เพจครับ
https://m.facebook.com/Thewinterkingdomoftheninekings/?ref=bookmarks
ลองอ่านดูครับ
ณ มอร์ทูเซ็ธ ป้อมปราการหลักของเอ็นดินมารามาว
เอ็ดนอร์และคนในหน่วยกำลังกินมื้อเย็น
"มีใครอยากได้พายชิ้นสุดท้ายไหม"ชอว์เบิร์ตกล่าว
ทุกคนปฏิเสธ
"งั้นชิ้นสุดท้ายข้าขอนะ"
"เอาเลย มันเป็นของเจ้า"อาเน็ธกล่าว
"เอ็ดนอร์ ท่านเปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะ"ทรูซกล่าว
"ไม่ ของคุณ"
"ข้าไม่ได้จะล่วงเกินท่านนะ แต่ไม่มีเหตุผลเลยที่ท่านจะไปทำภารกิจนี้ด้วยตัวเอง"
"ใช่"เอนิธแทรกขึ้น "ท่านเป็นถึงทายาทผู้นำตระกูลทอร์ฮาวน์ ข้าก็ไม่อยากจะพูดเช่นนี้นะ แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับท่าน จะต้องมีคนอีกมากแน่ที่จะต้องเสียใจ"
"ใช่ ข้าเห็นด้วย อีกอย่าง ไม่มีอะไรรับประกันได้ว่าท่านจะเจอเบาะแสอะไรที่นั้น"มอร์เทร็ธกล่าว
"ข้าขอบคุณสำหรับความหวังดีของพวกเจ้านะ แต่ข้าตัดสินใจแล้ว"
"แต่ข้าว่า"
"พอแล้ว"วอร์ราร์ดกล่าวอย่างเด็ดขาด "ปล่อยให้เขาทำในสิ่งที่ใจเขาอยากเถอะ เราไม่มีสิทธิ์ไปตัดสินใจแทนเขา"
"ขอบคุณที่ท่านเข้าใจข้านะ วอร์ราร์ด"
ทหารนายหนึ่งเข้ามาแจ้งทุกคนว่าไทริธมาถึงแล้ว
"ลอร์ดไทริธแจ้งให้พวกท่านไปพบเขาที่ประตูหลัก"
"ขอบคุณ"วอร์ราร์ดกล่าว "เอาหละ ไปกันได้แล้ว"
ณ ประตูหลักแห่งอินดินมารามาว
"ไทริธ ได้อะไรบ้างหรือเปล่า"วอร์ราร์ดกล่าว
"ได้"ไทริธเริ่มอธิบายเรื่องที่ได้คุยกับมอร์ซาร์ "เราจะไปให้ถึงลีฟวาร์ดก่อนเช้า เมื่อไปถึง วิลเบิร์ต เจ้ารู้นะว่าจะต้องทำยังไง"
ไทริธบอกให้ทหารยามเปิดประตูกำแพง
ทุกคนออกเดินทาง
ณ อาร์รัธลูธิน คฤหาสน์แห่งตระกูลอาร์รัธ
ทูเวียเข้ามาหาท่านหญิงเอธิซ่ามารดาของนางที่กำลังคุมแม่บ้านเก็บกวาดโต๊ะอาหารหลังมื้อเย็น
"ท่านแม่ ลูกกลับมาแล้ว"
ทูเวียเข้ามาสวมกอดผู้เป็นมารดาด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"เจ้าคงจะเหนี่ยวรั้งเขาไว้ไม่ได้สินะ"นางกล่าวด้วยท่าทีที่คาดเดาเอาไว้แล้ว
ทูเวียยังคงซุกที่หน้าอกของมารดาโดยไม่ตอบอะไร
"มากับแม่มา เราไปหาที่สงบๆนั่งคุยกันดีกว่า เลเรีย เจ้าดูแลต่อทีนะ"
เอธิซ่าพาทูเวียขึ้นไปนั่งคุยที่ระเบียงชั้นสองของคฤหาสน์
เมื่อขึ้นมาถึงทูเวียเริ่มหลั่งน้ำตาต่อหน้าผู้เป็นมารดา
"ลูกเป็นกังวลเหลือเกินท่านแม่ ลูกกลัวจะเสียเขาไปเหลือเกิน"
"แม่รู้จ๊ะลูกรัก แต่เจ้ารู้หรือไม่ เจ้าพูดเช่นนี้ก็เท่ากับว่าเจ้าไม่เชื่อใจในตัวเขานะ เจ้าไม่เชื่อใจในตัวเขาหรอ"นางกล่าวอย่างอ่อนโยนต่อลูกสาว
