คือตั้งเเต่เด็กครอบครัวเราทะเลาะกันทุกวันจะทะเลาะกันด้วยเสียงค่ะจะตะคอกใส่กัน
ไม่เคยทำร้ายร่างกายกัน
ตอนเด็กเวลาได้ยินเราคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติของทุกครอบครัวไม่ได้คิดอะไรเเต่เราก็ฝังใจ
เเม่ก็เวลาอยู่กับเราจะชอบบ่นเรื่องพ่อกับเรื่องเงินในบ้าน เราก็ฟังค่ะ เเต่เรารู้สึกไม่ดีทุกครั้งเลย จำได้ว่าเเม่เคยพูดว่า
"ถ้าไม่มีลูกนะ เเม่จะเลิกกับพ่อไปนานเเล้ว" ตอนนั้นเราเสียใจมากเรากลัวมากเลยค่ะ พอโตมาเราเริ่มรู้เรื่องเเล้วค่ะ
ตอนนี้เราอยู่ ม.ปลายค่ะ
พักหลังมานี้เรากลัวมากเลยค่ะ
เวลาเรานอนอยู่บ้านเเล้วพ่อเเม่ออกไปทำงานเราจะขอให้กลับมาช้าๆทุกครั้ง
พอกลางคืนเราจะเข้าห้องไปนอนเร็วมาก
เราไม่อยากเจอเลยค่ะกลัวว่าจะทะเลาะกัน
ไม่กี่เดือนมานี้พ่อเเม่เราทะเลาะกันหนักขึ้น พอเราได้ยินเสียงทะเลาะกันของพ่อกับเเม่เราจะกลัวมากเลยค่ะหัวใจรู้สึกหน่วงๆ เอามือจิกตัวเองไม่รู้ตัว ทำอะไรไม่ถูกเลย น้ำตาจะไหลออกมา ต้องนอนฟังเพลงกลบเสียงทุกครั้ง
เราเคยลองถามเพื่อนในกลุ่มค่ะว่าพ่อกับเเม่เคยทะเลาะกันไหมเขาตอบมาว่า
"นานๆครั้ง" บางคนก็บอกมาว่า
"เราไม่เคยเห็พ่อกับเเม่ทะเลาะกันเท่าไหร่"
เราสตั๊นไปเลยค่ะคิดมาตลอดว่าเป็นเรื่องปกติของทุกครอบครัว เรื่องรู้สึกไม่ดีจริงๆเรากลัวเสียงตะคอก กลัวเสียงคนทะเลาะกัน เราเห็นอะไรสะเทือนใจนิดเดียวเราก็รู้สึกไม่ดีมากๆ
เเค่ข่าวไม่ดีเราก็ทนดูไม่ได้เลยค่ะ มันจะหน่วงมากๆ
ที่พิมเราส่วนหนึ่งเราเเค่อยากระบาย
เราไม่มีใครให้ระบายเลย ตามจริงมันยังมีอีกเรื่องที่เราทนไม่ได้จริงๆเราเสียใจหนักมากเเต่ไม่ค่อยอยากจะเล่าเท่าไหร่
ขอบคุณนะคะที่อ่านจนจบ
คือตั้งเเต่เด็กครอบครัวเราทะเลาะกันทุกวันจะทะเลาะกันด้วยเสียงค่ะจะตะคอกใส่กัน
ไม่เคยทำร้ายร่างกายกัน
ตอนเด็กเวลาได้ยินเราคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติของทุกครอบครัวไม่ได้คิดอะไรเเต่เราก็ฝังใจ
เเม่ก็เวลาอยู่กับเราจะชอบบ่นเรื่องพ่อกับเรื่องเงินในบ้าน เราก็ฟังค่ะ เเต่เรารู้สึกไม่ดีทุกครั้งเลย จำได้ว่าเเม่เคยพูดว่า
"ถ้าไม่มีลูกนะ เเม่จะเลิกกับพ่อไปนานเเล้ว" ตอนนั้นเราเสียใจมากเรากลัวมากเลยค่ะ พอโตมาเราเริ่มรู้เรื่องเเล้วค่ะ
