แม่ อาจารย์ แต่ไม่เคยถามว่าชอบไหม ?

เขาเป็นนักแสดงฝรั่งคนแรกๆที่สร้างรอยยิ้มให้แก่เราและวงการฮอลลีวู้ด ตั้งแต่จากเขาไป(ความรู้สึกส่วนตัวเรานะ) รู้สึกว่าเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง ตลอดเวลาการแสดงหนังของเขาทำให้คนดูประทับใจมาหลายครั้งแล้ว อย่างเช่น บทบาทคุณครูในเรื่องนี้ เป็นครูที่มีแนวคิดใหม่ๆ กล้าแหวกแนว กล้าสอน รู้จังหวะ ไม่ได้สอนแบบโง่ๆ เป็นอีกหนึ่งบทบาทที่น่าประทับใจ

คาแรคเตอร์นักเรียนชายทั้ง 7 คน แต่ละคนแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง น่าจดจำทุกตัวละคร แต่ละคนมีปมในใจ มีพื้นฐานความในใจที่ไม่เหมือนกัน แต่ละคนมีความฝันเป็นของตัวเอง เขาไม่รู้หรอกว่ามันดีหรือไม่ดี แต่มันคือความฝันที่อยากให้มันเกิดขึ้นจริงๆ