"แน่นอน ท่านแม่ ลูกเชื่อใจเขา เขาสัญญาว่าจะกลับมา แต่ลูกก็ยังกลัวเหลือเกิน เหมือนกับว่ามีใครมาบีบหัวใจของลูกอย่างรุนแรงอยู่ตลอดเวลา"
"พ่อเตือนเจ้าแล้ว"เสียงจากข้างหลังดังขึ้น
ทั้งสองหันไปมองพร้อมกัน
"ท่านพ่อ"ทูเวียกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ทุกข์ระทม
"พ่อเตือนเจ้าแล้ว ทีนี้เจ้าเห็นหรือยัง? ในใจของเขามีแค่เพียงความเจ็บปวดและความเคียดแค้น ความรักที่เขาเคยมีให้เจ้าเช่นการก่อน มันได้หายไปจากใจของเขาแล้ว"
"ที่รัก ได้โปรด ท่านออกไปก่อนเถอะนะ ขอให้เราได้คุยกันอย่างลำพัง ได้โปรด" นางพูดอย่างจริงจังต่อสามี
เอามาวผู้เป็นพ่อเดินออกไปแต่โดยดีด้วยท่าทีนิ่งเฉย
"ลูกรัก อย่าไปคิดมากกับคำพูดของพ่อเจ้าเลยนะ เขาก็เป็นทุกข์เช่นเดียวกันที่เห็นเจ้าต้องทุกข์ระทมเช่นนี้"
"ลูกต้องทำอย่างไรถึงจะลบความกังวลนี้ออกไปได้ บอกลูกที ท่านแม่"
"เจ้าต้องปล่อยวาง ลูกรัก เจ้าต้องเชื่อใจในตัวเขา เขาสัญญาว่าจะกลับมา เขาก็จะกลับมา"
ทูเวียยังคงร้องให้ในอ้อมอกของผู้เป็นมารดา
"ขอให้ลูกได้กอดท่านแม่แบบนี้อีกสักพักเถอะนะ ได้โปรด"
"แน่นอนจ๊ะลูกรัก แม่จะอยู่กับเจ้าเอง"
ณ หมู่บ้านลีฟวาร์ด
ไทริธและคนในหน่วยลงจากม้าและเข้าไปในโรงเตี๊ยมขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง
"สวัสดี นาราส"วิลเบิร์ตกล่าวทักทายผู้ดูแลโรงเตี๊ยม
"วิลเบิร์ต อะไรกัน นี้มันยังไม่ถึงเวลาหนิ แล้วเหตุใดเจ้าถึงมาที่นี้ด้วยตัวเอง แล้วคนพวกนี้เป็นใครกัน?"
"มีธุระนิดหน่อยหนะ ข้าไม่ได้มาเพราะเรื่องนั้นหรอก เออร์มันอยู่หรือเปล่า?"
"อยู่ เขาอยู่ข้างบน จะให้ข้าไปตามเขาให้ไหม?"
"ไม่เป็นไร ข้าจะขึ้นไปหาเขาเอง ขอบคุณ"
วิลเบิร์ตพาทุกคนขึ้นไปพบเออร์มันด์ที่ชั้นบน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก วิลเบิร์ตเคาะประตู
ชายคนหนึ่งเปิดประตูออกมา
"วิลเบิร์ต"เขาพูดขึ้นด้วยความตกใจ "เจ้ามาทำอะไรที่นี้? แล้วคนพวกนี้เป็นใครกัน?"
"สวัสดี นอร์มันด์ ข้ามาพบพี่ชายเจ้า"
"นอร์มันด์ ใครกันมาเวลานี้"เสียงตระโกนออกมาจากข้างในห้อง
"วิลเบิร์ตหนะท่านพี่"เขาตะโกนตอบในขณะที่เออร์มันด์เดินออกมาจากในห้อง
"วิลเบิร์ต"เขาพูดขึ้นด้วยความตกใจเช่นเดียวกับน้องชาย "เหตุใดนำเจ้ามาถึงที่นี้กัน แถมยังพาเพื่อนมาซะเยอะเลย มีเรื่องอะไรกัน"
"คนพวกนี้คือเพื่อนของข้าเอง ข้ามาเพราะมีเรื่องจะให้เจ้าช่วยหนะ แต่ก่อนอื่น ให้เราเข้าไปคุยกันในห้องได้ไหม?"
"แน่นอน"
ทุกคนเข้าไปคุยกันในห้อง
"นี้ไทริธและคนของเขา คงไม่ต้องบอกชื่อกันทีละคนนะ ข้าอยากให้เจ้าลักลอบพาพวกเขาเข้าไปในอีราสบาร์เริร์น"
"พวกเรา"ไทริธแทรงขึ้น
"ท่านว่าอะไรนะ?"
