พ่อป่วยเจอปัญหาทางกายรุมเร้าจนนอนติดเตียง โชคดีพ่อมีแม่อยู่ใกล้ มีพี่เลี้ยงดูแล 24 ชั่วโมง ส่วนฉันตัดสินใจไม่ย้ายไปอยู่ที่อื่น ไม่เริ่มต้นชีวิตใหม่ อาชีพใหม่ดังที่ตั้งใจไว้เมื่อ 3 ปีก่อน เพราะฉันเป็นห่วงพ่อกับแม่ และหลายๆครั้งที่ฉันเครียดกับการอยู่ใกล้พ่อจนฉันบอกตัวเองว่าตอนนี้ฉันยอมเสียสละความฝัน ชีวิต เป้าหมายของตัวเองเพื่อเพื่อนมนุษย์คนหนึ่ง คิดแบบนี้ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมานิดนึง
การอยู่ใกล้พ่อทำให้ฉันไม่เป็นตัวเองในฉบับที่ฉันเคยเป็น ฉันต้องคอยระแวงว่าพ่อจะจับผิดอะไรฉันบ้าง พ่อห่วงอะไรต่อมิอะไรจนฉันไม่ต้องทำอะไรต่อมิอะไรที่ฉันตั้งใจ ฉันผิดหวังที่ไม่สามารถเลือกเส้นทางชีวิตตัวเองได้อย่างอิสระ ยังต้องมาเจ็บปวดเพราะอารมณ์คำพูดความคิดของพ่อมักทำให้ฉันรู้สึกไร้ความสามารถ ต่ำต้อย โง่ และรู้สึกว่าฉันเกิดมาบนความผิดพลาดของพ่อเอง
พ่อไม่รู้หรอกว่าในใจฉันคิดอะไรอยู่ เพราะเบื้องหน้าเวลาอยู่กับพ่อฉันแสดงออกเพื่อให้พ่อสบายใจ ไม่มีอะไรต้องให้พ่อต้องขุ่นเคืองหรือคิดมาก เพราะฉันรักพ่อ สงสาร เห็นใจ และอยากให้เค้ามีความสุข และฉันรู้ว่าหากฉันแสดงออกตามที่ฉันคิดรู้สึก พ่อไม่มีทางเข้าใจ และจะระเบิดอารมณ์ลูกใหญ่ถึงใหญ่มาก มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกแย่ลงไปอีก (ฉันเคยลองแล้ว)
เวลาพ่อหลงอยู่ในอารมณ์มัวหมอง โมหะหรือโทสะของตัวพ่อเองฉันบอกพ่อด้วยความรักและเห็นใจพ่อหลายครั้ง นำทางสว่างให้พ่อมองโลกแบบเป็นกลางและปล่อยวาง ชี้ให้พ่อรู้สึกถึงคุณความดีเกิดขึ้นกับตัวพ่อเอง รู้จักขอบคุณแม่ที่อยู่เคียงข้างเสมอ บางครั้งพ่อทำได้ ฉันรู้สึกยินดีกับพ่อจริงๆรู้สึกว่าการเสียสละชีวิตของตัวเองคุ้มค่า แต่ส่วนมากพ่อปล่อยให้ความคิด คำพูดเสียๆหายๆ ออกมาทิ่มต่ำคนรักใกล้ตัวทั้งแม่และตัวฉันเองแบบที่พ่อเป็นตั้งแต่ฉันจำความได้
พ่อบอกว่าพ่อพูดตามความจริง พ่อมีเหตุผล แม่ไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้ พูดทุกอย่างทั้งจริงไม่จริงเท่าที่พ่อจะขุดได้
ยิ่งฝืนฟังพ่อเท่าไร ฉันยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นถังขยะมากขึ้นๆ รองรับสิ่งปฏิกูลที่เป็นความคิด จากมุมมองของพ่อบังเกิดเกล้าของฉันเอง ด้านหนึ่งฉันสงสารพ่อจับใจทำไมพ่อถึงจมอยู่ในตมดินแห่งความมัวหมองได้ขนาดนี้ อีกด้านหนึ่งฉันก็สงสารตัวเองว่าทำไมฉันถึงเป็นถึงขยะที่ต้องมารองรับฟังเรื่องราวที่เน่าเฟะจากความคิดเละๆแบบนี้ อดคิดไม่ได้ว่าพ่อเลือกที่จะใช้ชีวิตอยู่กับแม่ คนที่พ่อด่าเสียๆหายๆ จนมีฉันซึ่งเป็นลูกของพ่อ ฉันเองก็คงน่าขยะแขยงไม่แพ้กัน