ตอนนี้เราอยู่ ม.ปลายค่ะ
พักหลังมานี้เรากลัวมากเลยค่ะ
เวลาเรานอนอยู่บ้านเเล้วพ่อเเม่ออกไปทำงานเราจะขอให้กลับมาช้าๆทุกครั้ง
พอกลางคืนเราจะเข้าห้องไปนอนเร็วมาก
เราไม่อยากเจอเลยค่ะกลัวว่าจะทะเลาะกัน
ไม่กี่เดือนมานี้พ่อเเม่เราทะเลาะกันหนักขึ้น พอเราได้ยินเสียงทะเลาะกันของพ่อกับเเม่เราจะกลัวมากเลยค่ะหัวใจรู้สึกหน่วงๆ เอามือจิกตัวเองไม่รู้ตัว ทำอะไรไม่ถูกเลย น้ำตาจะไหลออกมา ต้องนอนฟังเพลงกลบเสียงทุกครั้ง
เราเคยลองถามเพื่อนในกลุ่มค่ะว่าพ่อกับเเม่เคยทะเลาะกันไหมเขาตอบมาว่า
"นานๆครั้ง" บางคนก็บอกมาว่า
"เราไม่เคยเห็พ่อกับเเม่ทะเลาะกันเท่าไหร่"
เราสตั๊นไปเลยค่ะคิดมาตลอดว่าเป็นเรื่องปกติของทุกครอบครัว เรื่องรู้สึกไม่ดีจริงๆเรากลัวเสียงตะคอก กลัวเสียงคนทะเลาะกัน เราเห็นอะไรสะเทือนใจนิดเดียวเราก็รู้สึกไม่ดีมากๆ
เเค่ข่าวไม่ดีเราก็ทนดูไม่ได้เลยค่ะ มันจะหน่วงมากๆ
ที่พิมเราส่วนหนึ่งเราเเค่อยากระบาย
เราไม่มีใครให้ระบายเลย ตามจริงมันยังมีอีกเรื่องที่เราทนไม่ได้จริงๆเราเสียใจหนักมากเเต่ไม่ค่อยอยากจะเล่าเท่าไหร่
ขอบคุณนะคะที่อ่านจนจบ
กลัวเสียงตะคอกของพ่อเเม่
ไม่เคยทำร้ายร่างกายกัน
ตอนเด็กเวลาได้ยินเราคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติของทุกครอบครัวไม่ได้คิดอะไรเเต่เราก็ฝังใจ
เเม่ก็เวลาอยู่กับเราจะชอบบ่นเรื่องพ่อกับเรื่องเงินในบ้าน เราก็ฟังค่ะ เเต่เรารู้สึกไม่ดีทุกครั้งเลย จำได้ว่าเเม่เคยพูดว่า
"ถ้าไม่มีลูกนะ เเม่จะเลิกกับพ่อไปนานเเล้ว" ตอนนั้นเราเสียใจมากเรากลัวมากเลยค่ะ พอโตมาเราเริ่มรู้เรื่องเเล้วค่ะ
ตอนนี้เราอยู่ ม.ปลายค่ะ
พักหลังมานี้เรากลัวมากเลยค่ะ
เวลาเรานอนอยู่บ้านเเล้วพ่อเเม่ออกไปทำงานเราจะขอให้กลับมาช้าๆทุกครั้ง
พอกลางคืนเราจะเข้าห้องไปนอนเร็วมาก
เราไม่อยากเจอเลยค่ะกลัวว่าจะทะเลาะกัน
ไม่กี่เดือนมานี้พ่อเเม่เราทะเลาะกันหนักขึ้น พอเราได้ยินเสียงทะเลาะกันของพ่อกับเเม่เราจะกลัวมากเลยค่ะหัวใจรู้สึกหน่วงๆ เอามือจิกตัวเองไม่รู้ตัว ทำอะไรไม่ถูกเลย น้ำตาจะไหลออกมา ต้องนอนฟังเพลงกลบเสียงทุกครั้ง
เราเคยลองถามเพื่อนในกลุ่มค่ะว่าพ่อกับเเม่เคยทะเลาะกันไหมเขาตอบมาว่า
"นานๆครั้ง" บางคนก็บอกมาว่า