"พวกเรา วิลเบิร์ต เจ้าต้องไปกับพวกเรา ข้ายังมีสิ่งที่ต้องพึ่งเจ้าอยู่"
"เราไม่ได้ตกลงกันไว้แบบนี้หนิ!"วิลเบิร์ตลุกขึ้นและกล่าวอย่างร้อนรน
"เราไม่ได้ตกลงอะไรกับเจ้า ได้โปรด อย่าทำให้ทุกอย่างมันยากขึ้น นั่งลงซะ"ไทริธพูดด้วยความเด็ดขาด
วิลเบิร์ตยอมนั่งลงไปแต่โดยดี
"กลับมาเข้าเรื่องกันต่อเถอะ ท่านสามารถลักลอบพาพวกเราเข้าไปในเมืองได้ใช่ไหม?"
"ก็ได้อยู่"เออร์มันด์ตอบอย่างสุภาพเมื่อได้เห็นท่าทีของวิลเบิร์ตที่ยอมทำตามไทริธแต่โดยดี "แล้วเหตุใดพวกท่านถึงอยากจะเข้าไปในเมืองกันหละ?"
"ธุระหนะ ท่านพาพวกเราไปตอนเช้าเลยได้ไหม อีกไม่นานก็จะเช้าแล้ว"
"ข้าพาพวกท่านไปได้ แต่คงต้องเป็นตอนเที่ยง ท่านขัดข้องหรือเปล่า?"
"ทำไมต้องเป็นตอนเที่ยงกัน?"
"ก็นะ หุ้นส่วนของข้าชอบทำงานกันเวลานั้นหนะ และข้าก็ไม่สามารถบังคับพวกเขาได้ด้วย ท่านจะว่ายังไงหละ?"
"ก็ได้ ตอนเที่ยงก็ตอนเที่ยง"ไทริธกล่าวอย่างผิดหวังเล็กน้อย
"วิเศษเลย ท่านคงจะไม่ว่ากันนะถ้าหากข้าจะขอคิดเงินตอนนี้เลย"
"แน่นอน"
ไทริธยื่นถุงเงินให้เออร์มันด์
"เท่านี้พอหรือเปล่า?"
"มากพอเลยหละ"เออร์มันด์ตอบด้วยท่าทีที่พอใจ "พวกท่านดูเหนื่อยล้ากันน่าดู ท่านคงจะไม่ขัดข้องนะ หากข้าจะสั่งให้แม่บ้านเตรียมอาหารและห้องที่ดีที่สุดให้กับพวกท่านทั้งเก้าคน รวมถึงเราจะดูแลม้าของพวกท่านให้เป็นอย่างดี"
"ขอบคุณ แต่ขอแค่สามห้องก็พอ"
"งั้นก็ตกลงตามนั้น ยินดีที่ได้ทำธุระกิจกับท่าน"
ทั้งสองลุกขึ้นและจับมือกัน
"มอร์มันด์ จัดการเรื่องห้องพักให้กับแขกของเราด้วย เชิญพวกท่านออกไปรอที่พื้นที่รับแขกก่อน จะมีคนไปเชิญพวกท่านไปยังห้องพักทันทีที่ทุกอย่างเรียบร้อย และข้าจะให้คนไปตามพวกท่านเมื่อถึงเวลา"
ทั้งเก้าออกมาจากห้องของเออร์มันด์โดยมีนอร์มันด์นำทางไปยังพื้นที่รับแขก
"ข้าไม่ค่อยไว้ใจพี่น้องสองคนนี้เลย"ทรูซพูดขึ้นหลังจากที่นอร์มันด์เดินออกไปสักระยะ
"ข้าด้วย"อาเน็ธกล่าว
"พวกเขาก็เป็นเช่นนี้แหละ พวกท่านไว้ใจพวกเขาได้ ข้ารู้จักพวกเขาดี"
"ขอให้เป็นเช่นนั้นเถอะ"อาเน็ธกล่าวด้วยท่าทีกังวลใจเล็กน้อย
"ไทริธ ข้าไม่เข้าใจ เหตุใดข้ายังต้องเดินทางไปกับท่านอีก?"
