ทุกคนเป็นไหมคะ ที่เวลาเราทำอะไรไม่ถูกก็มักจะโดนว่าจากพ่อจากแม่ ซึ่งเราก็พยายามแล้วนะแต่ไม่ว่ายังไงแม่ก็ไม่เคยเข้าใจ 
     คือเราอยู่ในครอบครัวที่มี แม่กับยายซึ่งตอนเด็กเราก็รู้สึกรักพวกท่าน แต่พอโตขึ้นเรากับรู้สึกว่าจากความรักก็เเปลเปลี่ยนเป็นความรู้สึกที่ เฉยชา ไม่รู้สึกอะไรเลยรู้เหมือนแค่คนที่อยู่ด้วยกันแต่ไม่มีความรักต่อกัน คงเป็นเพราะแม่กับยายทำอะไรที่ ไม่รู้จะอธิยายยังไง คือตอนแรกๆเนี่ยเรามีความรู้สึกลบกับยายเพราะเราเป็นหลานที่อยู่กับเขาส่วนหลานคนอื่นๆไม่ได้อยู่ด้วย คนอื่นๆไม่รู้หรอกว่าการที่อยู่กับยายแบบนี้โครตบั่นทอนความรู้สึกเลย ยกตัวอย่าง เวลาที่หลานคนอื่นๆมารวมตัวกันแล้วเราก็ทำงานบ้านอยู่คือเขาเรียกใช้เราทั้งๆที่ข้างๆเขามีหลานตั้ง3-4คนนั่งด้วย แต่เขาไม่ใช้เขาใช้เราที่อยู่ตั้งไกลแล้วคือ ด้วยความที่ครอบครัวเราเป็นครอบครัวใหญ่ ในวันที่ทุกคนมารวมตัวกัน เราเหมือนคนไร้ตัวตน ไม่มีใครพูดไม่มีใครถามหา เราลองไปนอนในห้องเพราะอยากจะรู้ว่าคนอื่นจะถามหาเราไหม จะมีใครพูพถึงรึป่าว คำตอบคือไม่มีเรานอนในห้องได้ยินเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะของพวกญาติๆ เราเสียใจ น้อยใจ ที่ไม่มีใครคิดถึงหรือนึกถึงเราเลย ครั้งหนึ่งเราก็อยากจะทำตัวเองให้มีตัวตนเลยเจ้าไปนั่งกับพวกญาติๆที่คุยกันหวังว่าเขาจะเห็นเรา แต่พอเราพูดอะไรไปมันกลับไร้ตัวตนคนอื่นๆไม่สนใจ ไม่ได้ยิน เราเลยเดินเข้าห้องไปไม่อยากได้ยิน ไม่อยากเห็น  ในตอนนั้นตอนที่เรายังอยู่ ป.6 เรามีครูที่เคารพอยู่คนหนึ่งทุกเช้าเรากับเพื่อนที่เป็นผู้หญิง4-5มักจะไปนั่งเล่นและคุยเรื่องต่างๆกับครูเขาแต่มีอยู่ครั้งหนึ่งเราได้คุยกับครูเพราะอะไรสักอย่างตอนนั้นทุกคนได้ไปเตรียมตัวหยิบเครื่องดนตรีของตัวเอง เรายังไม่ไปเรานั่งกับเพื่อนเราที่สนิทที่สุดหนึ่งคนเรานั่งยิ้มให้ครูพร้อมกับเล่าเรื่องครอบครัวที่เกิดขึ้นให้ครูฟัง ครูเขาก็นั่งฟังอย่างตั้งใจเราเล่าไปพลางคิดตาม น้ำตามันก็เริ่มไหลออกมามันเหมือนน้ำที่เต็มแก้วจนล้นออกมา มันเป็นความรู้สึกที่ถูกระบายออกมาเพราะเรามันจะเก็บความรู้สึกไว้ในใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ครูที่ฟังก็พูดปลอบเราอะไรสักอย่างแต่เราลืมไปแล้ว ตอนนั้นคือรู้สึกโล่งที่ได้ระบายออกไป มันรู้สึกดีที่มีคนรับฟัง มีใครเป็นเหมือนเราไหม แล้วก็แม่ของเราเขาเป็นคนที่อารมณ์ร้อน พูดจารุนแรง เราที่มักโดนด่าโดนว่าเป็นประจำจนมันชินไปแล้ว เรามักจะยิ้มให้แม่ในเวลาที่โดนด่ามักจะหัวเราะให้กับคำที่โดนว่าเพราะครูคนนั้นเคยบอกว่า ไม่ว่าใครจะว่ายังไงขอให้เรายิ้มให้เขาไม่ชักสีหน้าแค่นั้นก็พอ เราจำมาจนถึงปัจจุบันเวลาโดนด่าเรามักจะยิ้มให้จนเป็นนิสัย แต่ในหัวเรามันว่างเปล่า ไร้ความรู้สึก คำด่าของคนอื่นมันไม่เจ็บเท่าจากปากแม่ตัวเองหรอก ตอนนี้เราก็ขึ้นม.2แล้วเรามีเพื่อนที่ดูจะสนิทสองคนเขาว่ากันว่าถ้าไม่ใช่คนประเภทเดียวกันคงอยู่ด้วยกันไม่ได้ ใช่  เพื่อนทั้งสองคนก็มีอะไรๆที่คล้ายกับเรา พวกมันทั้งสองมักนะบอกกับเราว่า ถ้ามีอะไรก็มาระบายให้ฟังก็ได้อย่าเก็บไว้คนเดียว โห้คำพูดของพวกมันกินใจมากจนเราน้ำตาไหลออกมา เรามักจะระบายให้พวกมันฟังตลอดพวกมันฟังและคอยให้คำปรึกษา มีเพื่อนแบบนี้ก็ดีเหมือนกันเนอะ จากที่ต้องเสแสร้งยิ้มให้คนอื่นกลายเป็นรอยยิ้มจากใจจริง สุดท้ายนี้ก็อยากจะขอบคุณพวกมันทั้งสองคนที่คอยรับฟังนะ ขอบใจมาก