ตามชื่อกระทู้เลยค่ะ เราเคยแอบชอบคนๆนึงมา 4-5 ปี ตอนแรกเราคิดว่ามันเป็นความชอบปกติที่วัยรุ่นจะมีทั่วไป แต่พอมาวันนี้มันไม่ใช่ เราผูกพันกับเขามากขึ้นเมื่อเข้าปีที่ 2 เพราะว่าเขาก็ชอบเรา เรากับเขาก็คุยๆกันอยู่หลายเดือนจนเรากับเขาทะเลาะกันและไม่ได้พัฒนาความสัมพันธ์ต่อ เขาดูไม่อะไรกับเราเลย แต่ว่าเรายังคงไม่มูฟออนจากเขา เราพยายามมูฟออนมาตลอดจนเดือนที่ 8 เรามีคนที่เข้ามา แต่ใช่ว่าเราจะลืมคนนั้นทันที จนเขาก็มีคนใหม่ เราเลยเริ่มตัดใจ เพราะต่างฝ่ายต่างมีคนใหม่ เราสามารถเริ่มต้นกับคนใหม่ แต่เราก็ยังให้เขาเป็นที่หนึ่ง เราก็เก็บเขาไว้ส่วนลึกในใจมาตลอดในปีที่ 3 จนเข้าปีที่ 4 เราผูกพันกับเขามากขึ้นกว่าเดิม เพราะว่าเรากับเขาเรียนห้องเดียวกัน เรากับเขาก็สนิทกันมากขึ้น เจอหน้ากันทุกวัน คุยกันทุกวัน ส่งเพลงให้กันฟัง ทุกอย่างมันน่ารักจนเรากลับมารู้สึกกับเขาแบบลึกซึ้งอีกครั้ง และเราก็ไม่คิดว่าเขาจะกลับมารู้สึกแบบเราอีก แต่ในขณะเดียวกัน เพื่อนเราก็มาแอบชอบเรา เราก็รู้สึกดีนะคะ รู้สึกดีแบบที่ว่าเขามาชอบเรา แค่นั้น ช่วงนั้นจะเป็นช่วงสองจิตสองใจมากๆ แต่ความรู้สึกเราลึกๆคือยังไงก็เลือกคนที่ชอบ แต่มันมีวันนึงที่เราทะเลาะกับเขา เราเลยเกิดอารมณ์ชั่ววูบไปเทใจให้เพื่อนที่มาชอบเรา คุยกันจนได้คบ แต่พอเราดีกับคนแรก กลายเป็นว่าเขาก็รู้สึกดีกับเราด้วย แล้วเขาก็เสียใจที่เราไปคบกับเพื่อนที่มาชอบ เรารู้สึกผิดกับเขามากที่ทำให้เขาเสียใจ แต่เราได้เลือกเพื่อนที่มาชอบเราแล้ว เราเลยคบกับคนนั้นไปเรื่อยๆ แต่ก็เก็บคนนั้นไว้ในใจมาตลอด เขาอยู่ใกล้เราเกินกว่าที่จะไม่หวั่นไหว เราก็เลยตั้งใจจะตัดเขาไป เพราะไม่อยากให้คนที่เราคบอยู่เสียใจ แต่เราพยายามตัดเท่าไหร่ เขาก็ยังคงเป็นที่สุดของเรา เขาทำให้เรายิ้มเยอะขึ้นในแต่ละวัน มันตัดยากมากๆเลย เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเราต้องผูกพันกับความทรงจำช่วงปีที่ 2 มากขนาดนี้ เราเริ่มใหม่และรู้สึกกับคนอื่นได้ แต่เขาก็ยังเป็นที่สุดของเราเสมอ เราอยากรู้ว่าที่เรารู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกัน ตอนนี้เรากับเขาก็ห่างกันแล้วเพราะว่าเขาย้ายโรงเรียน ใครพอจะรู้บ้างคะ ว่ามันเรียกว่าอะไร