"ข้าจะบอกเจ้าทีหลัง"
แม่บ้านคนหนึ่งมาเชิญทั้งเก้าไปยังห้องพักหลังจากที่เวลาผ่านไปไม่นาน
ไทริธ,วิลเบิร์ตและเอ็ดนอร์ วอร์ราร์ด,ชอว์เบิร์ตและมอร์เทร็ธ ทรูซ,เอนิธและอาเน็ธ ห้องทั้งสามถูกแบ่งไปตามนี้
ณ ห้องของเออร์มันด์
"ทุกอย่างเรียบร้อยนะ"
"เรียบร้อยดี ท่านพี่"
"เจ้าเห็นหรือเปล่า ตอนที่ คนที่ชื่อไทริธ สั่งให้วิลเบิร์ต นั่งลง"
"ใช่ ข้าเห็น นั้นมันแปลกมาก"
"ใช่ แปลกมาก ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะยอมทำตามแต่โดยดี อยากรู้จริงๆว่าคนที่ชื่อไทริธเป็นใครกัน"
"ข้าก็เหมือนกัน"
"แต่ก็ช่างเถอะ เขาดูไม่ได้เป็นภัยต่อเรา เจ้าไปเตรียมทุกอย่างให้พร้อมเถอะ เมื่อถึงเวลาก็ไปตามพวกเขามา"
"ขอรับ ท่านพี่"
ณ ห้องกลยุทธ์ในคฤหาสน์ที่ ออร์ธาร์นอส ที่มั่นหลักทางใต้ของกองทัพพันธมิตรหลังเอ็นดินมารามาว ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องพร้อมตราสารจากม้าเร็ว
"ขออภัย ฝ่าบาท ม้าเร็วแจ้งว่า เจ้าชายอิมเนียมีคำสั่งให้ถอนทัพทั้งหมดออกจากเมือง และให้ไปตั้งรับที่ อันดูธิเอ็น ทัพเรือจากเรวาเซียจะเข้ามาสมบทกับเราที่นั้น"
"ว่าไงนะ"เจ้าชายวิลเดนกล่าวขึ้นด้วยความแคลงใจ "เหตุใดเจ้าชายอิมเนียถึงมีคำสั่งให้เราละทิ้งที่นี้ นี้เขาคงจะคิดว่าข้าไม่สามารถจะเอาชนะศึกในครั้งนี้ได้สินะ"
"ด้วยความเคารพ ฝ่าบาท"ลอร์ดลอว์มัธกล่าว "อันดูธิเอ็นมีปราการที่เข้มแข็งกว่าที่นี้ เจ้าชายอิมเนียคงตั้งใจให้เราไปตั้งรับที่นั้นเพื่อซื้อเวลาให้กับกองทัพจากเรวาเซีย เมื่อพวกเขามาถึง เราจะโจมตีกองทัพเทพวิหคเหมันต์จากทั้งสองด้าน"
"กว่ากองทัพจากเรวาเซียจะมาถึง ป่านนั้นเราคงจะพ่ายแพ้ไปแล้ว"ลอร์ดอีธินัสแทรกขึ้น "พวกเขาเหนื่อยล้าจากการทำสงครามมาหลายสมรภูมิ เราควรวางแผนนำทัพออกไปทำสงครามกับพวกเขา ฝ่าบาท"
"ด้วยความเคารพ แต่ข้าไม่เห็นด้วย ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเหนื่อยล้า แต่พลังใจของพวกเขายังคงเต็มเปี่ยม อีกอย่าง พวกเขาชำนาญชัยภูมิที่นี้มากกว่าพวกเรา เราควรจะทำตามคำสั่งของเจ้าชายอิมเนีย ฝ่าบาท"
"เฮอะ! ท่านกลายเป็นคนขี้ขลาดไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน"ลอร์ดอีธินัสกล่าว
"ท่านว่ายังไงนะ"ลอร์ดลอว์มัธกล่าวด้วยความข้องใจ
"ท่านไม่ได้ยินหรอ? ข้าบอก"
"พอแล้ว"เจ้าชายวิลเดนกล่าวขึ้นด้วยความเด็ดขาดก่อนที่ทั้งสองจะมีปากเสียงกัน "ข้าตัดสินใจแล้ว เราจะไม่ไปไหนทั้งนั้น พวกท่านไปเตรียมกองทัพให้พร้อม เราจะตั้งรับอยู่ที่นี้ จัดกองทัพส่วนนึงแบบกองโจร หาทางเข้าไปในค่ายของพวกเขาและทำลายเสบียงของพวกเขาให้มากที่สุด เราจะซื้อเวลาให้นานที่สุดจนกว่ากองทัพจากเรวาเซียจะมาถึง"
