สวัสดีครับ ผม อายุ 22 พึ่งเลิกลากับแฟนที่อายุห่างกัน 6 ปี ที่คบมา 3 ปีเมื่อไม่นาน มันมีเหตุให้ไปต่อไม่ได้จริงๆ สุดแรงยื้อ ทุกข์มากกว่าสุข รักไปเจ็บไป  ทั้งที่ใจก็เผื่อใจมาบ้าง เอาเข้าจริงยอมรับทำใจไม่ได้เลยครับ จนเพื่อนผมบอกว่าผมไม่รักตัวเองเลย

ผมมั่นใจว่าผู้ใหญ่หลายคนคง ผ่านช่วง เฮิร์ต เสียสูญ เสียกำลังใจ เสียสมาธิ จะเป็นจะตาย ร้องไห้หนักหน่วง กินไม่ได้ นอนไม่หลับ ฝันถึง คิดถึงใจแทบขาด มันเจ็บปวด ทรมานกันมา ซึ่งผมเป็นครับ ตอนนี้ผมยัง move on ไม่ได้เลยครับ พยายามหาอะไรทำยังไม่วายคิด คิดถึงใจแทบขาด เพียงแต่มันยังไม่ขาด เหมือนผมยังยอมรับความจริงไม่ได้ ยังคิดวกวนกับอดีต มันผูกพันธ์

ผมอยากทราบครับว่า ผู้ใหญ่หลายท่านผ่านกันมายังไงหรอครับ มีวิธีการทำใจ ตัดใจ ยังไงไม่ให้จมปรัก  หรือเจ็บปวดน้อยลง ทำใจไวขึ้น อยู่กับมันได้ยังไง บางทีเรารู้ว่าควรทำยังไง อารมณ์รู้ทฤษฎี แต่ปฎิบัติไม่ได้สักที  หรือ ช่วงที่คิดถึงสุดหัวใจ มีวิธีการจัดการกับความรู้สึกเจ็บปวดยังไง นานไหมกว่าจะกลับมาเป็นตัวเองอีกครั้ง ผมเคยถามผู้ใหญ่ หรือเพื่อน รุ่นพี่ที่เคยอกหัก บ้างบอก เดือน สองเดือน สามเดือน บางคนเป็นปีสองปี เรียกได้ว่าเกือบตายกว่าจะผ่านมา

รวมถึงหลายคนบอก การตัดขาดการติดต่อเป็นวิธีที่สามารถช่วยทำใจได้ นั้นจริงไหมครับ

หลายครั้งผมอ่านกระทู้ ที่มันแสนเจ็บปวด อาทิเช่น ภรรยา หรือ สามีนอกใจ บางคนหนักหน่อยมีลูกด้วยกัน หรือสำหรับคนเป็นแฟน ที่มีเหตุที่เข้ากันไม่ได้ หรือ อะไรที่ทำให้เลิกรา การจะก้าวผ่านเจ็บปวดนี้ คงทรมาน

ผมขอคำแนะนำ การเตือนใจ เตือนสติ แนวคิด เพื่อประโยชน์ อย่างหนุ่มสาว เด็กๆ อายุ 20ต้นๆ เช่นผมหน่อยนะครับ หรือประสบการณ์ ที่ทำให้ผ่านช่วงเวลานั้นไปหน่อยนะครับ

ขอบคุณครับ