การมองโลกของพ่อถูกสร้างมาจากประสบการณ์ทั้งชีวิตของพ่อ ที่ฉันไม่รู้หรอกว่าเผชิญอะไรมาบ้าง เท่าที่รู้คือพ่อมักตัดสินใจผิดพลาดในชีวิตเพราะทำตามใจตัวเองเสมอ และมักจะแสดงออกตามอารมณ์จนเป็นเรื่องปรกติ ไม่เคยฝึกสติให้เท่าทันอารมณ์ผลคือ พ่อเป็นคนที่มีชีวิตที่ยุ่งเหยิงมากที่สุดเท่าที่ฉันเคยรู้จักคนในโลกนี้มา
พ่อมีเมียที่พ่อรักคนแรก แต่งงานอยู่กินกับเค้า มีลูกตั้งหลายคน แล้วยังต้องไปแต่งงานกับคนต่อมาเพราะผู้ใหญ่จัดสรรให้ พ่อจึงต้องไปมาสองบ้าน เท่าที่ฉันรู้กับเมียคนแรกที่พ่อรักมากก็อยู่ด้วยกันไม่ได้เพราะมักมีเรื่องขัดแย้งกัน กับเมียที่ผู้ใหญ่แต่งให้ พ่อไม่เคยเอ่ยถึงเค้าในทางที่ดีเลย ผลคือลูกครึ่งนึงของพ่อที่มาจากผู้หญิงคนนี้ก็ไม่มีใครเหลียวแลพ่อสักคน ต่อมาฉันไม่รู้ว่าพ่อมาเจอแม่ฉันยังงัย แต่สุดท้ายพ่อก็เลือกอยู่กับแม่แล้วมีฉันขึ้นมา
ฉันเติบโตมาในบ้านที่มีทั้งพ่อและแม่ แต่ก็งงนิดหน่อยว่าทำไมพ่อต้องเดินทางไปต่างจังหวัดบ่อยๆ ทำไมฉันถึงมีพี่รุ่นราวคราวเดียวกับพ่อของเพื่อน ทำไมพ่อถึงมีเมียสามคน แค่งง แต่ไม่เคยมีความรู้สึกไม่ดีกับความสัมพันธ์ของพ่อ พ่อแม่และย่าสอนฉันให้อยู่เป็น ให้เคารพผู้อาวุโส ฉันก็โตมาปรกติสุขดี แต่ที่จำความได้หลักๆคือมีแม่นอนอยู่ด้วยที่บ้านทำให้ฉันอุ่นใจมากๆ แต่ฉันก็เศร้ามากๆ ได้จาก 4-5 เรื่องหลักในชีวิตวัยเด็กคือ 1.แม่ไปทำงานค้างคืนที่อื่นกับพ่อปล่อยฉันไว้กับย่าและคนงาน 2.ฉันไม่ค่อยชอบอยู่กับย่าเพราะย่าดุและเกรี้ยวกราด 3.พ่อดุและเกรี้ยวกราดกับฉันอย่างหนักหลายๆครั้งเวลาพ่อเครียด 4.ฉันเห็นแม่ร้องไห้หนักๆเพราะพ่อฉุนเฉียวแม่อย่างหนักเวลาพ่อไม่พอใจ และสุดท้ายคือฉันรู้สึกว่าบ้านที่อยู่ในวัยเด็กไม่ปลอดภัย ต้องระวังโจรในบ้าน โจรนอกบ้าน รวมถึงสัตว์ร้ายๆต่างๆที่แอบเข้ามาบ้าง เคยเกือบตายเพราะมีญาติโรคจิตเภทอยู่ในบ้าน
ฉันไม่เคยมีความรู้สึกมั่นคงทางจิตใจเวลาอยู่ที่บ้านเพราะต้องคอยระแวดระวังอารมณ์และความคิดพ่อ โชคดีที่โตมาต้องอยู่ไกลบ้านเพราะการเรียน แต่สุดท้ายตอนนี้ฉันซึ่งเป็นลูกคนเดียวจาก 10 คน ทึ่ต้องกลับมาอยู่กับเค้าในบั้นปลายชีวิต อาจเป็นเพราะความรับผิดชอบ ความบังเอิญหรือบ่วงกรรมที่เคยมีต่อกัน ตอนนี้ทั้งฉัน พ่อ และแม่ต้องเผชิญชะตากรรมร่วมกันต่อไป อดทนอยู่ให้กำลังใจเค้าแต่หันมาจมจ่อมกับความผิดหวังในชะตาชีวิตตัวเองบ้าง จนกว่าเค้าจะจบชีวิตลงด้วยโรครุมเร้าและความชราในอนาคตอันใกล้นี้