"แต่ ฝ่าบาท"
"ทำตามข้าสั่ง"เขากล่าวด้วยความเข้มงวด
"ฝ่าบาท"ลอร์ดลอว์มัธรับคำสั่งของเจ้าชายวิเทียส อย่างจำใจ
ฝากนิยายครับ ตั้งใจมาก ติชมเต็มที่ครับ
https://m.facebook.com/Thewinterkingdomoftheninekings/?ref=bookmarks
ลองอ่านดูครับ
ณ มอร์ทูเซ็ธ ป้อมปราการหลักของเอ็นดินมารามาว
เอ็ดนอร์และคนในหน่วยกำลังกินมื้อเย็น
"มีใครอยากได้พายชิ้นสุดท้ายไหม"ชอว์เบิร์ตกล่าว
ทุกคนปฏิเสธ
"งั้นชิ้นสุดท้ายข้าขอนะ"
"เอาเลย มันเป็นของเจ้า"อาเน็ธกล่าว
"เอ็ดนอร์ ท่านเปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะ"ทรูซกล่าว
"ไม่ ของคุณ"
"ข้าไม่ได้จะล่วงเกินท่านนะ แต่ไม่มีเหตุผลเลยที่ท่านจะไปทำภารกิจนี้ด้วยตัวเอง"
"ใช่"เอนิธแทรกขึ้น "ท่านเป็นถึงทายาทผู้นำตระกูลทอร์ฮาวน์ ข้าก็ไม่อยากจะพูดเช่นนี้นะ แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับท่าน จะต้องมีคนอีกมากแน่ที่จะต้องเสียใจ"
"ใช่ ข้าเห็นด้วย อีกอย่าง ไม่มีอะไรรับประกันได้ว่าท่านจะเจอเบาะแสอะไรที่นั้น"มอร์เทร็ธกล่าว
"ข้าขอบคุณสำหรับความหวังดีของพวกเจ้านะ แต่ข้าตัดสินใจแล้ว"
"แต่ข้าว่า"
"พอแล้ว"วอร์ราร์ดกล่าวอย่างเด็ดขาด "ปล่อยให้เขาทำในสิ่งที่ใจเขาอยากเถอะ เราไม่มีสิทธิ์ไปตัดสินใจแทนเขา"
"ขอบคุณที่ท่านเข้าใจข้านะ วอร์ราร์ด"
ทหารนายหนึ่งเข้ามาแจ้งทุกคนว่าไทริธมาถึงแล้ว
"ลอร์ดไทริธแจ้งให้พวกท่านไปพบเขาที่ประตูหลัก"
"ขอบคุณ"วอร์ราร์ดกล่าว "เอาหละ ไปกันได้แล้ว"
ณ ประตูหลักแห่งอินดินมารามาว
"ไทริธ ได้อะไรบ้างหรือเปล่า"วอร์ราร์ดกล่าว
"ได้"ไทริธเริ่มอธิบายเรื่องที่ได้คุยกับมอร์ซาร์ "เราจะไปให้ถึงลีฟวาร์ดก่อนเช้า เมื่อไปถึง วิลเบิร์ต เจ้ารู้นะว่าจะต้องทำยังไง"
ไทริธบอกให้ทหารยามเปิดประตูกำแพง
ทุกคนออกเดินทาง
ณ อาร์รัธลูธิน คฤหาสน์แห่งตระกูลอาร์รัธ
ทูเวียเข้ามาหาท่านหญิงเอธิซ่ามารดาของนางที่กำลังคุมแม่บ้านเก็บกวาดโต๊ะอาหารหลังมื้อเย็น
"ท่านแม่ ลูกกลับมาแล้ว"
ทูเวียเข้ามาสวมกอดผู้เป็นมารดาด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"เจ้าคงจะเหนี่ยวรั้งเขาไว้ไม่ได้สินะ"นางกล่าวด้วยท่าทีที่คาดเดาเอาไว้แล้ว
ทูเวียยังคงซุกที่หน้าอกของมารดาโดยไม่ตอบอะไร
"มากับแม่มา เราไปหาที่สงบๆนั่งคุยกันดีกว่า เลเรีย เจ้าดูแลต่อทีนะ"
เอธิซ่าพาทูเวียขึ้นไปนั่งคุยที่ระเบียงชั้นสองของคฤหาสน์
เมื่อขึ้นมาถึงทูเวียเริ่มหลั่งน้ำตาต่อหน้าผู้เป็นมารดา
"ลูกเป็นกังวลเหลือเกินท่านแม่ ลูกกลัวจะเสียเขาไปเหลือเกิน"
"แม่รู้จ๊ะลูกรัก แต่เจ้ารู้หรือไม่ เจ้าพูดเช่นนี้ก็เท่ากับว่าเจ้าไม่เชื่อใจในตัวเขานะ เจ้าไม่เชื่อใจในตัวเขาหรอ"นางกล่าวอย่างอ่อนโยนต่อลูกสาว
