เราเข้าใจว่ามันแบบนี้นะ

1. คาแร็คเตอร์ของตัวละครไม่แกว่งเลย

กชมน คือ หัวหน้าที่เป็น perfectionist ทีมนาง นางเลือกมากับมือ บทนางก็แก้ โลเคชั่นก็เป็นคนหาคนดูกับทีม พอนางได้ยินโทรศัพท์นางถึงได้ปรี๊ดขึ้น (นิสัยที่ติดตัวมันไม่ได้เปลี่ยนได้ชั่วข้ามวัน ข้ามเดือน หรือ แม้กระทั่งข้ามปี มันสั่งสมมาแต่เด็ก) ดังนั้นปฏิกิริยาแรกคือ ต้องไป คนที่อยู่ตรงนั้นอ่ะ เอาเข้าจริงมันก็คือเด็กอ่อนพรรษาในวงการ กับ ดารานักแสดงที่เบอร์ใหญ่ ๆ หรือ มีชื่อเสียง อาจ handle ไม่อยู่ได้ (ยกตัวอย่างจริงเลยนะ ละครเรื่องนึงที่พระเอกไม่พอใจบท คิดว่าไม่ควรจบแบบนี้ จึงไม่มาถ่ายต่อ นี่เรื่องจริงไม่อิงนิยาย ละครเรื่องนั้นมาดีมาก ๆ จนกระทั่งตอนจบก็คือแฟนละครด่าแหละ เพียงแต่มันเป็นช่วงก่อนมีสื่อโซเชียล แต่ก็ลงข่าวนสพ.อยู่บ้าง นั่นคือผู้จัดก็ใหญ่ ผกก.ก็ทำงานมานาน คนเขียนบทก็ระดับอาจารย์นะเออ ยังกลายเป็นแบบนั้นได้เลย)

ซึ่งสิบทิศแต่ไหนแต่ไร ทั้งเรื่องเลย ห้ามเกี้ยวอยู่ไหม ไม่เคย สิบทิศห้ามเกี้ยวไม่อยู่ สิบทิศเอาจริง ๆ เป็นสายซับตลอดมา นางเป็นคนสะมะลองกองแกงอ่ะ ฟีลเพื่อนสนิทเราคนนึง คนประเภทที่แก้ปัญหาไม่เก่ง แต่ก็พยายามจัดการแต่ตัดสินใจไม่ค่อยเข้าเรื่องเข้าราว ก็เป็นงี้มานานแล้วไม่งั้นงานนางคงไม่เจ๊ง (ฮา) สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือ เมื่อนึกอะไรไม่ทัน กลัวเพื่อนจะบินออกนอกหน้าต่างออกไปคนเดียวเพราะไม่ทันใจ หรือ อาละวาด (ตามที่กชมนเป็นมาตลอด) ก็เอาวะไปอยู่ด้วยก่อนละกัน ไปเป็นเพื่อนก่อนละกัน อย่างน้อยพานางส่งโรงบาลทัน เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง (เหมือนตอนที่ประชุมกับกอง นางก็บอก เอานะ ทุกคนสบาย ๆ ตอนที่จะเอาโตเกียวเข้ากองมาทั้งที่เป็นใครมาจากไหนไม่รู้ไม่เคยมาประชุม นางก็ว่า เออ ๆ มีคนมาช่วย ส่งบทให้ละนะ เหมือนเป็นเรื่องเรียบ ๆ ง่าย ๆ ทั้งที่จริงก็คือไม่ควร ) ฉากนี้อ่ะ นึกถึงตอนที่ไปดูโลเคชั่น แล้วนนท์ถามว่าพี่รู้จักโลฯตรงนี้ได้ไง แล้วสิบทิศบอกว่า ก็ยัยกชมนนี่สิ เครียดงานอะไรของนางไม่รู้กินเหล้าเมาแล้วให้พี่ขับรถพามา เนี่ย สิ่งที่สิบทิศเป็นกับกชมนก็คือแบบนี้อ่ะ สายซับฯ

ตอนแรกนางร้อนเลย นิสัยเดิม องค์นังงูพิษจะลงละ แต่เราว่าตอนที่นั่ง ๆ มาในรถ นางเริ่มเย็นลงเพราะการเดินทางนี่แหละ เพราะได้ระบายได้พูดกับสิบทิศ แล้วสิบทิศก็มีความแบบ เออ วีวี่อีกแล้วใช่ไหมล่ะ กชมนถามว่า เอ้า รู้แล้วทำไมไม่บอก ท่าทางสิบทิศที่แบบดูเรื่อย ๆ ดูแบบ เออ เดี๋ยวมันก็แก้ได้แหละมั้ง เอ้อระเหยตามนิสัย ทีนี้ท่าทีอันนี้ทำให้กชมนค่อย ๆ เริ่มคิดละว่าจะยังไง จริง ๆ นี่คิดว่ามันประกอบกับกชมนเองไม่มีแรงจะแผลงฤทธิ์ด้วยแหละ มันเลยออกมาเป็นส่วนผสมแบบที่กชมนพูดกับวีวี่

