ขอใช้พื้นที่ในกระทู้พันทิปเป็นที่ระบายความรู้สึกหน่อยนะคะ
เรารู้สึกเหนื่อยเครียดมาก ตอนนี้พึ่งเรียนจบมากลับมาอยู่บ้านแล้วเป็นการอยุ่บ้านที่ไม่มีความสุขเลย ทำอะไรแม่ก็ด่าไปหมด
กวาดบ้านถูบ้านทำงานบ้านก็โดนบ่นทำไม่สะอาด ทำไม่ดี ไหนจะยังไม่มีงานทำเงินไม่มีใช้มาอยู่บ้านกินข้าวกลับข้าวที่บ้านเงินแม่แกก็บ่นว่าเปลือง
จะให้ช่วยออกค่าน้ำค่ากลับข้าวเราไม่มีจะให้จริงๆนะ อยากออกไปหางานทำแกก็ไม่ยอมให้ไป ไม่ให้ออกไปไกลแกเลยแต่พอทำอะไรไม่ได้ดั่งใจก้ด่าสาระพัดจิปาถะ บอกจะไปสมัครงานที่ รร รับอัตราจ้าง แกถามว่าเงินเดือนเท่าไหร่ พอรู้ว่า หกพันห้า ก็ไม่ให้ไปน้อยเกิน ไม่พอกิน ในความคิดเราคือลองไปหาประสบการณืเงินน้อยก็ไม่เป็นไรดีกว่าอยู่เฉยๆ ไม่มีเงินใช้ ขอไปสมัครทำงานเซเว่นในเมืองก็ไม่ให้ไป ห่วงจะไปเสียคน แล้วก้บ่นว่าเราอยู่บ้านทำให้ค่าใช้จ่ายมันเพิ่มขึ้น จะไปไหนที่ต้องขอ ไปกี่ชั่วโมง จะกลับตอนไหน ไปนานกลับไม่ตรงเวลาคือกลับมาโดนบ่นอีกแล้ว ตอนเด็กๆเราโดนหลายอย่างที่บางครั้งก็ไม่เข้าใจเหตุผลของแก เรารู้ว่าแกคาดหวังกะเรามากแต่แกก็ควรให้เราได้ตัดสินใจใช้ชีวิตได้ลองทำ บางอย่าง กลับมาบ้านครั้งนี้ไม่เคยมีความสุขเลย แต่จริงๆก็ตั้งแต่เด็กแล้ว โดนบ่น ด่า จนกลัวตัวเองเป็นซึมเศร้า พ่อเราเสียไปตั้งแต่เด็ก คือพ่อไปมีครอบครัวใหม่แล้วทุกครั้งที่แม่บ่น ก็จะโยงไปหาพ่อ ว่าเราเหมือนพ่อ ไม่เอาไหน เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ อีกหลายคำที่ทำให้คนฟังรู้สึกเสียใจมาก ด่าเราได้ แต่ขออย่าเอาพ่อมาแกไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้ว รู้ว่าแม่แค้นที่พ่อทิ้งไปมีครอบครัวใหม่ และล่าสุดโดนบ่น ว่าโง่ ทำอะไรก็ไม่เป็น แกใช้ให้เอาขยะไปทิ้งแล้วเราลื่นล้มโคลน แกบอกว่าโง่ทางดีๆไม่ไปเดิน คนโ่ง่สอนยังงัยก็โง่ เย็นนี้ไม่ต้องกินหรอกข้าว เรียนจบมาสูงเกียรตินิยมอันดับ 1แต่ทำอะไรไม่เป็น เรายอมรับว่าเราไม่ได้เก่งแต่เกียรตินิยมที่ตั้งใจเอามาก็เพื่ออยากให้แกรู้ว่าเงินทุกบาทที่แกส่งเรียน เราตั้งใจและพยายามนะ มันไม่ใช่เครื่องที่บอกว่าเราเก่งแต่มันเป็นเครื่องหมายที่บอกว่าเรามีความพยายาม ไม่อยากให้แกเอามาเป้นเครื่องมือเปรียบเทียบเราแบบนี้ บางครั้งก้ท้อจนอยากหนีออกจากบ้าน ไม่อยากมีชีวิตอยู่ ไม่อยากอยู่บ้าน อยู่ไปก็ทุกข์ใจ มีแต่สร้างภาระให้แก จะขออกไปก็ตรงแกคงไม่ยอม แกชอบว่าเราเอาตัวไม่รอด เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ แต่ก็ไม่ยอมให้ออกไปใช้ชีวิตเองเลย นี่ก็อายุ จะ 24 แล้ว แต่ทำไมรู้สึกเหมือนตัวเอง 4 ขวบ การมีชีวิตอยู่ภายในคำพูดของคนในครอบครัวที่เป็นเหมือนอาวุธทำร้านจิตใจเราตลอดแบบนี้ ต้องเข้มเเข็งและมีความคิดแบบไหนให้อยู่อย่างมีความสุข ทุกวันนี้ได้แต่หางาน สมัครงานในเน็ต มีคำพูดนึงที่ฟังแล้วเสียใจมากจำมาจนทุกวันนี้ มารหัวโขนถ้าไม่มีมึ...ก ูคงสบายกว่านี้