"แน่นอน ท่านแม่ ลูกเชื่อใจเขา เขาสัญญาว่าจะกลับมา แต่ลูกก็ยังกลัวเหลือเกิน เหมือนกับว่ามีใครมาบีบหัวใจของลูกอย่างรุนแรงอยู่ตลอดเวลา"
"พ่อเตือนเจ้าแล้ว"เสียงจากข้างหลังดังขึ้น
ทั้งสองหันไปมองพร้อมกัน
"ท่านพ่อ"ทูเวียกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ทุกข์ระทม
"พ่อเตือนเจ้าแล้ว ทีนี้เจ้าเห็นหรือยัง? ในใจของเขามีแค่เพียงความเจ็บปวดและความเคียดแค้น ความรักที่เขาเคยมีให้เจ้าเช่นการก่อน มันได้หายไปจากใจของเขาแล้ว"
"ที่รัก ได้โปรด ท่านออกไปก่อนเถอะนะ ขอให้เราได้คุยกันอย่างลำพัง ได้โปรด" นางพูดอย่างจริงจังต่อสามี
เอามาวผู้เป็นพ่อเดินออกไปแต่โดยดีด้วยท่าทีนิ่งเฉย
"ลูกรัก อย่าไปคิดมากกับคำพูดของพ่อเจ้าเลยนะ เขาก็เป็นทุกข์เช่นเดียวกันที่เห็นเจ้าต้องทุกข์ระทมเช่นนี้"
"ลูกต้องทำอย่างไรถึงจะลบความกังวลนี้ออกไปได้ บอกลูกที ท่านแม่"
"เจ้าต้องปล่อยวาง ลูกรัก เจ้าต้องเชื่อใจในตัวเขา เขาสัญญาว่าจะกลับมา เขาก็จะกลับมา"
ทูเวียยังคงร้องให้ในอ้อมอกของผู้เป็นมารดา
"ขอให้ลูกได้กอดท่านแม่แบบนี้อีกสักพักเถอะนะ ได้โปรด"
"แน่นอนจ๊ะลูกรัก แม่จะอยู่กับเจ้าเอง"
ณ หมู่บ้านลีฟวาร์ด
ไทริธและคนในหน่วยลงจากม้าและเข้าไปในโรงเตี๊ยมขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง
"สวัสดี นาราส"วิลเบิร์ตกล่าวทักทายผู้ดูแลโรงเตี๊ยม
"วิลเบิร์ต อะไรกัน นี้มันยังไม่ถึงเวลาหนิ แล้วเหตุใดเจ้าถึงมาที่นี้ด้วยตัวเอง แล้วคนพวกนี้เป็นใครกัน?"
"มีธุระนิดหน่อยหนะ ข้าไม่ได้มาเพราะเรื่องนั้นหรอก เออร์มันอยู่หรือเปล่า?"
"อยู่ เขาอยู่ข้างบน จะให้ข้าไปตามเขาให้ไหม?"
"ไม่เป็นไร ข้าจะขึ้นไปหาเขาเอง ขอบคุณ"
วิลเบิร์ตพาทุกคนขึ้นไปพบเออร์มันด์ที่ชั้นบน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก วิลเบิร์ตเคาะประตู
ชายคนหนึ่งเปิดประตูออกมา
"วิลเบิร์ต"เขาพูดขึ้นด้วยความตกใจ "เจ้ามาทำอะไรที่นี้? แล้วคนพวกนี้เป็นใครกัน?"
"สวัสดี นอร์มันด์ ข้ามาพบพี่ชายเจ้า"
"นอร์มันด์ ใครกันมาเวลานี้"เสียงตระโกนออกมาจากข้างในห้อง
"วิลเบิร์ตหนะท่านพี่"เขาตะโกนตอบในขณะที่เออร์มันด์เดินออกมาจากในห้อง
"วิลเบิร์ต"เขาพูดขึ้นด้วยความตกใจเช่นเดียวกับน้องชาย "เหตุใดนำเจ้ามาถึงที่นี้กัน แถมยังพาเพื่อนมาซะเยอะเลย มีเรื่องอะไรกัน"
"คนพวกนี้คือเพื่อนของข้าเอง ข้ามาเพราะมีเรื่องจะให้เจ้าช่วยหนะ แต่ก่อนอื่น ให้เราเข้าไปคุยกันในห้องได้ไหม?"
"แน่นอน"
ทุกคนเข้าไปคุยกันในห้อง
"นี้ไทริธและคนของเขา คงไม่ต้องบอกชื่อกันทีละคนนะ ข้าอยากให้เจ้าลักลอบพาพวกเขาเข้าไปในอีราสบาร์เริร์น"
"พวกเรา"ไทริธแทรงขึ้น
"ท่านว่าอะไรนะ?"