ฉันเลือกอยู่ใกล้พ่อเพราะรัก สงสาร เห็นใจ และอยากให้เค้ามีความสุข แต่ฉันมักเจ็บปวดเวลาอยู่ใกล้เขา
การอยู่ใกล้พ่อทำให้ฉันไม่เป็นตัวเองในฉบับที่ฉันเคยเป็น ฉันต้องคอยระแวงว่าพ่อจะจับผิดอะไรฉันบ้าง พ่อห่วงอะไรต่อมิอะไรจนฉันไม่ต้องทำอะไรต่อมิอะไรที่ฉันตั้งใจ ฉันผิดหวังที่ไม่สามารถเลือกเส้นทางชีวิตตัวเองได้อย่างอิสระ ยังต้องมาเจ็บปวดเพราะอารมณ์คำพูดความคิดของพ่อมักทำให้ฉันรู้สึกไร้ความสามารถ ต่ำต้อย โง่ และรู้สึกว่าฉันเกิดมาบนความผิดพลาดของพ่อเอง
พ่อไม่รู้หรอกว่าในใจฉันคิดอะไรอยู่ เพราะเบื้องหน้าเวลาอยู่กับพ่อฉันแสดงออกเพื่อให้พ่อสบายใจ ไม่มีอะไรต้องให้พ่อต้องขุ่นเคืองหรือคิดมาก เพราะฉันรักพ่อ สงสาร เห็นใจ และอยากให้เค้ามีความสุข และฉันรู้ว่าหากฉันแสดงออกตามที่ฉันคิดรู้สึก พ่อไม่มีทางเข้าใจ และจะระเบิดอารมณ์ลูกใหญ่ถึงใหญ่มาก มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกแย่ลงไปอีก (ฉันเคยลองแล้ว)
เวลาพ่อหลงอยู่ในอารมณ์มัวหมอง โมหะหรือโทสะของตัวพ่อเองฉันบอกพ่อด้วยความรักและเห็นใจพ่อหลายครั้ง นำทางสว่างให้พ่อมองโลกแบบเป็นกลางและปล่อยวาง ชี้ให้พ่อรู้สึกถึงคุณความดีเกิดขึ้นกับตัวพ่อเอง รู้จักขอบคุณแม่ที่อยู่เคียงข้างเสมอ บางครั้งพ่อทำได้ ฉันรู้สึกยินดีกับพ่อจริงๆรู้สึกว่าการเสียสละชีวิตของตัวเองคุ้มค่า แต่ส่วนมากพ่อปล่อยให้ความคิด คำพูดเสียๆหายๆ ออกมาทิ่มต่ำคนรักใกล้ตัวทั้งแม่และตัวฉันเองแบบที่พ่อเป็นตั้งแต่ฉันจำความได้
พ่อบอกว่าพ่อพูดตามความจริง พ่อมีเหตุผล แม่ไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้ พูดทุกอย่างทั้งจริงไม่จริงเท่าที่พ่อจะขุดได้
ยิ่งฝืนฟังพ่อเท่าไร ฉันยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นถังขยะมากขึ้นๆ รองรับสิ่งปฏิกูลที่เป็นความคิด จากมุมมองของพ่อบังเกิดเกล้าของฉันเอง ด้านหนึ่งฉันสงสารพ่อจับใจทำไมพ่อถึงจมอยู่ในตมดินแห่งความมัวหมองได้ขนาดนี้ อีกด้านหนึ่งฉันก็สงสารตัวเองว่าทำไมฉันถึงเป็นถึงขยะที่ต้องมารองรับฟังเรื่องราวที่เน่าเฟะจากความคิดเละๆแบบนี้ อดคิดไม่ได้ว่าพ่อเลือกที่จะใช้ชีวิตอยู่กับแม่ คนที่พ่อด่าเสียๆหายๆ จนมีฉันซึ่งเป็นลูกของพ่อ ฉันเองก็คงน่าขยะแขยงไม่แพ้กัน