และเด็ก ๆ ในกอง มันชี้ให้เห็นว่า เรื่องบางเรื่อง ความสามารถสำคัญ แต่อีกเรื่องที่สำคัญก็คือวัยวุฒิ วีวี่เองก็ไม่ได้มาร้ายดาด ๆ ตั้งใจมาทำงาน เตรียมตัวมาทำงาน แต่ดันมาเจอคนรับโทรศัพท์หน้าเซต (เหมือนสิบทิศเปี๊ยบ) ละมาทำงานกับ ผกก. ที่อายุน้อย ประสบการณ์ยังไม่มาก การชี้ถูกผิด การอธิบาย อาจยังไม่ตรงจุดเหมือนคนที่มีประสบการณ์มาก เหมือนที่เกี้ยวมาช่วยนั่งบรีฟ กองเป็นของทุกคน แต่เกี้ยวเป็นหัวหน้า ถ้าตอนเกี้ยวป่วยอยู่ห้องผ่าตัด นี่ก็ว่าพอหายป่วยถ้ายังไม่ตายก่อนก็ต้องมาช่วยเคลียร์ เรื่องบางเรื่องมันต้องถึงมือผู้ใหญ่จริง ๆ แล้วอีกอย่างวีวี่ได้เห็นสภาพเกี้ยวด้วยแหละ เลยเลิกวีนไปพักนึง ถ้าคุยโทรศัพท์ไม่เห็นกับตา หรือ เห็นผ่านกล้อง impact ไม่เท่าของจริง

2. ส่วนหมอ

เท่าที่เราดู คือ หมอเป็นคนเก่ง คนมั่น  ไม่เคยพลาด และ priority ของหมอคือคนไข้ ซึ่งคนไข้ตอนนี้มีคนเดียว คือ กชมน หมอดูอาการละ พยายามที่จะเซฟทั้งใจ เซฟทั้งสุขภาพของกชมน เท่าที่หมอนั่งดูนั่งฟัง นั่งสังเกต หมอก็เห็นแววละว่าน่าจะมีอาการ baby blue (แต่สิ่งที่หมอยังไม่รู้ คือ เรื่องขัดแย้ง 8-9 เดือนที่เป็นมา รู้เรื่องสลับเคส แต่ไม่คิดว่าหมอรู้เรื่องที่สิบทิศเป็นแฟนเก่ากชมน และ สิบทิศก็รับศึก 10 ทิศจริง ๆ ทั้งแม่ ทั้งเมีย ทั้งเพื่อนบวกแฟนเก่า) หมอแนะนำว่าควรเลี้ยงลูกด้วยกันก็เพื่อประโยชน์คนไข้ไม่ให้เกิดซึมเศร้าหลังคลอด เพราะ ความผูกพันมันมาแน่นอน ซึ่งมันไม่ได้เกิดกับกชมนฝ่ายเดียว กับ ปิ่นปักเองก็น่าจะเกิดด้วย ซึ่งสุขภาพจิตและกายของแม่หลังคลอดก็น่าจะยังอยู่ในขอบเขตของหมอสูติ

อย่างวันนี้หมอพลิกมุมกลับมองอีกมุมนึง ในขณะที่คนรอบข้างรู้สึกว่ากชมนก็เป็นของกชมนแบบนี้ ทั้งสิบทิศ เพียงพันแสง พ่อและแม่  ทุกครั้งจะบอกว่าอย่ากินกาแฟนดิ ใส่ชุดคลุมท้องดิ อย่ากินปูดองดิ กินอาหารที่มีประโยชน์สิ อย่าทำงานหนัก ระวังเด็กสิ มันดีกับเด็กนะ น้อยครั้งมากที่จะเป็นการถามไถ่ หรือ ห่วงใย ตัวของ "กชมน" เอง หมอมองคนไข้เป็น priority และ พยายามบอกเสมอว่ากชมนก็สำคัญ ไม่ใช่ไม่สำคัญ ให้กชมนกินอาหารดี ๆ มีประโยชน์เพื่อที่จะได้หายเร็ว ๆ เพื่อสุขภาพคนไข้ อนุญาตให้ดื่มกาแฟเพื่อหลอกล่อฮีลใจคนไข้ ในขณะที่คนรอบข้างปล่อยไป ก็กชมนเป็นคนแบบนี้ ทำแบบนี้ก็สมกับเป็นกชมนแล้ว และ หลายครั้งก็มองด้วยสายตาแบบที่ว่า สิ่งที่กชมนทำอยู่มันสมประโยชน์ของตัวเอง ซึ่งตรงนี้คิดแหละว่าหมอใส่ "ใจ" ลงไปเยอะมาก แต่อีกทางนึงก็คือว่า ในการดำเนินการรักษา อะไร ๆ มันจะราบรื่น เคสมันจะจบ ถ้าคนไข้ให้ความร่วมมือ และ ความร่วมมืออันนึง ก็คือคนไข้ต้องใส่ใจให้ความสำคัญกับตัวเองด้วย ซึ่งหมอมองว่าแบบนี้ไม่ใช่แล้ว การดำเนินการรักษาอาจจะมันไม่ได้ผล เพราะ คนรอบข้างดันไม่สนับสนุน(อ้อม ๆ)ให้คนไข้ไม่ใส่ใจตัวเอง ประมาณนี้