"พวกเรา วิลเบิร์ต เจ้าต้องไปกับพวกเรา ข้ายังมีสิ่งที่ต้องพึ่งเจ้าอยู่"
"เราไม่ได้ตกลงกันไว้แบบนี้หนิ!"วิลเบิร์ตลุกขึ้นและกล่าวอย่างร้อนรน
"เราไม่ได้ตกลงอะไรกับเจ้า ได้โปรด อย่าทำให้ทุกอย่างมันยากขึ้น นั่งลงซะ"ไทริธพูดด้วยความเด็ดขาด
วิลเบิร์ตยอมนั่งลงไปแต่โดยดี
"กลับมาเข้าเรื่องกันต่อเถอะ ท่านสามารถลักลอบพาพวกเราเข้าไปในเมืองได้ใช่ไหม?"
"ก็ได้อยู่"เออร์มันด์ตอบอย่างสุภาพเมื่อได้เห็นท่าทีของวิลเบิร์ตที่ยอมทำตามไทริธแต่โดยดี "แล้วเหตุใดพวกท่านถึงอยากจะเข้าไปในเมืองกันหละ?"
"ธุระหนะ ท่านพาพวกเราไปตอนเช้าเลยได้ไหม อีกไม่นานก็จะเช้าแล้ว"
"ข้าพาพวกท่านไปได้ แต่คงต้องเป็นตอนเที่ยง ท่านขัดข้องหรือเปล่า?"
"ทำไมต้องเป็นตอนเที่ยงกัน?"
"ก็นะ หุ้นส่วนของข้าชอบทำงานกันเวลานั้นหนะ และข้าก็ไม่สามารถบังคับพวกเขาได้ด้วย ท่านจะว่ายังไงหละ?"
"ก็ได้ ตอนเที่ยงก็ตอนเที่ยง"ไทริธกล่าวอย่างผิดหวังเล็กน้อย
"วิเศษเลย ท่านคงจะไม่ว่ากันนะถ้าหากข้าจะขอคิดเงินตอนนี้เลย"
"แน่นอน"
ไทริธยื่นถุงเงินให้เออร์มันด์
"เท่านี้พอหรือเปล่า?"
"มากพอเลยหละ"เออร์มันด์ตอบด้วยท่าทีที่พอใจ "พวกท่านดูเหนื่อยล้ากันน่าดู ท่านคงจะไม่ขัดข้องนะ หากข้าจะสั่งให้แม่บ้านเตรียมอาหารและห้องที่ดีที่สุดให้กับพวกท่านทั้งเก้าคน รวมถึงเราจะดูแลม้าของพวกท่านให้เป็นอย่างดี"
"ขอบคุณ แต่ขอแค่สามห้องก็พอ"
"งั้นก็ตกลงตามนั้น ยินดีที่ได้ทำธุระกิจกับท่าน"
ทั้งสองลุกขึ้นและจับมือกัน
"มอร์มันด์ จัดการเรื่องห้องพักให้กับแขกของเราด้วย เชิญพวกท่านออกไปรอที่พื้นที่รับแขกก่อน จะมีคนไปเชิญพวกท่านไปยังห้องพักทันทีที่ทุกอย่างเรียบร้อย และข้าจะให้คนไปตามพวกท่านเมื่อถึงเวลา"
ทั้งเก้าออกมาจากห้องของเออร์มันด์โดยมีนอร์มันด์นำทางไปยังพื้นที่รับแขก
"ข้าไม่ค่อยไว้ใจพี่น้องสองคนนี้เลย"ทรูซพูดขึ้นหลังจากที่นอร์มันด์เดินออกไปสักระยะ
"ข้าด้วย"อาเน็ธกล่าว
"พวกเขาก็เป็นเช่นนี้แหละ พวกท่านไว้ใจพวกเขาได้ ข้ารู้จักพวกเขาดี"
"ขอให้เป็นเช่นนั้นเถอะ"อาเน็ธกล่าวด้วยท่าทีกังวลใจเล็กน้อย
"ไทริธ ข้าไม่เข้าใจ เหตุใดข้ายังต้องเดินทางไปกับท่านอีก?"
