เราเป็นโรคซึมเศร้า ที่บ้านได้แต่รับรู้ แต่ไม่เข้าใจ ต้องการให้เราทำตัวเหมือนคนปกติอยู่ทุกวัน
ซึ่งมีหลายวันที่เรารู้สึกแย่ ไม่อยากทำอะไร อยากจะนอนๆ ให้หลับไป
แต่ที่บ้านกลับมาบ่น ด่า ต่อว่า หาว่าเราเป็นภาระ
ทั้งที่เราพูดอยู่ตลอดเวลาว่าจะออกไปอยู่คนเดียว แต่ก็ไม่ให้ไป
เพราะกลัวพ่อไม่สบายใจ พ่อป่วยเป็นอัมพฤกษ์
แต่เราโคตรรู้สึกแย่ ที่ต้องทนอยู่กับคนที่ไม่เคยคิดจะเข้าใจเราเลยสักครั้ง
ต่างคนเหมือนต่างอยู่ ทั้งที่อาศัยอยู่ในบ้านเดียวกัน
เราคิดมาตลอดว่า ถ้าแยกกันอยู่ ความสัมพันธ์คงจะดีกว่านี้
ไม่ต้องมาเจอหน้าให้ทะเลาะถกเถียงกันทุกวัน
เราอึดอัด เราไม่มีความสุข เราไม่มีอิสระ
ไปไหนก็ต้องขออนุญาตก่อน ทั้งที่เราจะ 30 แล้ว
เป็นห่วง แต่การแสดงที่ออกมาคือบ่น ด่า ต่อว่าเรา
ถ้าเป็นแบบนี้ ไม่ต้องมาเป็นห่วงซะดีกว่า
ความหวังดีที่จะมาทำร้ายกัน เราไม่ต้องการ
เราต้องการไปอยู่คนเดียว ใช้ชีวิตเงียบๆ สงบ ไม่ต้องวุ่นวายกับใคร
ไปไหนก็ได้ที่อยากไป ทำอะไรก็ได้ที่อยากทำ ตามใจตัวเอง
แต่มันเหมือนความฝันอันเลือนลาง หรือต้องรอให้ทุกคนตายก่อน
แล้วเราถึงจะเป็นอิสระได้ หรือไม่ก็อาจเป็นเราที่ตายก่อนทุกคน
ก็ดีเหมือนกัน เราจะได้ไม่ต้องทนอยู่อีกต่อไป อึดอัด ทรมาน