การมองโลกของพ่อถูกสร้างมาจากประสบการณ์ทั้งชีวิตของพ่อ ที่ฉันไม่รู้หรอกว่าเผชิญอะไรมาบ้าง เท่าที่รู้คือพ่อมักตัดสินใจผิดพลาดในชีวิตเพราะทำตามใจตัวเองเสมอ และมักจะแสดงออกตามอารมณ์จนเป็นเรื่องปรกติ ไม่เคยฝึกสติให้เท่าทันอารมณ์ผลคือ พ่อเป็นคนที่มีชีวิตที่ยุ่งเหยิงมากที่สุดเท่าที่ฉันเคยรู้จักคนในโลกนี้มา
พ่อมีเมียที่พ่อรักคนแรก แต่งงานอยู่กินกับเค้า มีลูกตั้งหลายคน แล้วยังต้องไปแต่งงานกับคนต่อมาเพราะผู้ใหญ่จัดสรรให้ พ่อจึงต้องไปมาสองบ้าน เท่าที่ฉันรู้กับเมียคนแรกที่พ่อรักมากก็อยู่ด้วยกันไม่ได้เพราะมักมีเรื่องขัดแย้งกัน กับเมียที่ผู้ใหญ่แต่งให้ พ่อไม่เคยเอ่ยถึงเค้าในทางที่ดีเลย ผลคือลูกครึ่งนึงของพ่อที่มาจากผู้หญิงคนนี้ก็ไม่มีใครเหลียวแลพ่อสักคน ต่อมาฉันไม่รู้ว่าพ่อมาเจอแม่ฉันยังงัย แต่สุดท้ายพ่อก็เลือกอยู่กับแม่แล้วมีฉันขึ้นมา
ฉันเติบโตมาในบ้านที่มีทั้งพ่อและแม่ แต่ก็งงนิดหน่อยว่าทำไมพ่อต้องเดินทางไปต่างจังหวัดบ่อยๆ ทำไมฉันถึงมีพี่รุ่นราวคราวเดียวกับพ่อของเพื่อน ทำไมพ่อถึงมีเมียสามคน แค่งง แต่ไม่เคยมีความรู้สึกไม่ดีกับความสัมพันธ์ของพ่อ พ่อแม่และย่าสอนฉันให้อยู่เป็น ให้เคารพผู้อาวุโส ฉันก็โตมาปรกติสุขดี แต่ที่จำความได้หลักๆคือมีแม่นอนอยู่ด้วยที่บ้านทำให้ฉันอุ่นใจมากๆ แต่ฉันก็เศร้ามากๆ ได้จาก 4-5 เรื่องหลักในชีวิตวัยเด็กคือ 1.แม่ไปทำงานค้างคืนที่อื่นกับพ่อปล่อยฉันไว้กับย่าและคนงาน 2.ฉันไม่ค่อยชอบอยู่กับย่าเพราะย่าดุและเกรี้ยวกราด 3.พ่อดุและเกรี้ยวกราดกับฉันอย่างหนักหลายๆครั้งเวลาพ่อเครียด 4.ฉันเห็นแม่ร้องไห้หนักๆเพราะพ่อฉุนเฉียวแม่อย่างหนักเวลาพ่อไม่พอใจ และสุดท้ายคือฉันรู้สึกว่าบ้านที่อยู่ในวัยเด็กไม่ปลอดภัย ต้องระวังโจรในบ้าน โจรนอกบ้าน รวมถึงสัตว์ร้ายๆต่างๆที่แอบเข้ามาบ้าง เคยเกือบตายเพราะมีญาติโรคจิตเภทอยู่ในบ้าน
ฉันไม่เคยมีความรู้สึกมั่นคงทางจิตใจเวลาอยู่ที่บ้านเพราะต้องคอยระแวดระวังอารมณ์และความคิดพ่อ โชคดีที่โตมาต้องอยู่ไกลบ้านเพราะการเรียน แต่สุดท้ายตอนนี้ฉันซึ่งเป็นลูกคนเดียวจาก 10 คน ทึ่ต้องกลับมาอยู่กับเค้าในบั้นปลายชีวิต อาจเป็นเพราะความรับผิดชอบ ความบังเอิญหรือบ่วงกรรมที่เคยมีต่อกัน ตอนนี้ทั้งฉัน พ่อ และแม่ต้องเผชิญชะตากรรมร่วมกันต่อไป อดทนอยู่ให้กำลังใจเค้าแต่หันมาจมจ่อมกับความผิดหวังในชะตาชีวิตตัวเองบ้าง จนกว่าเค้าจะจบชีวิตลงด้วยโรครุมเร้าและความชราในอนาคตอันใกล้นี้