"ข้าจะบอกเจ้าทีหลัง"
แม่บ้านคนหนึ่งมาเชิญทั้งเก้าไปยังห้องพักหลังจากที่เวลาผ่านไปไม่นาน
ไทริธ,วิลเบิร์ตและเอ็ดนอร์ วอร์ราร์ด,ชอว์เบิร์ตและมอร์เทร็ธ ทรูซ,เอนิธและอาเน็ธ ห้องทั้งสามถูกแบ่งไปตามนี้
ณ ห้องของเออร์มันด์
"ทุกอย่างเรียบร้อยนะ"
"เรียบร้อยดี ท่านพี่"
"เจ้าเห็นหรือเปล่า ตอนที่ คนที่ชื่อไทริธ สั่งให้วิลเบิร์ต นั่งลง"
"ใช่ ข้าเห็น นั้นมันแปลกมาก"
"ใช่ แปลกมาก ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะยอมทำตามแต่โดยดี อยากรู้จริงๆว่าคนที่ชื่อไทริธเป็นใครกัน"
"ข้าก็เหมือนกัน"
"แต่ก็ช่างเถอะ เขาดูไม่ได้เป็นภัยต่อเรา เจ้าไปเตรียมทุกอย่างให้พร้อมเถอะ เมื่อถึงเวลาก็ไปตามพวกเขามา"
"ขอรับ ท่านพี่"
ณ ห้องกลยุทธ์ในคฤหาสน์ที่ ออร์ธาร์นอส ที่มั่นหลักทางใต้ของกองทัพพันธมิตรหลังเอ็นดินมารามาว ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องพร้อมตราสารจากม้าเร็ว
"ขออภัย ฝ่าบาท ม้าเร็วแจ้งว่า เจ้าชายอิมเนียมีคำสั่งให้ถอนทัพทั้งหมดออกจากเมือง และให้ไปตั้งรับที่ อันดูธิเอ็น ทัพเรือจากเรวาเซียจะเข้ามาสมบทกับเราที่นั้น"
"ว่าไงนะ"เจ้าชายวิลเดนกล่าวขึ้นด้วยความแคลงใจ "เหตุใดเจ้าชายอิมเนียถึงมีคำสั่งให้เราละทิ้งที่นี้ นี้เขาคงจะคิดว่าข้าไม่สามารถจะเอาชนะศึกในครั้งนี้ได้สินะ"
"ด้วยความเคารพ ฝ่าบาท"ลอร์ดลอว์มัธกล่าว "อันดูธิเอ็นมีปราการที่เข้มแข็งกว่าที่นี้ เจ้าชายอิมเนียคงตั้งใจให้เราไปตั้งรับที่นั้นเพื่อซื้อเวลาให้กับกองทัพจากเรวาเซีย เมื่อพวกเขามาถึง เราจะโจมตีกองทัพเทพวิหคเหมันต์จากทั้งสองด้าน"
"กว่ากองทัพจากเรวาเซียจะมาถึง ป่านนั้นเราคงจะพ่ายแพ้ไปแล้ว"ลอร์ดอีธินัสแทรกขึ้น "พวกเขาเหนื่อยล้าจากการทำสงครามมาหลายสมรภูมิ เราควรวางแผนนำทัพออกไปทำสงครามกับพวกเขา ฝ่าบาท"
"ด้วยความเคารพ แต่ข้าไม่เห็นด้วย ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเหนื่อยล้า แต่พลังใจของพวกเขายังคงเต็มเปี่ยม อีกอย่าง พวกเขาชำนาญชัยภูมิที่นี้มากกว่าพวกเรา เราควรจะทำตามคำสั่งของเจ้าชายอิมเนีย ฝ่าบาท"
"เฮอะ! ท่านกลายเป็นคนขี้ขลาดไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน"ลอร์ดอีธินัสกล่าว
"ท่านว่ายังไงนะ"ลอร์ดลอว์มัธกล่าวด้วยความข้องใจ
"ท่านไม่ได้ยินหรอ? ข้าบอก"
"พอแล้ว"เจ้าชายวิลเดนกล่าวขึ้นด้วยความเด็ดขาดก่อนที่ทั้งสองจะมีปากเสียงกัน "ข้าตัดสินใจแล้ว เราจะไม่ไปไหนทั้งนั้น พวกท่านไปเตรียมกองทัพให้พร้อม เราจะตั้งรับอยู่ที่นี้ จัดกองทัพส่วนนึงแบบกองโจร หาทางเข้าไปในค่ายของพวกเขาและทำลายเสบียงของพวกเขาให้มากที่สุด เราจะซื้อเวลาให้นานที่สุดจนกว่ากองทัพจากเรวาเซียจะมาถึง"
"แต่ ฝ่าบาท"
"ทำตามข้าสั่ง"เขากล่าวด้วยความเข้มงวด
"ฝ่าบาท"ลอร์ดลอว์มัธรับคำสั่งของเจ้าชายวิเทียส อย่างจำใจ