"เราไม่เคยเห็พ่อกับเเม่ทะเลาะกันเท่าไหร่"
เราสตั๊นไปเลยค่ะคิดมาตลอดว่าเป็นเรื่องปกติของทุกครอบครัว เรื่องรู้สึกไม่ดีจริงๆเรากลัวเสียงตะคอก กลัวเสียงคนทะเลาะกัน เราเห็นอะไรสะเทือนใจนิดเดียวเราก็รู้สึกไม่ดีมากๆ
เเค่ข่าวไม่ดีเราก็ทนดูไม่ได้เลยค่ะ มันจะหน่วงมากๆ
ที่พิมเราส่วนหนึ่งเราเเค่อยากระบาย
เราไม่มีใครให้ระบายเลย ตามจริงมันยังมีอีกเรื่องที่เราทนไม่ได้จริงๆเราเสียใจหนักมากเเต่ไม่ค่อยอยากจะเล่าเท่าไหร่
ขอบคุณนะคะที่อ่านจนจบ
คือตั้งเเต่เด็กครอบครัวเราทะเลาะกันทุกวันจะทะเลาะกันด้วยเสียงค่ะจะตะคอกใส่กัน
ไม่เคยทำร้ายร่างกายกัน
ตอนเด็กเวลาได้ยินเราคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติของทุกครอบครัวไม่ได้คิดอะไรเเต่เราก็ฝังใจ
เเม่ก็เวลาอยู่กับเราจะชอบบ่นเรื่องพ่อกับเรื่องเงินในบ้าน เราก็ฟังค่ะ เเต่เรารู้สึกไม่ดีทุกครั้งเลย จำได้ว่าเเม่เคยพูดว่า
"ถ้าไม่มีลูกนะ เเม่จะเลิกกับพ่อไปนานเเล้ว" ตอนนั้นเราเสียใจมากเรากลัวมากเลยค่ะ พอโตมาเราเริ่มรู้เรื่องเเล้วค่ะ
ตอนนี้เราอยู่ ม.ปลายค่ะ
พักหลังมานี้เรากลัวมากเลยค่ะ
เวลาเรานอนอยู่บ้านเเล้วพ่อเเม่ออกไปทำงานเราจะขอให้กลับมาช้าๆทุกครั้ง
พอกลางคืนเราจะเข้าห้องไปนอนเร็วมาก
เราไม่อยากเจอเลยค่ะกลัวว่าจะทะเลาะกัน
ไม่กี่เดือนมานี้พ่อเเม่เราทะเลาะกันหนักขึ้น พอเราได้ยินเสียงทะเลาะกันของพ่อกับเเม่เราจะกลัวมากเลยค่ะหัวใจรู้สึกหน่วงๆ เอามือจิกตัวเองไม่รู้ตัว ทำอะไรไม่ถูกเลย น้ำตาจะไหลออกมา ต้องนอนฟังเพลงกลบเสียงทุกครั้ง
เราเคยลองถามเพื่อนในกลุ่มค่ะว่าพ่อกับเเม่เคยทะเลาะกันไหมเขาตอบมาว่า
"นานๆครั้ง" บางคนก็บอกมาว่า
"เราไม่เคยเห็พ่อกับเเม่ทะเลาะกันเท่าไหร่"
เราสตั๊นไปเลยค่ะคิดมาตลอดว่าเป็นเรื่องปกติของทุกครอบครัว เรื่องรู้สึกไม่ดีจริงๆเรากลัวเสียงตะคอก กลัวเสียงคนทะเลาะกัน เราเห็นอะไรสะเทือนใจนิดเดียวเราก็รู้สึกไม่ดีมากๆ
เเค่ข่าวไม่ดีเราก็ทนดูไม่ได้เลยค่ะ มันจะหน่วงมากๆ
ที่พิมเราส่วนหนึ่งเราเเค่อยากระบาย
เราไม่มีใครให้ระบายเลย ตามจริงมันยังมีอีกเรื่องที่เราทนไม่ได้จริงๆเราเสียใจหนักมากเเต่ไม่ค่อยอยากจะเล่าเท่าไหร่
ขอบคุณนะคะที่อ่านจนจบ