เคยโดนด่าจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ไหม
เรารู้สึกเหนื่อยเครียดมาก ตอนนี้พึ่งเรียนจบมากลับมาอยู่บ้านแล้วเป็นการอยุ่บ้านที่ไม่มีความสุขเลย ทำอะไรแม่ก็ด่าไปหมด
กวาดบ้านถูบ้านทำงานบ้านก็โดนบ่นทำไม่สะอาด ทำไม่ดี ไหนจะยังไม่มีงานทำเงินไม่มีใช้มาอยู่บ้านกินข้าวกลับข้าวที่บ้านเงินแม่แกก็บ่นว่าเปลือง
จะให้ช่วยออกค่าน้ำค่ากลับข้าวเราไม่มีจะให้จริงๆนะ อยากออกไปหางานทำแกก็ไม่ยอมให้ไป ไม่ให้ออกไปไกลแกเลยแต่พอทำอะไรไม่ได้ดั่งใจก้ด่าสาระพัดจิปาถะ บอกจะไปสมัครงานที่ รร รับอัตราจ้าง แกถามว่าเงินเดือนเท่าไหร่ พอรู้ว่า หกพันห้า ก็ไม่ให้ไปน้อยเกิน ไม่พอกิน ในความคิดเราคือลองไปหาประสบการณืเงินน้อยก็ไม่เป็นไรดีกว่าอยู่เฉยๆ ไม่มีเงินใช้ ขอไปสมัครทำงานเซเว่นในเมืองก็ไม่ให้ไป ห่วงจะไปเสียคน แล้วก้บ่นว่าเราอยู่บ้านทำให้ค่าใช้จ่ายมันเพิ่มขึ้น จะไปไหนที่ต้องขอ ไปกี่ชั่วโมง จะกลับตอนไหน ไปนานกลับไม่ตรงเวลาคือกลับมาโดนบ่นอีกแล้ว ตอนเด็กๆเราโดนหลายอย่างที่บางครั้งก็ไม่เข้าใจเหตุผลของแก เรารู้ว่าแกคาดหวังกะเรามากแต่แกก็ควรให้เราได้ตัดสินใจใช้ชีวิตได้ลองทำ บางอย่าง กลับมาบ้านครั้งนี้ไม่เคยมีความสุขเลย แต่จริงๆก็ตั้งแต่เด็กแล้ว โดนบ่น ด่า จนกลัวตัวเองเป็นซึมเศร้า พ่อเราเสียไปตั้งแต่เด็ก คือพ่อไปมีครอบครัวใหม่แล้วทุกครั้งที่แม่บ่น ก็จะโยงไปหาพ่อ ว่าเราเหมือนพ่อ ไม่เอาไหน เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ อีกหลายคำที่ทำให้คนฟังรู้สึกเสียใจมาก ด่าเราได้ แต่ขออย่าเอาพ่อมาแกไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้ว รู้ว่าแม่แค้นที่พ่อทิ้งไปมีครอบครัวใหม่ และล่าสุดโดนบ่น ว่าโง่ ทำอะไรก็ไม่เป็น แกใช้ให้เอาขยะไปทิ้งแล้วเราลื่นล้มโคลน แกบอกว่าโง่ทางดีๆไม่ไปเดิน คนโ่ง่สอนยังงัยก็โง่ เย็นนี้ไม่ต้องกินหรอกข้าว เรียนจบมาสูงเกียรตินิยมอันดับ 1แต่ทำอะไรไม่เป็น เรายอมรับว่าเราไม่ได้เก่งแต่เกียรตินิยมที่ตั้งใจเอามาก็เพื่ออยากให้แกรู้ว่าเงินทุกบาทที่แกส่งเรียน เราตั้งใจและพยายามนะ มันไม่ใช่เครื่องที่บอกว่าเราเก่งแต่มันเป็นเครื่องหมายที่บอกว่าเรามีความพยายาม ไม่อยากให้แกเอามาเป้นเครื่องมือเปรียบเทียบเราแบบนี้ บางครั้งก้ท้อจนอยากหนีออกจากบ้าน ไม่อยากมีชีวิตอยู่ ไม่อยากอยู่บ้าน อยู่ไปก็ทุกข์ใจ มีแต่สร้างภาระให้แก จะขออกไปก็ตรงแกคงไม่ยอม แกชอบว่าเราเอาตัวไม่รอด เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ แต่ก็ไม่ยอมให้ออกไปใช้ชีวิตเองเลย นี่ก็อายุ จะ 24 แล้ว แต่ทำไมรู้สึกเหมือนตัวเอง 4 ขวบ การมีชีวิตอยู่ภายในคำพูดของคนในครอบครัวที่เป็นเหมือนอาวุธทำร้านจิตใจเราตลอดแบบนี้ ต้องเข้มเเข็งและมีความคิดแบบไหนให้อยู่อย่างมีความสุข ทุกวันนี้ได้แต่หางาน สมัครงานในเน็ต มีคำพูดนึงที่ฟังแล้วเสียใจมากจำมาจนทุกวันนี้ มารหัวโขนถ้าไม่มีมึ...ก ูคงสบายกว่านี้